Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2019

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΕΠΙΘΕΤΗ

𝒍𝒊𝒌𝒆 𝒑𝒖𝒍𝒍𝒊𝒏𝒈 𝒕𝒆𝒆𝒕𝒉

για να βγάλεις το ποίημα,
πρέπει καμιά φορά να πάρεις την καρδιά σου
και να της μπήξεις τα νύχια σου,
καμιά φορά να νομίσεις πως θα πεθάνεις
αν δεν το γράψεις τώρα, τώρα, τώρα,
ή να παριστάνεις για λίγο τον Durden
και να σου ρίξεις
το πιο δυνατό σου κροσέ στα μούτρα.
και καμιά φορά, ακόμα κι όταν εκτελέσεις
κάθε μαγικό σου τρικ με μαθηματική ακρίβεια,
το ποίημα δεν θα βγει
και οι λέξεις θα αποτύχουν.
και δεν είναι προδοσία,
κάθε άλλο,
απλά καμιά φορά
προτεραιότητα θα πρέπει να 'ναι
πρώτα, να βγει η μέρα. 



Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2019

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΓΛΟΥ

Εθισμοί

Σκυφτός κάτω απ την αψίδα της παραίσθησης
βράζω με χέρια τρεμάμενα την πούλβερη ψευδαισθήσεων
Δεν είμαι πλέον περίλυπος , γεμίζω τις φλέβες
Με βιομηχανοποιημένη χαρά

Ένα μπουκάλι λησμονιάς σφηνωμένο στα χείλη
Γομώνει την αδειανή μου υπόσταση
Ρέει άφθονο βυθίζοντας άσχημες σκέψεις
Ξεχασμένες στην επιφάνεια

Μπρος μου καρέ και φλος περνούν ξυστά
Φορτίζοντας με ατυχία την κακοδαιμονία
Ας είχα φύλλο για την παρτίδα της ζωής να το ριχνα
Ας είχα γούρικη ζαριά για μια φορά και έπειτα ας έχανα

Μα κι όταν τρυπιέμαι ψάχνοντας χαρά
Κι όταν τρεκλίζω απ το πολύ οινόπνευμα
Όταν ρεφάρω την τελευταία παρτίδα
Σε κάθε τέτοια ρεβάνς
νιώθω πλέον εθισμένος στο να μου λείπει η αγάπη 



Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2019

ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ

Το φέγγος της σιωπής σου

Ανυπόδητος ενσαρκώνομαι
το φέγγος της σιωπής σου
πατώντας στ' αστρικά σου μονοπάτια
σαν μέγας κοσμοναύτης.
Το πολύτιμο κρυστάλλινο βάζο της ψυχής σου
γεμάτο άνθη του καλού
βλαστολογιέται σε τοίχους & νταμάρια τ' ουρανού σου.
Ήσυχο το βράδυ,προσμένει την ματιά σου
εσπέρια,καθαρή,να μεταλάβει αγέρι.
Η ανάσα του σύμπαντος,σου ζητάει βοήθεια
ξαπλωμένη σε συννεφοκρέβατο να βλέπει εφιάλτες.
Και τότε, απ' το κεφάλι σου είναι
που βγαίνει απειρόμετρη η σπάθα
και κόβει μέτρα & σταθμά
του γέλιου την περιοχή
με ήλιους να πυργώσει. 



Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2019

ΑΝΔΡΙΑΝΑ ΜΠΙΡΜΠΙΛΗ


Η Επανάσταση θα έρθει!

Η επανάσταση φίλε θα έρθει από κάτι χασικλήδες ονειροπόλους
και από κάτι πειρατές θαλασσοπόρους!
Η Επανάσταση θα έρθει από τα παιδιά
και τους γέρους που ξέχασες!
Θα έρθει από αυτούς που έφτυσες!
Τρανς, Γκέι και Λεσβίες
που κάποτε έκραζες!
Θα έρθει από τα ζώα
που κάποτε στα σκουπίδια πέταξες!
Θα έρθει από την φύση
που με το χέρι σου έκαψες!
Θα έρθει από τους άστεγους
που κάποτε προσπέρασες!
Θα έρθει από τους πρόσφυγες,
που ποτέ στο σύνολο δεν ένταξες!
Θα έρθει από όλους εμάς
που κάποτε για ένα κομμάτι ψωμί εξευτέλιζες!
Θα έρθει από όλους όσους περιγέλασες!
Σύστημα τρέμε τώρα!
Και μην μας το παίζεις
πώς για τίποτα εσύ δεν έφταιξες! 


Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2019

ΚΛΕΟΜΕΝΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ


Θλιβερή ιστορία

'Ήταν καλός χτίστης, ήξερε πολύ καλά να χτίζει, ήξερε πολύ καλά να χτίζει τοίχους. Μα δεν γνώριζε, ούτε μπορούσε με σιγουριά να πει,
αν αυτό αποτέλεσε αιτία του αποκλεισμού του.

Γραμματείς και εισαγγελείς τον έσυραν στην έρημο και τον
απομόνωσαν στο κέντρο του κύκλου.Τα όρια του κύκλου θέσπισαν 
ως μέτρο ελευθερίας και εκείνος τ΄αποδέχτηκε ως είχαν.

Γύρω απ' το όριο  στήθηκαν μεγάφωνα πολλά, που ανελλιπώς του
έκραζαν στρατιωτικά εμβατήρια,
ενώ την τάξη από κοινού κρατούσαν σταθερά, τέσσερα έφιππα
χτικιά, φρουροί του νέου συνόρου.

Ο χτίστης φοβήθηκε και άρχισε να χτίζει,
χωρίς να ξέρει επ΄ουδενί τι του ‘ μελε να πάθει.
Χτίστηκε μονάχος του σε έναν πελώριο θόλο,
με μέτρα πολλά στο πλάτος του, το ύψος μα και το βάθος, δίχως
πόρτες, παράθυρα, ανοίγματα  ή πύλες, ούτως ώστε τίποτα να μην
 περνάει τα  όρια.

Μα η γαλήνη δεν κράτησε ούτε για μια στιγμή. Το χώρο του
κατέκλυσαν έρεβος και σκοτάδι και ο χτίστης, μη ξέροντας τι άλλο
πια να κάνει,αφέθηκε στην τρέλα του , τη δίχως γυρισμό.

Πάνω σε πλαίσια ομόκεντρα συνέχισε να χτίζει  και ο χώρος του
λιγόστευε όλο και πιο πολύ.
Στο τέλος, λένε, κλείστηκε μες σ΄έναν κόκκου άμμου και  έπειτα,
εξέπνευσε μονάχος στη σιωπή. 


Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2019

ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΣΑΛΟΥΚΟΣ


Τα Ξύλινα Σκαλιά

Ξέχνα το τρίξιμο στην ξύλινη σκάλα
Δεν υπάρχουν άλλες ξύλινες σκάλες να ανέβεις
Μόνο στην εξώπορτα ρίξε
Κάμποσο θυμαρίσιο μέλι
Ρίξε και λίγο παραπάνω μπρούσκο στο αμπαζούρ
Νωχελικά στον καναπέ ξαπλώσου
Δυο δάχτυλα φως άφησε για την καρδιά
Άφησε και άλλα τόσα για τον νου
Μασκάρεψε σε ξόβεργα αιθεροβάμονων το κορμί σου
Μα ξέχνα
Ξέχνα για πάντα τα ξύλινα σκαλιά. 



Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2019

Νίκος Ζαννής

Βράδυ 17 Νοέμβρη 1985
 
Πάλι αυτό το όνειρο...
Στέκεις βουβός περιμένοντας
το ξέσπασμα τ’ ουρανού
Μνήμες περνούν βιαστικά από μπροστά σου
χορεύοντας στην φθινοπωρινή βροχή
Της κρατάς σφιχτά το χέρι
σα να φοβάσαι πως θα χαθεί
στον τόπο της ανασφάλειας
Καθώς περπατάτε γοργά
το πρόσωπο της λάμπει
κάτω από το δάκρυ του φεγγαριού
Τα μαλλιά της ανεμίζουν στον παγωμένο αέρα
θαρρείς και γίνονται λάβαρο
για την εξέγερση της νύχτας
ενάντια στην καθημερινή κόλαση
Γελάτε δυνατά
Αντίδραση σε όλα τα απολιθωμένα στόματα
που σας περιβάλουν
και προσπαθούν να κρύψουν απ’ τον κόσμο
πως ακόμη σκοτώνουν τα παιδιά
Όσα δεν πίστεψαν τις ιστορίες τους
για τιμή
πεπρωμένο
και δόξα
Όσα είναι ερωτευμένα με τη ζωή
Όσα είναι ερωτευμένα μ’ ένα τραγούδι
και δυο μάτια που ακτινοβολούν
Πυρ...
Μια ξαφνική λάμψη
και το γέλιο γίνεται θάνατος
Έλα κοντά μας φιλαράκι
Ξάπλωσε αναπαυτικά δίπλα μας
είσαι νεκρός τώρα
Οργή...
Σκουπίδια της ζωής οι τύρρανοι
κάθονται αναπαυτικά σπίτι τους
κι απολαμβάνουν τα άβουλα «παιχνίδια» τους
να σκορπούν θλίψη
Αγανάκτηση...
Μήπως περιμένουν
να τους αντιμετωπίσουμε με σεβασμό;
Έκρηξη...
Να προσθέσουμε χρώμα
στη μαυρίλα της ψυχής
που πουλούν για κανονικότητα
αλλιώς θα συνεχίσουν
να σκοτώνουν τα παιδιά
Ξέρεις
ήταν μόλις 15 χρονών... 



Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2019

ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Κενοτάφιο.

Βρέθηκα σε ένα μέρος που, σαν σε τάφο ομαδικό,
στοιβαγμένες άτακτα , υπάρχουν άδειες αγκαλιές.
Πήγα πιο κοντά...
κάθε μια αγκαλιά έχει πάνω της καρφιτσωμένο ένα,άλλοτε έντονο,και άλλοτε, δυσδιάκριτο αντίο.
Υπάρχουν μικρές και μεγάλες...αγάπης...τα δάκτυλα δεμένα σφιχτά...
Το απόκοσμο θέαμα με κάνει να ριγήσω.
Μα θέλω να κατανοήσω , και με το θάρρος μιας δεύτερης ματιάς , ξεκινώ ένα μακάβριο έργο αναγνώρισης.
Τόσες άδειες αγκαλιές...
Τόσα πολλά αντίο...
Το απρόσμενο είναι πως , υπάρχουν και κάποιες με κενό ταμπελάκι.
Άραγε να είναι ένας οιωνός για αυτές που θα αδειάσουν...
Κάθε αγκαλιά μοναδική, σα ρυτίδα , σα βλέμμα.
Αναγνωρίζω μια που κάτι μου θυμίζει...
Η σήμανσή της αχνή.
Προσπαθώ να θυμηθώ αν είναι δική μου.
Μάταια...
Το αντίο χάνεται μπρος στα μάτια μου.
Δε θυμάμαι τίποτα...
Νέες άδειες αγκαλιές έρχονται από παντού...με έντονη γραφή...
Εδώ αργοσβήνουν...
Αγκάλιασε με... 




Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2019

ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΑΜΟΪΛΗ

Λόγω χεριού λοιπόν...

Το καφέ ψυγείο είπε στο κόκκινο καινούργιο ψυγείο:
"Φίλε, είμαι πιο πολλά χρόνια εδώ από εσένα,
Στέκομαι καθημερινά κ υπομένω τους ανθρώπους κ τα χέρια τους.
Τα χέρια τους , άλλα αδιάκριτα, άλλα ευγενικά, άλλα σκληροτράχηλα κ άλλα ντελικάτα, κάποια με βρώμικα νύχια κ άλλα με μανικιούρ.
Χέρια που έχουν πιάσει ιερά, χέρια που μαζεύουν σκουπίδια κ μικρόβια.
Χέρια κοντά, χέρια λεπτά, με μακρυά δάχτυλα κ βαθιές γραμμές.
Χέρια γερά, ατροφικά χέρια, στρουμπουλούδικα.
Λατρεύω τα χέρια των ανθρώπων, με κάνουν να έχω νόημα, να νιώθω την ψυχή τους, να αυτοπραγματώνομαι μέσα από αυτά, να ονειρεύομαι πως περπατάω κ φεύγω για ταξίδια μακρινά σε θάλασσες κ άλλους γαλαξίες, πως χτίζω σπίτια κ καλύβες, παλάτια για μια όμορφη μελαχρινή, πως ζωγραφίζω ή γράφω ή τραγουδάω κ χορεύω ένα βράδυ που έχω πιει κ είμαι λιώμα..."
Μπήκε πελάτης
Το κόκκινο ψυγείο έβγαλε έναν περίεργο ήχο, έναν ήχο που μόνο οι άψυχες ηλεκτρονικές συσκευές βγάζουν κ σώπασε για την ώρα.
Ίσως κ να σκεφτόταν τα λόγια του καφέ ψυγείου που δεν πρόλαβε να τελειώσει.
Το καφέ ψυγείο γύρισε κ αυτό στην άψυχη κατάσταση του περιμένοντας το χέρι να απλωθεί. 




Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2019

ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Πεπεισμένος και σηκωτός.
Ανασαίνω ακόμα απέναντι στο γυαλί.
Που με ενώνει με τα γεγονότα.
Της χαρακωμένης ελευθερίας μας.
Κρύος, οικείος, γελείος, με πληρωμένη συνείδηση, ο έξω απ' τον άνθρωπο κόσμος.
Με τρομάζουν τα παιδιά...
Για την ακρίβεια μου γεννούν Δέος.
Είναι θεοί σε εγκλωβισμένα μικροσκοπικά κορμιά.
Μα εγώ δεν τα πάω καλά με τους Θεούς! Μου γεννούν ένα τσουβάλι ερωτήσεις κάθε τόσο.
Στις μέρες μας, επανάσταση σημαίνει επιδείνωση του καιρού.
Να πηγαίνεις με κόντρα τον Άνεμο.
Να μην κρατάς ομπρέλα στη βροχή.
Να μην ρίχνεις κάτι πάνω σου.
Ο άνδρας, σημαίνει επιβήτορας.
Η γυναίκα έρμαιο της ζυγαριάς και της βλεφαρίδας.
Πορσελάνη στα δόντια, για σκέψου...
Κάποτε την βγάζαμε μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα απ' το σερβαν να φάει το σόι και να φαγωθεί ευχαριστημένο.
Σήμερα την χτίζουμε στα χαμόγελα μας.
Οι άνθρωποι ανοίγουν το στόμα και κλείνουν τα μπούτια...
Ή αντιστρόφως ανάλογα.
Ανοίγουν τα μπούτια και κλείνουν το στόμα...
Μέσα σε όλες τις απώλειες η γόνιμη αυθαιρεσία , απώλειας της ανθρώπινης επιθυμίας.
Βουρκώνω σαν βροχή...
Όταν συναντήσω πλέον κάτι αυθεντικό.
Κάτι που μέσα στην βλασφημία του ή την αφέλεια του, εμπεριέχει " ορούς αληθείας".
Προχωράμε λοιπόν...
Λαβωμένοι και μεταλλαγμένοι.
Προχωράμε.
Προχωράμε μέσα στη βία σε δρόμους λασπωμένους σε κατάσταση αγρυπνίας.
Στα αβέβαια βήματα.
Δίποδα γουρούνια εκσπερματώνουν....
Παραβλέποντας ανθρώπινα κυλιόμενα, ανθρώπινα "κουφάρια".
Παντού πέφτουν υπογραφές, για κάτι, για κάποιον. Γλοιώδεις υπογραφές..
Οι άνθρωποι του " πνεύματος" ακολουθούν την οσμή του οινοπνεύματος.
Στάζουν τα μάτια αίμα...
Η βροχή, σκληρό rock με το αγέρι.
Μπουμπουνίζει..Μπαρούτι.
Και η Ζωή μας. Παραγραφή εκτάκτου καιρικού φαινομένου. 





Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2019

ΛΙΛΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Μπόρεση

“Μπορώ και χωρίς εκείνον” είπε.
Κι εκείνος έφυγε.
Κι εκείνη μπόρεσε.

Κι αυτό
ήταν
ό,τι
χειρότερο. 



Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019

ΝΙΚΟΣ ΔΑΝΕΖΗΣ

Στο παραμύθι 

Κοίτα τι όμορφα που καίγομαι
για να μοιραστώ την ζεστασιά μου
μ' όσους βρίσκονται κοντά μου.
Για να κάνω κάθε μου σκοτάδι φως
κι αλόγιστα να το σκορπώ
κοίτα,
κοίτα τι όμορφα που καίγομαι.

Με πείσανε πως
όταν πια θα γίνω στάχτη
ως ανάμνηση ο κόσμος μου
στις στάχτες μου θα παραμείνει,
πως δεν θα βυθιστούν στη λήθη
η μυρωδιά του ξύλου, η όλη ζέση,
οι έρωτες, οι συγγενείς κι οι φίλοι,
απ' τα ψημένα κάστανα η γεύση,
το χρώμα του φιλιού, η μέθη,
το φεγγάρι, τ' άγγιγμα, το δείλι,
το παραμύθι,
ω, ναι,
το παραμύθι,
ειδικά στο παραμύθι,
κοίτα
τι όμορφα
που καίγομαι 



Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2019

ΠΑΜΕΛΑ ΤΣΑΤΣΗ


Έκλειψη

Εκείνη τη νύχτα η σελήνη
έμοιαζε με το κρανίο του Άμλετ.
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια
δεν απορεί για τίποτα.