ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΑΜΟΪΛΗ

Λόγω χεριού λοιπόν...

Το καφέ ψυγείο είπε στο κόκκινο καινούργιο ψυγείο:
"Φίλε, είμαι πιο πολλά χρόνια εδώ από εσένα,
Στέκομαι καθημερινά κ υπομένω τους ανθρώπους κ τα χέρια τους.
Τα χέρια τους , άλλα αδιάκριτα, άλλα ευγενικά, άλλα σκληροτράχηλα κ άλλα ντελικάτα, κάποια με βρώμικα νύχια κ άλλα με μανικιούρ.
Χέρια που έχουν πιάσει ιερά, χέρια που μαζεύουν σκουπίδια κ μικρόβια.
Χέρια κοντά, χέρια λεπτά, με μακρυά δάχτυλα κ βαθιές γραμμές.
Χέρια γερά, ατροφικά χέρια, στρουμπουλούδικα.
Λατρεύω τα χέρια των ανθρώπων, με κάνουν να έχω νόημα, να νιώθω την ψυχή τους, να αυτοπραγματώνομαι μέσα από αυτά, να ονειρεύομαι πως περπατάω κ φεύγω για ταξίδια μακρινά σε θάλασσες κ άλλους γαλαξίες, πως χτίζω σπίτια κ καλύβες, παλάτια για μια όμορφη μελαχρινή, πως ζωγραφίζω ή γράφω ή τραγουδάω κ χορεύω ένα βράδυ που έχω πιει κ είμαι λιώμα..."
Μπήκε πελάτης
Το κόκκινο ψυγείο έβγαλε έναν περίεργο ήχο, έναν ήχο που μόνο οι άψυχες ηλεκτρονικές συσκευές βγάζουν κ σώπασε για την ώρα.
Ίσως κ να σκεφτόταν τα λόγια του καφέ ψυγείου που δεν πρόλαβε να τελειώσει.
Το καφέ ψυγείο γύρισε κ αυτό στην άψυχη κατάσταση του περιμένοντας το χέρι να απλωθεί.