Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2019

ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΑΜΟΪΛΗ

Λόγω χεριού λοιπόν...

Το καφέ ψυγείο είπε στο κόκκινο καινούργιο ψυγείο:
"Φίλε, είμαι πιο πολλά χρόνια εδώ από εσένα,
Στέκομαι καθημερινά κ υπομένω τους ανθρώπους κ τα χέρια τους.
Τα χέρια τους , άλλα αδιάκριτα, άλλα ευγενικά, άλλα σκληροτράχηλα κ άλλα ντελικάτα, κάποια με βρώμικα νύχια κ άλλα με μανικιούρ.
Χέρια που έχουν πιάσει ιερά, χέρια που μαζεύουν σκουπίδια κ μικρόβια.
Χέρια κοντά, χέρια λεπτά, με μακρυά δάχτυλα κ βαθιές γραμμές.
Χέρια γερά, ατροφικά χέρια, στρουμπουλούδικα.
Λατρεύω τα χέρια των ανθρώπων, με κάνουν να έχω νόημα, να νιώθω την ψυχή τους, να αυτοπραγματώνομαι μέσα από αυτά, να ονειρεύομαι πως περπατάω κ φεύγω για ταξίδια μακρινά σε θάλασσες κ άλλους γαλαξίες, πως χτίζω σπίτια κ καλύβες, παλάτια για μια όμορφη μελαχρινή, πως ζωγραφίζω ή γράφω ή τραγουδάω κ χορεύω ένα βράδυ που έχω πιει κ είμαι λιώμα..."
Μπήκε πελάτης
Το κόκκινο ψυγείο έβγαλε έναν περίεργο ήχο, έναν ήχο που μόνο οι άψυχες ηλεκτρονικές συσκευές βγάζουν κ σώπασε για την ώρα.
Ίσως κ να σκεφτόταν τα λόγια του καφέ ψυγείου που δεν πρόλαβε να τελειώσει.
Το καφέ ψυγείο γύρισε κ αυτό στην άψυχη κατάσταση του περιμένοντας το χέρι να απλωθεί. 




Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2019

ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Πεπεισμένος και σηκωτός.
Ανασαίνω ακόμα απέναντι στο γυαλί.
Που με ενώνει με τα γεγονότα.
Της χαρακωμένης ελευθερίας μας.
Κρύος, οικείος, γελείος, με πληρωμένη συνείδηση, ο έξω απ' τον άνθρωπο κόσμος.
Με τρομάζουν τα παιδιά...
Για την ακρίβεια μου γεννούν Δέος.
Είναι θεοί σε εγκλωβισμένα μικροσκοπικά κορμιά.
Μα εγώ δεν τα πάω καλά με τους Θεούς! Μου γεννούν ένα τσουβάλι ερωτήσεις κάθε τόσο.
Στις μέρες μας, επανάσταση σημαίνει επιδείνωση του καιρού.
Να πηγαίνεις με κόντρα τον Άνεμο.
Να μην κρατάς ομπρέλα στη βροχή.
Να μην ρίχνεις κάτι πάνω σου.
Ο άνδρας, σημαίνει επιβήτορας.
Η γυναίκα έρμαιο της ζυγαριάς και της βλεφαρίδας.
Πορσελάνη στα δόντια, για σκέψου...
Κάποτε την βγάζαμε μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα απ' το σερβαν να φάει το σόι και να φαγωθεί ευχαριστημένο.
Σήμερα την χτίζουμε στα χαμόγελα μας.
Οι άνθρωποι ανοίγουν το στόμα και κλείνουν τα μπούτια...
Ή αντιστρόφως ανάλογα.
Ανοίγουν τα μπούτια και κλείνουν το στόμα...
Μέσα σε όλες τις απώλειες η γόνιμη αυθαιρεσία , απώλειας της ανθρώπινης επιθυμίας.
Βουρκώνω σαν βροχή...
Όταν συναντήσω πλέον κάτι αυθεντικό.
Κάτι που μέσα στην βλασφημία του ή την αφέλεια του, εμπεριέχει " ορούς αληθείας".
Προχωράμε λοιπόν...
Λαβωμένοι και μεταλλαγμένοι.
Προχωράμε.
Προχωράμε μέσα στη βία σε δρόμους λασπωμένους σε κατάσταση αγρυπνίας.
Στα αβέβαια βήματα.
Δίποδα γουρούνια εκσπερματώνουν....
Παραβλέποντας ανθρώπινα κυλιόμενα, ανθρώπινα "κουφάρια".
Παντού πέφτουν υπογραφές, για κάτι, για κάποιον. Γλοιώδεις υπογραφές..
Οι άνθρωποι του " πνεύματος" ακολουθούν την οσμή του οινοπνεύματος.
Στάζουν τα μάτια αίμα...
Η βροχή, σκληρό rock με το αγέρι.
Μπουμπουνίζει..Μπαρούτι.
Και η Ζωή μας. Παραγραφή εκτάκτου καιρικού φαινομένου. 





Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2019

ΛΙΛΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Μπόρεση

“Μπορώ και χωρίς εκείνον” είπε.
Κι εκείνος έφυγε.
Κι εκείνη μπόρεσε.

Κι αυτό
ήταν
ό,τι
χειρότερο. 



Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019

ΝΙΚΟΣ ΔΑΝΕΖΗΣ

Στο παραμύθι 

Κοίτα τι όμορφα που καίγομαι
για να μοιραστώ την ζεστασιά μου
μ' όσους βρίσκονται κοντά μου.
Για να κάνω κάθε μου σκοτάδι φως
κι αλόγιστα να το σκορπώ
κοίτα,
κοίτα τι όμορφα που καίγομαι.

Με πείσανε πως
όταν πια θα γίνω στάχτη
ως ανάμνηση ο κόσμος μου
στις στάχτες μου θα παραμείνει,
πως δεν θα βυθιστούν στη λήθη
η μυρωδιά του ξύλου, η όλη ζέση,
οι έρωτες, οι συγγενείς κι οι φίλοι,
απ' τα ψημένα κάστανα η γεύση,
το χρώμα του φιλιού, η μέθη,
το φεγγάρι, τ' άγγιγμα, το δείλι,
το παραμύθι,
ω, ναι,
το παραμύθι,
ειδικά στο παραμύθι,
κοίτα
τι όμορφα
που καίγομαι