Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

ΑΡΓΥΡΗΣ ΜΑΡΝΕΡΟΣ 


ΥΠΟΝΟΜΟΣ

Δίπλα στο μεγάλο δρόμο
Στήσαν τη μεγάλη εξέδρα
Για τη μεγάλη παρέλαση
Πάνω στην εξέδρα
Οι μεγάλοι επίσημοι
Και κάτω απ' αυτήν
Ο μεγάλος υπόνομος Της πόλης


Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΙΩΤΗΣ 


ΦΕΓΓΑΡΙΑ...

Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως...
παγωμένες ψυχές κουβαλάμε

Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...

Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
 



Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΣΤΟΥΦΗΣ 

 Μικρή έκδοση 

Ήταν δύσκολα χρόνια εκείνα 
οι εκδότες και τα βιβλιοπωλεία εξαπατούσαν τους ποιητές. 
Τα λιγοστά μου φυλλάδια, ετύπωσα αυτοχειρί. 
Δεν ασχολούμαι πια. 
Αλλά εσείς που σκέφτεστε να τυπώσετε κάτι, 
με όποιο τρόπο και αν το κάνετε, 
δώστε μεγάλη προσοχή στα υλικά. 
Ακόμα και στο πιο μικρό φυλλαδιάκι ποιημάτων, 
πρέπει να χρησιμοποιήσετε μελάνι πλουτωνίου, 
χαρτί εμπλουτισμένου ουρανίου 
και, φυσικά, εξώφυλλο υδρογόνου. 
Στη συνέχεια ρυθμίσετε προσεκτικά την έκδοσή σας, 
οπότε, αν μείνει λίγο αδιάβαστη στον πόνο, 
να αντιδρά 
τινάζοντας την πόλη στον αέρα.


Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

ΠΕΤΡΟΣ ΓΚΟΛΙΤΣΗΣ 


 
 


Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
Μικρά παιδιά ο χρόνος και ο θάνατος
γδύνουν πράγματα, ξηλώνουν νήματα απόμερα
τα πλένουν στη θάλασσα
παίζουν και αφήνουν πίσω τους
ερείπια και οστά
εκλιπόντα νοήματα
τα σκεπάζουν πρόχειρα με χώμα
και ετοιμάζονται για τον επόμενο τρόπο.



Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

ΒΕΝΕΤΙΑ ΜΑΚΡΥΝΩΡΗ 

"-Ψυχή της ψυχής μου...
Όπως ένα όνειρο που φοβήθηκε να ξυπνήσει...
Όπως ξεντύνεται η ελπίδα στο φως για να ντυθεί βιαστικά στο σκοτάδι... 
Ρισκάροντας να τσακιστώ στον απέραντο έρωτα 
και στο τίποτα της αβύσσου 
-πιστεύοντας ζω τώρα μόνο-
Πως όσα χάνω τη νύχτα μας 
το πρωί η καρδιά μου τα βρίσκει..."





Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

ΙΩΑΝΝΑ ΑΡΓΥΡΙΟΥ 

Γελωτοποιός


Έχοντας τελειώσει το κόλλημα της ταινίας ,
γύρω από τους δυναμίτες,
σύρθηκα απαλά πάνω στο χώμα
γλείφοντας σχεδόν τους σβόλους του.
Αγκάλιαζα ήδη την ηδονή της ανατίναξης.
Μη και τους αγγίξει η ανάσα μου και καταλάβουν τα όνειρό μου,
την μοίρα που επέλεξαν,  να την κατασπαράξω.
Ζήτησαν  γελωτοποιό, τα μάτια να μας κλείσουν
Για να μην καταλάβουμε πως θα μας παγιδέψουν.
ΕΓΩ λοιπόν είμαι το θύμα τους και νάμαι δώ μπροστά τους
διπλός ρόλος να παιχτεί απ τα ιμάτια  μου.
Το πλήθος σαν μαζεύτηκε, το μέλλον του ν’ ακούσει
πως τάχα δεν μπορούσανε πλέον να επιζήσουν
και τότε εγώ πετάχτηκα… το σκηνικό ν’ αλλάξω
για να μην καταλάβουνε το αίμα τους ,που ρουφιέται
και όπως ξεδιπλωνόμουνα
το πλήθος χαμογελάει
κι οι δυναμίτες φεύγουνε
και σώματα διαμελίζουν.
Ρέει το αίμα πράσινο απ’ την χολή βγαλμένο.
το πλήθος σιώπησε ξανά
μύρισε ΠΡΟΔΟΣΙΑ.
Και γω στο αίμα πλάγιασα που βγήκε απ την στολή μου.

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

ΑΓΑΘΗ ΡΕΒΥΘΗ 


Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ 

Επιτέλους η σιωπή ήρθε να παραχωρήσει τη θέση της
στην άτακτη σύγχυση των λέξεων.
Τότε σκέφτηκα να γράψω για σένα
Θα είναι ένα τραγούδι χωρίς στίχο…
χωρίς μουσική…ένας ήχος της σιωπής !

απροσδόκητες νότες μιας συναυλίας χωρίς κόσμο
απροσδόκητα χειροκροτήματα χωρίς να τα ακούς

άκουσε μέσα σου μόνο την καρδιά μου
αυτή θα σου εξηγήσει πως ο ήχος της σιωπής
είναι εμβατήριο θριάμβου
μια ροκ μπαλάντα
μοναχική σαν κι εσένα
μοναδική σαν το βλέμμα σου

επιτέλους σιωπή …
άκουσέ την και προχώρα στο στρατί της ευτυχίας
….θα είναι το χειροκρότημα που αυτή τη φορά
Θα τ’ ακούς και θα το νιώθεις.


Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

ΑΛΕΞΗΣ ΔΑΡΑΣ 

 Αστάθμητος παράγοντας


Από κάπου έρχομαι και κάπου πάω
γι’ αλήθεια διψάω, τη ζωή ζουλάω
δεν αγοράζω ούτε πουλάω
εξερευνώ και τραγουδάω.

Δεν είμαι γυμνιστής,
είμαι γυμνός.
Δεν είμαι ανθρωπιστής
είμαι άνθρωπος.

Δεν είμαι στρατιώτης
είμαι αντάρτης,
δε μ’ έχει μέσα
κανένας χάρτης

Μια στο καρφί
και μια στο πέταλο
πότε νερό, πότε κρασί
και πότε μέταλλο.

Έχω ταυτότητα
κι ας μην ανήκω.
Στη βαρβαρότητα
το μύθο δεν ανοίγω.

Δεν πιάνομαι, δε βρίσκομαι
δε χάνομαι
γιατί είμαι πάντα αλλού
αλλού
αλλού από κει που με ψάχνεις.

Είμαι εγώ, ο αστάθμητος παράγοντας
η ασυσχέτιστη άγνωστη μεταβλητή
διαταρακτικός όρος
ο ακατάληπτος άρρητος λόγος,
είμαι το σφάλμα στη στατιστική.

Δεν είμαι αφέντης ούτε σκλάβος.
Δεν είμαι ζώο, ούτε μηχανή.
Πιστεύω, αγαπώ κι ανάβω
τη φλόγα την ανθρώπινη, την ιερή.

Δεν προσμένω νά ‘ρθουν άλλες εποχές
άλλες ζωές, εικονικές, ιδανικές και ιδεατές
μες στης στιγμής την ομορφιά
κάνω την άπειρη βουτιά
το αύριο είναι μακριά και πιο μακριά το χθες

Ανοίγω τον κύκλο και βγαίνω
έτσι ποτέ δε θα με πιάσετε,
σαν ήρωα δεν θα περιμένω
ή σα σκυλί να με θυσιάσετε.

Εξόρισα το φόβο, τον πόνο
το φθόνο πέταξα από τη σκεπή
κι έχω ένα πόθο τώρα μόνο
μία ελεύθερη, αληθινή ζωή.

Δεν πιάνομαι, δε βρίσκομαι
δε χάνομαι
γιατί είμαι πάντα αλλού
αλλού
αλλού από κει που με ψάχνεις.
Αστάθμητος παράγοντας

Από κάπου έρχομαι και κάπου πάω
γι’ αλήθεια διψάω, τη ζωή ζουλάω
δεν αγοράζω ούτε πουλάω
εξερευνώ και τραγουδάω.

Δεν είμαι γυμνιστής,
είμαι γυμνός.
Δεν είμαι ανθρωπιστής
είμαι άνθρωπος.

Δεν είμαι στρατιώτης
είμαι αντάρτης,
δε μ’ έχει μέσα
κανένας χάρτης

Μια στο καρφί
και μια στο πέταλο
πότε νερό, πότε κρασί
και πότε μέταλλο.

Έχω ταυτότητα
κι ας μην ανήκω.
Στη βαρβαρότητα
το μύθο δεν ανοίγω.

Δεν πιάνομαι, δε βρίσκομαι
δε χάνομαι
γιατί είμαι πάντα αλλού
αλλού
αλλού από κει που με ψάχνεις.

Είμαι εγώ, ο αστάθμητος παράγοντας
η ασυσχέτιστη άγνωστη μεταβλητή
διαταρακτικός όρος
ο ακατάληπτος άρρητος λόγος,
είμαι το σφάλμα στη στατιστική.

Δεν είμαι αφέντης ούτε σκλάβος.
Δεν είμαι ζώο, ούτε μηχανή.
Πιστεύω, αγαπώ κι ανάβω
τη φλόγα την ανθρώπινη, την ιερή.

Δεν προσμένω νά ‘ρθουν άλλες εποχές
άλλες ζωές, εικονικές, ιδανικές και ιδεατές
μες στης στιγμής την ομορφιά
κάνω την άπειρη βουτιά
το αύριο είναι μακριά και πιο μακριά το χθες

Ανοίγω τον κύκλο και βγαίνω
έτσι ποτέ δε θα με πιάσετε,
σαν ήρωα δεν θα περιμένω
ή σα σκυλί να με θυσιάσετε.

Εξόρισα το φόβο, τον πόνο
το φθόνο πέταξα από τη σκεπή
κι έχω ένα πόθο τώρα μόνο
μία ελεύθερη, αληθινή ζωή.

Δεν πιάνομαι, δε βρίσκομαι
δε χάνομαι
γιατί είμαι πάντα αλλού
αλλού
αλλού από κει που με ψάχνεις.

Αλέξης Δάρας


Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

ΚΑΚΙΑ ΠΑΥΛΙΔΟΥ 


Ποτέ ξανά



Η φιγούρα περνά
χάνεται
μα η Λέξη παραμένει εκεί
να θυμίΖΕΙ
πως και η ΑΛΗΘΕΙΑ
πρέπει να διδάσκεται με επαναλήψεις,
για τις γενιές που θα έρθουν με νιάτα
να ξαναπεράσουν
από τον ίδιο με μας δρόμο....


Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

                                                          ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΛΑΧΟΣ 

                                   Το άθεο φως της ιστορίας ...



Joan Miro' Αστερισμοί : η σκάλα της απόδρασης
1940 , Νέα Υόρκη .

Το άθεο φως της ιστορίας ,εγώ ,
το παιδί του Βελζεβούλ ,
όπως θα πουν
οι μύστες της κατεψυγμένης κουλτούρας ,
οι αόμματοι θεωρητικοί
του αιώνιου μπάχαλου ,
οι πρωταγωνιστές του σκοταδισμού
και της  σήψης , οι ερωτευμένοι  της εξουσίας ,
και κριτές της αχαπάκωτης ποίησης ,
θα με δουν στο διαδίκτυο με άθεους στίχους .

Στον υπολογιστή του μέλλοντος
θα ' μαι παρών .

Π.χ. η ιστορία θα γράψει

πως τα διαδίκτυα τα παίζω κομπολόι
- του πληθωρισμού τον καλπασμό
να ρίχνω στο μηδέν ,
τα επιτόκια στο -0% -
και τον ήλιο κονσέρβα τραγουδάω ,
το παιδί εγώ του Σατανά

πως είδα το Χριστό με καπιταλιστικό χιτώνα
σε αρωμάτικ σέντερ της οδού Ερμού ,
να μελετά τη Εφημερίδα της Κυβερνήσεως
των λαών σε Φλου Καφέ ,
να ραντίζει το άπλυτο πριν και το ασιδέρωτο μετά ,
να γευματίζει με 300 ομοιδεάτες του
σε πολυεθνικό μπιφτεκομάγαζο ,
να συνουσιάζεται με δεκάδες Μαρίες και ΄Αννες
σε ιμπεριαλιστικά κρεβάτια ,
να λιάζει τα σκέλια του στη παραλία της ιστορίας ,
να εκσπερματώνει αναιδώς
από τη βίλα των θαυμάτων
πάνω σε πλανόδια άστρα ,
σε παιδιά με τρύπια στομάχια ,
σε στόματα σφραγισμένα στον ήλιο ,
στ' άπλυτα φεγγάρια που τραγουδάνε
με αρουραίους στη Βαγδάτη .

...και αναιδώς να εκσπερματώνει ο Κύριος .

Εγώ , το άθεο φως της ιστορίας , τα βλέπω ,
Ο Θεός δεν τα βλέπει ;
                                                                                     
                                                                                            

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 


Και ξανά.
 

Ο θόρυβος της πόλης είναι βόμβος  
στο κάθισμα μου, πρωί στις έξι  
κάθε αγουροξύπνημα ο εαυτός μου  
απέναντι στην επιβολή.

Ο διχασμός που σε μπερδεύει.

Πως σταματάς να σκέφτεσαι;

Από πού παράγεται η γλώσσα;

Ερωτήσεις από τη Δύση στην Ανατολή  

και η επιστροφή.  
Το εκκρεμές της πλατείας  
και μια λύρα από το μπαλκόνι,  
με τα γκρι λουλούδια, ακούω.

Αντικατοπτρισμός, κενότητα.

Μελαγχολία και νίκη.  

Και ξανά εργασία.  
Και ξανά απελευθέρωση.  
Και ξανά συνέλευση.  
Και ξανά δημοκρατία.  
Και ξανά φωνάζει ο Μάης στον Ιούλη  
Γενική Απεργία.

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΩΑΔΙΤΗΣ 

Η ψυχή είναι άναρχη

Η ψυχή είναι άναρχη
κι εμείς επαναστάτες
αδάμαστοι πρωταγωνιστές
συνεχών ανατροπών
πρωτεργάτες παθιασμένοι
εκρηκτικών ενώσεων
πασχίζοντας να εξουδετερώσουμε
κάθε τραγωδία
στοιχηματίζοντας στο μέλλον
μιας και τα χωράφια
του παρελθόντος
έχουν γόνιμα σπαρθεί
αποσυντονίζοντας
ξύλινες γλώσσες
αρνούμενοι να ενηλικιωθούμε
ξεδιπλώνοντας την ποίησή μας
στα μήκη και τα πλάτη
με χάδια απαλά
θωπεύοντας τις διακηρύξεις μας
η λάμψη μας προκαλεί
απέραντη φωτοχυσία
κι οι στοχασμοί γίνονται
ιδιοκτησία των πάντων
στο φεγγαρόφωτο.

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

ΜΑΡΙΑ ΤΖΑΝΑΚΟΥ

ΜΕ ΜΙΑ ΜΕΤΑΞΕΝΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ

Για τις στιγμές που σκοτάδι έπληξε τον Ήλιο μου
Για κείνους που υπερβολικά γελάσανε και υπερβολικά κλάψανε.
Για όσους αγάπησαν ή μίσησαν
Για όσους προτίμησαν τη φυλακή της σιωπής να τους συντροφέψει στο ταξίδι τους
Για κάποιους που αδίκησαν και αδικήθηκαν (αδιάφορο γιατί και πώς)
Για όλους τους ανθρώπους που και τούτο που διαβάζουν τους φαίνεται ανόητο, κουτό κι απλοϊκό
Για όσους υποκρίθηκαν και για όσους μίλησαν αληθινά
Αυτούς σκέφτομαι
Σ’ αυτούς απλώνω την αγκαλιά του συλλογισμού μου
Και σε αυτούς εναποθέτω ένα αληθινό χαμόγελο
Ένα χαμόγελο που απορρέει μέσα από τούτα τα λόγια


Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

ΑΝΤΩΝΗΣ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Τύχη βουνό

Το 'βλεπε καθαρά στα μάτια τους. Πονούσαν.
Όχι πως φταίξανε σε τίποτα αυτοί.
Μα την ορφάνεια του παιδιού πως να πορέψουν;
Τώρα το μακαρίζουνε.
Τύχη βουνό να το δεχτούν
στη θέση του πατέρα που σκοτώθηκε στη φάμπρικα.
Αύριο κιόλας στη δουλειά. Τελειωμένο.
Τύχη βουνό, λοιπόν, φτωχέ δεκατετράχρονε.

Από την ποιητική συλλογή "Πληγές χωρίς αίμα".

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

                                                           Ν. Γ. ΛΥΚΟΜΗΤΡΟΣ 

                                                      Δέκα εκδοχές μιας αυτοκτονίας 

Σημείωμα 7ο  (Η Εκδοχή του Αποτυχημένου Εραστή)

Προσπάθησα και ξαναπροσπάθησα.
Επιστράτευσα όλες μου τις δυνάμεις.
Χρησιμοποίησα όλα τα μέσα (θεμιτά και αθέμιτα).
Παραμέρισα την αξιοπρέπεια και τον εγωισμό.
Όμως δεν ήμουν ικανός να πετύχω την παραμικρή νίκη.
Τελικά η απόρριψη έγινε συνήθεια.
Τώρα το μόνο που φοβάμαι
είναι να μη με απορρίψει ο θάνατος.


Από την ποιητική συλλογή "Ιχνηλάτες του τέλους".

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ:

Οι άλλοι

«Και οι άλλοι;» ρώτησες. «Τι κάνουν οι άλλοι;»
«Οργώνουμε», σου απάντησαν. «Σπέρνουμε. Θερίζουμε. Γυρίζουμε τη μυλόπετρα. Μέχρι το επόμενο πρωί. Και πάλι οργώνουμε. Σπέρνουμε. Θερίζουμε. Γυρίζουμε τη μυλόπετρα. Μέχρι το επόμενο πρωί. Και πάλι. Μέχρι το επόμενο πρωί. Μέχρι το πρωί. Μέχρι το τελευταίο πρωί».
Χαμογέλασες ικανοποιημένος.
«Προπαντός, να μην ξεχνάνε τη μυλόπετρα», μου είπες. «Αυτό να τους πεις. Όσο είναι δεμένοι στη μυλόπετρα, δεν έχουν να φοβούνται τίποτε».
Σκέφτηκες για λίγο. «Ούτε κι’ εμείς», συμπλήρωσες. «Ούτε κι’ εμείς έχουμε να φοβόμαστε τίποτε. Όσο είναι δεμένοι στη μυλόπετρα».


Από την ποιητική συλλογή "Χαμένες ευκαιρίες". 

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ: 

Σαν αγρίμια



Σαν αγρίμια
γαντζώνεστε ο ένας πάνω στον άλλο
τον μυρίζεις
κάθε που έρχεται απ΄έξω
μπαίνεις μέσα στο στόμα του
ελέγχεις την υγρότητα της γλώσσας του
έπειτα αρχίζεις να τον τρως
μετά μανίας
επιδεικτικά
ξεδιάντροπα
κι αυτός αφήνεται
κι ενδίδει
και σκληραίνει
και σου επιτίθεται
σε βιάζει
κι αρχίζει τώρα να σε τρώει εκείνος
με λύσσα
να σου διαλύει το αιδοίο
με τους πιο απίθανους τρόπους
οδηγώντας σε
κάπου πολύ μακριά…

(Εκείνη την ώρα η Ποίηση
δεν έχει κανένα απολύτως νόημα)

Από την ποιητική συλλογή "Η μυστική ζωή της Μάγιας Μ."  

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

ΔΗΜΟΣ ΧΛΩΠΤΣΙΟΥΔΗΣ

Είκοσι ετώ

 
Ξύπνησε κλαίγοντας.
Θυμήθηκε τον πόνο και ξανάκλαψε.
Ποτέ δε λησμόνησε τον πόλεμο,
δεν ξέχασε το αίμα.
Όλα ξεπηδούν σα φωτιές δράκου.
Δράκος είναι ο πόλεμος…

Έκλαιγε. Θυμήθηκε το γιο…
Ο γιος φώναζε, πάλευε, ούρλιαζε,
ήθελε λίγο ουρανό.

Έκανε κρύο το πρωί.
Μία μουσική συνόδευε το δρόμο
παλιά μουσική, πολιτική.
Σιγοτραγουδούσε; Έψελνε; Έκλαιγε;
Έτρεμε. Έκλεισε τα μάτια, κοίταξε την οροφή…
Μετά το σφαγείο πήγε σπίτι.
Κλειδώθηκε σε σκέψεις βετεράνου επαναστάτη.
Ο δικός του γιος είχε άλλο πόλεμο, άλλη επανάσταση.
Ο δικός του γιος δε θα γυρίσει ποτέ από τον πόλεμο.

Έκλαιγε. Θυμόταν το νέο, τα δάκρυα, τη φωνή για ουρανό.
20 χρονώ νιος, ούρλιαζε
Είκοσι ετών σορός σε χέρια άλλων,
είκοσι ετώ χαρές,
είκοσι χρόνια πια ξυπνά και κλαίει
είκοσι τα λεπτά που τον αντάμωσε, είκοσι κι οι πόνοι.

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΝΤΑΛΕΩΝ: Άτιτλο


Κρατάς την καρδιά.. σφιχτά..
Όσο πιο σφιχτα μπορείς..
Λένε πως όταν σφίγγεις ένα κομμάτι σου που πονάει..
ο πόνος αλαφρώνει..

Και το μυαλό...
το πιέζεις κι αυτό.. να μην αδρανεί..
Πρέπει να μπει μπροστά..
Να πάρει το τιμόνι..

Θεόρατα τα κύματα..
τα παλεύεις.. ναι..
μα όλο και πιο πολύ νερο καταπίνεις..
Και τα χέρια απελπισμένα υψώνονται
σαν να θέλουν να φτάσουν τα μαύρα σύννεφα
και να γραπωθούν απο αυτά..

Μα πως γίνεται να πιαστείς απο ένα σύννεφο..;

Και περνάνε οι μέρες..
οι μήνες.. τα χρόνια..
τα Σάββατα και οι Κυριακές..

Η υγρασία εχει νωτίσει και τα κόκκαλα ακόμα..

Μα δεν μπορεί..
Κάπου εκεί..
ανάμεσα απ' τα μαύρα σύννεφα
θα ξεπροβάλλει ο ήλιος..
Κρυμμένος είναι μόνο..
Και τότε θα σου πετάξει ένα σχοινί για να πιαστείς..

Ένα σχοινί που από σένα θα το πάρει..

ΠΑΝΤΑΛΕΩΝ Κ.
Κρατάς την καρδιά.. σφιχτά..
Όσο πιο σφιχτα μπορείς..
Λένε πως όταν σφίγγεις ένα κομμάτι σου που πονάει..
ο πόνος αλαφρώνει..

Και το μυαλό...
το πιέζεις κι αυτό.. να μην αδρανεί..
Πρέπει να μπει μπροστά..
Να πάρει το τιμόνι..

Θεόρατα τα κύματα..
τα παλεύεις.. ναι..
μα όλο και πιο πολύ νερο καταπίνεις..
Και τα χέρια απελπισμένα υψώνονται
σαν να θέλουν να φτάσουν τα μαύρα σύννεφα
και να γραπωθούν απο αυτά..

Μα πως γίνεται να πιαστείς απο ένα σύννεφο..;

Και περνάνε οι μέρες..
οι μήνες.. τα χρόνια..
τα Σάββατα και οι Κυριακές..

Η υγρασία εχει νωτίσει και τα κόκκαλα ακόμα..

Μα δεν μπορεί..
Κάπου εκεί..
ανάμεσα απ' τα μαύρα σύννεφα
θα ξεπροβάλλει ο ήλιος..
Κρυμμένος είναι μόνο..
Και τότε θα σου πετάξει ένα σχοινί για να πιαστείς..

Ένα σχοινί που από σένα θα το πάρει..

ΠΑΝΤΑΛΕΩΝ Κ.

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΜΑΡΑΚΗΣ

ΣΚΙΕΣ

Η ανωνυμία του πλήθους.
Βρώμικα ξενοδοχεία
και πληρωμένοι έρωτες.
Ύποπτα σεντόνια.
Συνωμοτεί ο ήλιος
με τη σιωπή.
Αχνές λέξεις,
για τη νύχτα
που έρχεται.
Σκιες στην λατρεμένη πόλη.
Προδομένος έρωτας
το ξημέρωμα.


Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ



          ΜΙΛΑΣ ΚΙΝΕΖΙΚΑ;

Καναπέδες, κατσαβίδια, σουπιέρες,
λάπτοπ, βαρβιτουρικά.
Ό, τι τραβάει η όρεξή σου να αγοράσεις
και να χορτάσεις.

Αυτοκίνητα, παξιμάδια, πλαστικά δέντρα, καμπινέδες, ό, τι θέλεις σε τιμή ευκαιρίας
για εξοπλισμό και για νοικοκυριό.

Αεροπλάνα, καθήκια, μπουκάλες
με ένα ευρώ εργασία την ημέρα
σε ένα κινέζικο εργοστάσιο,
όπου εκατομμύρια εργάτες-μυρμήγκια,
λιώνουν τον εαυτό τους
σε δεκατετράωρη εργασία την ημέρα.

Βαπόρια, περιοδικά, πλαστικά βυζιά, βαζελίνες.
-Έχω ξεχάσει πάλι να ζητήσω
αύξηση από το αφεντικό.
Α μην ξεχάσω να ζητήσω αύξηση
για μαθήματα κινεζικών!

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΑΒΒΑΔΙΑ

... ΟΝΕΙΡΟ ...

Σαν αγκαλιάζει η νύχτα το μυαλό
αιώνιοι εραστές, χωρίς αντιζηλία,
Όνειρα πλάθουν ...
Σα νιώθεις, σαν αισθάνεσαι
πως το όνειρο υπάρχει,
χρέος σου να το ζήσεις είναι...
Στη μέρα να το βγάλεις.
Ήλιος αν δε το δει
μόνο όνειρο θα μείνει....

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

ΓΕΣΘΗΜΑΝΗ ΣΙΔΕΡΙΔΗ

Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ

Πάλι χτυπούν την πόρτα μου
εφιάλτες…
Διπλοκλείδωσα κι απόψε.
Η μουσική στη διαπασών
μήπως και τους ξεγελάσω.
Μιλάω τάχα με τους αόρατους
επισκέπτες.
Ποιος ξέρει…
μπορεί να τους πείσω.
Κάπου κάπου γελάω δυνατά.
Έτσι το σιγουρεύω περισσότερο.
Αφουγκράζομαι έντρομη στην πόρτα
μην τυχόν και καταλάβουν…
ανάβω τα φώτα και κουλουριάζομαι
στο κρεβάτι.
Υπόσχομαι…
υπόσχομαι σιωπηλά
μπρος στο εικόνισμα της ζωής
να μη συγκατοικήσω ξανά
με τη μοναξιά…
υπόσχομαι…
το υπόσχομαι.

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

ΡΕΝΑ ΠΕΤΡΟΥ
ΜΑΘΗΤΗ...

Μικρό παιδί
κάθε πρωί που του σχολειού
περνάς την πόρτα,
την πλάτη σου βαραίνει
όλο και πιο πολύ
της υποκρισίας η σάκα.
Γίνονται τα βιβλία
φορτίο αβάστακτο κι ανούσιο.
Σε φόρτωσαν
χωρίς να σε ρωτήσουν
και κάθε μέρα σκύβεις
ακόμη πιο πολύ.
Συνήθισες,σαν να
γεννήθηκες με το φορτίο αυτό.
Όμως δεν σου ανήκει,
πρέπει να το ξεφορτωθείς.
Στη σάκα,για να μην ξαναβαρύνει
σκέψεις βάλε κι όνειρα.

Ρ.Μ.ΠΕΤΡΟΥ
ΜΑΘΗΤΗ...

Μικρό παιδί
κάθε πρωί που του σχολειού
περνάς την πόρτα,
την πλάτη σου βαραίνει
όλο και πιο πολύ
της υποκρισίας η σάκα.
Γίνονται τα βιβλία
φορτίο αβάστακτο κι ανούσιο.
Σε φόρτωσαν 
χωρίς να σε ρωτήσουν
και κάθε μέρα σκύβεις
ακόμη πιο πολύ.
Συνήθισες,σαν να 
γεννήθηκες με το φορτίο αυτό.
Όμως δεν σου ανήκει,
πρέπει να το ξεφορτωθείς.
Στη σάκα,για να μην ξαναβαρύνει
σκέψεις βάλε κι όνειρα.

Ρ.Μ.ΠΕΤΡΟΥ