Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΠΟΙΗΜΑ 1

        Από σήμερα και με την ευκαιρία συμπλήρωσης ενός χρόνου λειτουργίας του ιστολογίου ως ηλεκτρονική ανθολογία σύγχρονης ελληνικής ποίησης, εγκαινιάζουμε μια νέα σειρά αναρτήσεων. Πρόκειται για δύο ποιήματα σε κάθε ανάρτηση, όπου το δεύτερο απαντάει στο πρώτο. Στην πρώτη ανάρτηση ο Ειρηναίος Μαράκης απαντάει στον Αντρέα Κολλιαράκη: 

Άτιτλο 

σε δρόμους βρεγμένους περπατώ
με φως τεχνητό
με σκοτάδι
τέλη Δ
εκέμβρη
τέλη ενός χρόνου κενού
καινού χρόνου αρχή, σε λίγο
φωτιές
βεγγαλικά
σκυλιά που κοιμούνται κουλουριασμένα 
θανατερά τραγούδια
στίχοι
νότες
φωνές
μελαγχολία των γιορτών
αναμονή για ανατροπή
στολισμένα δέντρα, απόγνωση και αισιοδοξία
αδειανές αγκαλιές
βιβλία, περιοδικά και συνθήματα
η αγάπη θα'ρθει;

ΑΝΤΡΕΑΣ ΚΟΛΛΙΑΡΑΚΗΣ 


Άτιτλο 

Η αγάπη θα έρθει 
να το θυμάσαι αυτό 
πιο λευκή από τις λευκές νύχτες  
απ' το αίμα πιο κόκκινη 
απ' τα δάκρυα πιο πικρή,
 θα έρθει και στο ένα χέρι
τριαντάφυλλο θα κρατάει 
και στο άλλο, το σακατεμένο  
εσένα 
παιδί 
με κοντό παντελονάκι 
και χτυπημένα γόνατα 
στις αλάνες, στις πλατείες 
ενός κόσμου που ονειρεύεται 
και διεκδικεί το αδύνατο, 
την ανατροπή του φόβου 
η αγάπη θα έρθει 
να το θυμάσαι, σύντροφε 
θα έρθει 
μέσα από σπίτια φτωχικά 
κι απ' τις πλατείες της εξέγερσης 
θα έρθει 
και πανό θα κρατά 
που θα γράφει 
"Κερδίζουμε" 

ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΜΑΡΑΚΗΣ 





Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΑΝΕΛΗΣ

ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ
Η απουσία σου πλανιέται μες στην πόλη
τζάμια σπασμένα στου Οκτώβρη τις γωνίες
είμαι κομπάρσος σε παμπάλαιες ταινίες

άδειασε η αίθουσα, έχουνε φύγει όλοι.

Δύσκολοι έρωτες κι ανούσιες παρελάσεις
κέρματα πέφτουνε βροχή απ' τις εξέδρες
σε ακατέργαστες πατάω τώρα πέτρες
ισορροπώ στην τρικυμία της θαλάσσης.

Τρύπιες σημαίες αιωρούνται στις ταράτσες
ρίχνω το βλέμμα μου στα πέρατα του χρόνου
είμαι η κάθετη πλευρά ενός τριγώνου
που προεκτείνεται στου σύμπαντος τις πιάτσες.

Ξύλινα λόγια στου λαού τις συγκεντρώσεις
με κατατρέχει μια αδιόρατη μανία
είμαι σε λάθος εποχή και κοινωνία
μες στου μυαλού μου σκαρφαλώνω τις ραβδώσεις.

Έξω βραδιάζει, ο αέρας με τυλίγει
δρόμοι απέραντοι, δεν έχω πού να πάω
τον εαυτό μου και τον ίσκιο μου αγαπάω
αυτοί που κέρδισαν το στοίχημα είναι λίγοι.

Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

ΣΕΒΑΣΤΗ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΟΥ

Ο ένοχος 

Ο Ηρώδης σκότωσε όλα τα παιδιά
εκτός από ένα
κι εκείνο
έκανε όλη τη ζημιά...
Ας μη μιλάμε πια για αθώους!
Μόνο για χαμένες ευκαιρίες...
Roma delenda!



Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ

ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ

Δεν αναρωτήθηκες.
Ούτε γύρισες,να κυττάξεις.
Βολεύτηκες,με τα χειροκροτήματα και τα φώτα.
Γι αυτό,
τώρα που σβήσαν τα φώτα,
αναπαύσου στο κουτί.
Εν αγνοία.
 
 

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "ΞΕΡΟΚΛΑΔΑ"*

"ΞΕΡΟΚΛΑΔΑ" (Ποίηση) 

      Ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά, σπούδασε σε σχολή Οικονομίας και Λογιστικής, ζει στην Αθήνα και εργάζεται σε εταιρεία έρευνας αγοράς. 
     Ασχολείται με την ποίηση από τα παιδικά του χρόνια. Έχει πληθώρα δημοσιευμάτων σε λογοτεχνικά περιοδικά. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στη βουλγαρική γλώσσα. Έχει λάβει μέρος σε διεθνή λογοτεχνικά συνέδρια. Έχει εκδώσει άλλες τέσσερες ποιητικές συλλογές. Η νέα του συλλογή "Ξερόκλαδα" εκδόθηκε φέτος (2012) από τις εκδόσεις "ΡΕΩ" στην Αθήνα. Περιέχει τριανταέξι (36) ποιήματα σε σαρανταοχτώ (48) συνολικά σελίδες. 
    Πρόκειται για λυρική ποίηση με λιγόστιχα κατανοητά ποιήματα σε ελεύθερη μορφή. Έχει ποικιλία θεμάτων κοινωνικού και ερωτικού περιεχομένου. Έχουν εσωτερικό ρυθμό, ωραίες εικόνες, γλώσσα σωστή νεοελληνική και "διαπερνώνται" από μια ελαφρή μελαγχολία. 
   Ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος έχει ταλέντο και έμπνευση και μεταδίδει τους προβληματισμούς του και τα συναισθήματά του στους αναγνώστες του. Ξεχωρίζει το ποίημα "Το μπαλκόνι": 

Ώρες κοιτάζω το απέναντι μπαλκόνι. / 
Κάγγελα υψώνονται μπροστά μου. / 
Κάγγελα στο μπαλκόνι μου, / 
κάγγελα στο απέναντι μπαλκόνι. / 
Μια φυλακή κατάντησε η ζωή μας. / 
Βράδιασε κι ακόμα περιμένω. / 
Απέναντι κοιτάζω συνεχώς, / 
μέσα απ' τα κάγγελα / 
γυρεύω μια ματιά σου / 
ν' απελευθερωθώ. 

Κι ακόμη ένα δείγμα γραφής "μια πεταλούδα": 

Μια πεταλούδα τριγυρνά, / 
μεγάλη φλόγα πλησιάζει, / 
πέφτει με πάθος στη φωτιά / 
και τη ζωή της θυσιάζει. /
Κι εγώ τριγύρω σου πετώ / 
κι εσύ σαν φλόγα θε ν' ανάψεις. / 
Να πλησιάσω πιο κοντά / 
σαν πεταλούδα να με κάψεις. 

     Ο ποιητής είναι ιδρυτικό μέλος του Νέου Πνευματικού Κύκλου Καλλιθέας, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, καθώς και μέλος του Ομίλου για την Unesco Τεχνών Λόγου και Επιστημών Ελλάδας. Είναι νέος στην ηλικία και ελπίζουμε ότι θα συνεχίσει την ανοδική του πορεία στο χώρο της λογοτεχνίας. 

ΗΛΙΑΣ ΚΑΤΣΑΝΟΣ 

*Πρόκειται για κριτική παρουσίαση της πέμπτης ποιητικής μου συλλογής με τον τίτλο "Ξερόκλαδα", που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Γραφή", που εκδίδεται στη Λάρισα, τεύχος 71, χειμώνας 2012, σελ. 84-85. 

 

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

ΕΛΕΝΑ ΠΑΫΣΑΝΙΔΟΥ

Άτιτλο 

Αν μετανάστης στον κρύο βορρά 
βρεθείς και περπατήσεις δρόμους χιονισμένους, 
το μυαλό σου θα γυρίσει στο λιμάνι και το κέντρο. 
Θε να σκεφτείς την κουβέρτα που σκεπάζει το κορμί. 
Θε να σκεφτείς πώς είναι. Αν απ την υγρασία πότισε και στάζει ρίγη. 
Θε να σκεφτείς τί στρώμα κάνουν οι χαρτόκουτες κι αν πα σε σκαλοπάτια 
χουχούλιασμα μπορεί κανείς να μάθεί τί σημαίνει. 
Θε να σκεφτείς τί έγινε και σβήσαν όλα, χαθήκαν. 
Πού πήγαν οι δυνατότητες, κι όλοι εμείς πού πάμε. 
Θε να σκεφτείς πώς βρέθηκες εκεί που είσαι τώρα. 
Πού κρύφτηκαν τα ''σ' αγαπώ'', πώς σφάλισαν οι πόρτες.

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Για τον Καββαδία 

Σ' αυτή τη βάρδια 
κάνει πούσι μεγάλο, 
όπως το καράβι περνάει τα στενά 
για τη Μαύρη Θάλασσα 
και την Οδησσό. 

Ο διαβήτης χαράζει την πορεία στον χάρτη 
και η πυξίδα δείχνει σταθερή πορεία. 
Οι μηχανές είναι στο φουλ 
και οι μούτσοι στις θέσεις τους 
να ετοιμάζουν το τραπέζι για βραδινό 
και να σφουγγαρίζουν το πλοίο. 

Σ' αυτή τη βάρδια που κάνει πολύ πούσι 
και οι γλάροι κοιμούνται στις ακτές, 
το καράβι περνάει τα στενά 
για τη Μαύρη Θάλασσα. 
Ξενυχτισμένοι να φορτώσουμε στάρι. 
Ξενυχτισμένοι να θεωρήσουμε το διαβατήριο στο λιμάνι. 
Ξενυχτισμένοι να νιώσουμε το άρωμα 
από το κορμί μιας γυναίκας. 

Το διαβατήριο θεωρήται στο λιμάνι: 
Όνομα: Νίκος Καββαδίας. 
Επάγγελμα-ειδικότητα: Ασυρματιστής-ποιητής. 
Το εν λόγω διαβατήριο θεωρήθηκε μαζί 
με σίδερα και παλιά όνειρα, 
που πάνε για σκραπ στα διυληστήρια. 

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΜΑΡΑΚΗΣ

Τα βήματα

Τα βήματα μας, χωρίς αιδώ και ντροπή
στης Αλεξάνδρειας την Κορνίς θα μας φέρουν
γυμνούς και χέρι με χέρι πιασμένους, να γελάμε
τον Έρωτα να τραγουδάμε, φανερά
κι ας λέει ότι θέλει η απάνθρωπη πολιτεία
που καθημερινά το κεφάλι σκύβει

ασκούμενη σε περίτεχνες οσφυοκαμψίες.
Και το βράδυ κουρασμένοι, αγκαλιά
με ηδονικά ποτά, ταξιδεύοντας

στου Έρωτα την άβυσσο και τη φωτιά
ιστορίες θα λέμε για τον Ποιητή
που φοβήθηκε, έκλαψε και τον πόνο του

Τέχνη έκανε που τείχη γκρεμίζει.

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

ΗΛΙΑΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ


Σταχτωμένα χρώματα
1ο βραβείο στους Δελφικούς αγώνες ποίησης τον Ιούνιο του 2013 (τους ποιητικούς αγώνες κάθε χρόνο διοργανώνει η Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών)

Τα λεκιασμένα χιόνια
μας τράνταξαν το μάνταλο εφέτος.
Στο ευρύχωρο πηγάδι της αυλής
κατοικούν σκέψεις βαρυποινίτες
και πρώιμα τρυγημένες ρώγες διάτρητες
απο αξεθύμαντο αλκοόλ
που στα χυτήρια του ουρανίσκου του
βορρά έσφυζε..
Αποστολή και ροή σιδηρά είχε
το πυκνό ίζημα στα καταχείμωνα
των διοικήσεων που κρατούσαν 
με σάρκινο τείχος μακριά
 τον ήλιο του αίματός τους.
Τα σταχτωμένα βήματα κοιτάζουν
και δε βλέπουν τη διαίρεση του νου.
Στις αποθήκες οργασμός
ακατέργαστου πρώτου προϊόντος
που στοιβαγμένο έπαιρνε εκείνο
το βαλσαμωμένο χαμόγελο
εμπρός στα παραλληλόγραμμα των αρχών.
Τους πόθους της νυκτός
ξαγρύπνησαν χείλη πουλιά
που λεύκαιναν καπνισμένα σύννεφα
και ήταν ακλάδευτα στις σφαίρες. 
Έλεγαν να μη ψάχνουμε
για καταφύγια αλλά για το πλάτεμα
δαγκωρουφώντας μέταλλο και ελαιόφυλλα.
Τώρα που ο αργόσυρτος χρόνος
περνά σαν συρμός απο πάνω μας
μάζεψαν τα χείλη
όλη τη θνητή γεύση απο το σώμα μας
ακόμη και απο τους αρμούς του νου μας.
Και είπα κι εγώ να γίνω σώμα
με φτερό να κρημνίσω την αποστεωμένη σκέψη
και να βαφώ με την πολυχρωμία που μόλις αύγισε...*
Στο ταγκό των θλιμμένων το πηγμένο αίμα σαλεύει.

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΥΡΡΟΣ

Τερτσίνα 

Ένας κάποιος Κάβειρος ( ο Κάβειρος ο Μέγας ) 
πήγε βόλτα στο νησί ( στην Σαμοθράκη δηλαδή ). 
Συναντά την Καβειρώ του ( που 'ταν σπίρτο φλέγας ). 

( Ήταν όμως και μπελάς ). Την χαιρετά και την φιλεί: 
"Για τσιλιμπουρδίσματα μού 'σαι πάλι βρε βλάκα;" 
( Μην τολμούσε να αρνηθεί; ) -Της δίνει τότε ένα φιλί: 

"Όχι βρε γυναίκα, να, ήσυχη κάτσε στην θράκα, 
γύρνα σπίτι, σ' Ήφαιστο πηγαίνω και σ' αφέντη μου."
"Για μπαρμπούτι βρε τρελέ και για χαρτιά;" - "Για πλάκα, 

και για χυτήριο, μανίτσα, του λεβέντη μου." 
"Τ' αρχηγού σου, βρε ρεμάλι; Την Πανδώρα θέλεις;" 
"Για να κάνω αγάλματα, να 'χω λεφτά στο γλέντι μου. 

Η γιορτή μου, αγάπη μου, πλησιάζει. Τι μου στέλλεις 
για δωράκι;" - "Δεν σου φτάνουν οι τιμές σου των θνητών; 
σου 'χουν σφάξει πρόβατα ενός κοπαδιού κι αγέλης. 

Να θυμάσαι: δεν θα φας, και δεν θα πιεις απ' ότι βρεις! 
Καραντίνας θέτω σε, μόνο νερό και πάγο. 
Είσαι γέρος. Προσοχή! Δεν θα παχύνεις, για να ζεις!" 

"Ήμαρτον, αμάν, ποτέ! - Ναι, στην Πανδώρα πάγω!"... 

Από την ποιητική συλλογή "Αμφιμετρία" 

 

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ




Κόντρα στο χρόνο των καιρών

Συνάντησα τους σύμμαχους
            μες στην αρχαία Θήρα,
σαν τόπος άγιος, ιερός,
            μια θαλπωρή μου δίνει,
κόντρα στο χρόνο των καιρών,
            στην σκοτεινή του δίνη,
διέρρηξα την κρύπτη του,
            τη μυστική του θύρα.

Σαν έκλεψα τα σκήπτρα του,
            του γκρέμισα τα τείχη,
η μάχη είναι αμφίρροπη,
            μα τον νικώ στην πάλη,
ατέρμονος ο πόλεμος,
            μα θα κερδίσω πάλι,
κρατώ στα χέρια μου σφιχτά
            της μοίρας μου την τύχη.

Στους τροβαδούρους έδωσα
            μια διαμαντένια λίρα,
να εξυμνούν το έπος μου
            στη ρυθμική τους λύρα,
σαν όσιο με ψέλνουνε,
            με στέμμα και με μίτρα.

Καλλιόπη μου μ’ αγκάλιασες
            σαν τη δική μου μάνα,
μου χάρισες την έμπνευση
            σαν τ’ ουρανού το μάννα,
μες στον παράδεισο ορμώ,
            στη λυρική σου μήτρα.


Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΑΝΟΥΡΗΣ

Καταλονία 

Σε περιμένω στα Προπύλαια 
παρέα με τους μικροπωλητές 
και τους απεργούς πείνας·  
ξαπλωμένος στο χορτάρι 
διαβάζοντας 
για την κοινωνική επανάσταση 
στην Ισπανία. 
Μεταμορφώνομαι στον Φρανθίσκο Ασκάσο 
που όταν ήμουν εξόριστος 
και κυνηγημένος 
δίσταζες να με συναντήσεις. 

Σε περιμένω στα Προπύλαια 
παρέα με τους ταραχοποιούς 
και τους μπαχαλάκηδες· 
ο Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι 
ανεβασμένος στον ιστό 
οι σφαίρες σφυρίζουν 
δαιμονισμένα τριγύρω του 
κι αυτός εμψυχώνει τα πλήθη. 
Μετουσιώνομαι στον Ντουρούτι 
που όταν σε προσκαλούσα 
στις ελευθεριακές χίμαιρες 
με αποστόμωνες επαναλμβάνοντας 
"ας πάρουμε πρώτα το πτυχίο". 

Σε περιμένω στα Προπύλαια 
δίπλα στη Φεδερίκα Μοντσένι. 
Οι φλόγες της εξέγερσης 
πυρπολούν τις καρδιές μας 
κι εμείς τις δυνάμεις καταστολής, 
συντηρώντας τις φωτιές 
στα οδοφράγματα 
με τα συντρίμμια 
ερώτων ατελέσφορων 
και ηδονών εξατμισμένων. 

Σε περιμένω στα Προπύλαια 
ξαπλωμένος στο γρασίδι 
διαβάζοντας 
παρέα με τους μικροπωλητές 
και τους απεργούς πείνας. 
Σε βλέπω να τρέχεις 
χαμογελαστή 
προς το μέρος μου. 
Σηκώνομαι και φεύγω. 

Από την ποιητική συλλογή: "Στου πουθενά τη μέθη" 

 

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

ΑΓΓΕΛΑ ΓΑΒΡΙΛΗ

Το ( όχι για πάντα ) κοριτσάκι με τους αναπτήρες 

Τα παιχνίδια πίσω από τη βιτρίνα δεν ήταν ποτέ φίλοι σου. 
Σε κοιτάζουν με τα πλαστικά τους μάτια να πουλάς 
αναπτήρες, χαρτομάντηλα, στιλό, 
μισοπεθαμένα λουλούδια. 
Κανείς δεν αγοράζει. 
Λίγοι βάζουν στο χέρι σου 
( χωρίς να σ' ακουμπήσουν ) 
τις μεταλλικές τους ενοχές 
τρώγωντας τυρόπιτες ή μιλώντας στο κινητό, 
που δεν έχουν να πληρώσουν. 
Δεν σε νοιάζει. 
Δεν είναι δικά σου τα ελάχιστα που μαζεύεις 
κι ένα χέρι ξύλο παραπάνω, δε σημαίνει τίποτα. 
Αλλά τα παιχνίδια... 
Δεν ξέρεις τη λέξη μίσος, ξέρεις ότι τα μισείς. 
Γι' αυτό και δεν πουλάς πια τους αναπτήρες. 
Μόνο χαρτομάντηλα, στιλό, μισοπεθαμένα λουλούδια. 
Γιατί θα έρθει η μέρα που δεν θα είσαι πια κοριτσάκι. 
Και τότε εσύ και οι βιτρίνες αυτού του κόσμου, 
θα κλείσετε τους λογαριασμούς σας. 

Από την ποιητική συλλογή "Iridium" 


Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

ΑΝΤΩΝΗΣ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Παράπονο 

                                      Δέδυκε α σελάνα... 
                                      Εγώ δε μόνα καθεύδω.
                                                             ΣΑΠΦΩ


Τις υστερνές της έστειλε αχτίδες η σελήνη.
Εσβήστηκε κι εχάθηκε. Τι νύχτα σκοτεινή!
Τα πάντα ησυχάζουνε, απλώθηκε γαλήνη 
κι εγώ η Σαπφώ η βαριόμοιρη κοιμούμαι μοναχή. 

Από την ποιητική συλλογή "Υπόγεια Διαδρομή" 

 
 

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

ΤΖΟΥΤΖΗ ΜΑΝΤΖΟΥΡΑΝΗ

Άτιτλο 

Άχρωμη,
άοσμη
άνοστη
ζωή...

Πήρα τα καλύτερα χρώματα,
τα καλύτερα πινέλα
μα, έλλειπε ο ζωγράφος...

Έφερα τα πιό ακριβά αρώματα,
μα, δεν ήρθε Άνοιξη
να μυρίσει αγιόκλημα και λεμονιά...

Έψαξα τα πιό σπάνια υλικά,
μα, ο,τι κι' αν μαγείρεψα
μόνη μου κάθισα τελικά στο τραπέζι...


Από την ποιητική συλλογή: "29 ολονυκτίες ενός δίσεκτου Φεβρουαρίου".

ΕΛΕΝΗ ΓΚΡΕΚΑ

Άτιτλο 

Γλυκοχαραξε 
και περιμενω. 
Δροσοσταλιδες της αυγης
στα πρωτα φυλλα.
Υπομονη μιας εποχης 
που φθινει.



ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΗΛΙΟΡΙΔΗΣ

Άτιτλο

μάζεψε
τον εαυτό του,
δάκρυα
μαστούρας,
σε τσόντες
απογοήτευσης,
συγκινητικό
και το μελό;
κωλοτράγουδα
και αξύριστο αίμα
από τη ψύχη,
το δράμα
και το τέλος του:
όραμα
και χάδια
από ηρωικές
σκηνές,
ήταν πίνακας
καρφωμένος,
με ματωμένα
καρφιά
και προβολείς
με φεγγαρίσιο φως,
στις βιτρίνες
του σταθμού,
η ζωή του
πια•
 
Από την ποιητική συλλογή "Ποιητικές τρύπες στο σκοτάδι" 
 

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

ΓΕΣΘΗΜΑΝΗ ΣΙΔΕΡΙΔΗ

Τελευταίος ήχος

Η φωνή χάθηκε απότομα στο βουητό της πόλης

Η Μαργαρίτα, με δυο κραυγές μάδησε τα πέταλά της
Άναυδη κοιτά το κόκκινο τσιμέντο
Ένα θρόισμα πεταλούδας άκουσε μόνο, απαλό
Είδε τον έρωτα να δραπετεύει στα λευκά φτερά της
Ύστερα, δεν απόμεινε στάλα ζωντανού ονείρου
Η βράχνα έπνιξε τις τελευταίες χορδές

Πώς να γράψουμε πια για τον έρωτα;

Τώρα το κόκκινο, άλλα πράγματα σημαίνει


Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

ΕΥΤΕΡΠΗ ΚΩΣΤΑΡΕΛΗ

Προλετάριοι του χειμώνα

Aπομαγνητοφωνώ
τα κίνητρα αυτού του
-ηχορυπαντικού-
κόσμου,
αξίες και ιδανικά
ενός παγετώνα παρόντος.
Οι διάβολοι χορεύουν
ειρωνικά
στους ρυθμούς
της όποιας επιβιώσης.
Ακτινογραφώ τη λαϊκή οργή
σε πολιτείες με εξειδικευμένη σιωπή
και Πιλάτους με βιολογικά κρεμοσάπουνα
και αιθέρια έλαια δακρύων.
Ψυχές στερειμένες από αέρα
βαλτωμένες στην χωνευμένη ανελευθερία
και τις πρόστυχες ανισότητες.
Δυο γενιές κομίζουν το βάρος μιας ελπίδας,
απασφαλισμένη βόμβα
στα θεμέλια κάποιου ακόμη Κατεστημένου.
Κι η Άνοιξη;
Ίσως  δώσει φτερά
σε όσες κάμπιες επέζησαν της έκρηξης.


Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΛΛΙΔΑΣ

Άτιτλο 

Θα δεις,
θα ρθουν πιο ομόρφες μέρες.

Οι πόλεις μας θα έχουν χρώματα και φως,
και δεν θα τρέχουμε στην εξοχή,
τη βροχή για να μυρίσουμε.
Κάθε σπίτι κι ένας κήπος,
κάθε σκεπή και μια φωλιά χελιδονιών,
και με χαμόγελα θα χαιρετίζουμε
της άνοιξης τους αγγελιοφόρους.

Η ζωή,
θα τρέχει απλόχερα παντού.
Θα περπατάς με βλέφαρα κλειστά
και τιτιβίσματα θα ναι η μουσική σου.
Σε γάργαρα νερά
και δροσερές πήγες
θα ξαποσταίνεις,
κάτω απ’ τις αγκαλιές των πλατανιών.

Μα τη μεγάλη διαφορά,
στους ανθρώπους θα την βρεις.
Τα παιδιά,
σχολείο θα πηγαίνουν με χαμόγελο.
Κι οι ζωγραφιές,
θα παριστούν λουλούδια κι αηδόνια,
ωκεανούς και γλαρούς.

Θα σβήσει το κακό,
δόλος και πονηρία
απ’ το λεξικό θα πεταχτούν,
μα πάνω απ’ όλα από τις πράξεις.
Κι αν χρειαστείς βοήθεια,
απλόχερα θα προσφερθεί,
χωρίς αντίτιμο και οίκτο,
έτσι απλά,
από αγάπη.

Γι’ αυτό μη θλίβεσαι,
στην τρικυμία των καιρών,
στης εποχής το γκρίζο.

Θα τον αλλάξουμε τον κόσμο,
χαμογέλα και θα δεις.

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

ΧΑΡΗΣ ΜΕΛΙΤΑΣ

Αδιάβροχος 

Για να προστατευτώ απ' τη βροχή 
-βρέχει εδώ και μια ζωή στην κάμαρά μου- 
φοράω μια γραβάτα και κατέρχομαι 
σε χώρους στεγανούς ημιυπόγειους 
όπου λαμβάνουν χώρα εικαστικές εκθέσεις. 
Μακριά απ' των ζωγράφων τις δήθεν συστολές 
και τις στολές των κριτικών προπάντων 
επικεντρώνομαι στο δάκρυ των χρωμάτων 
που ρέει ακατάπαυστα στον έκθαμβο καμβά 
παλεύοντας κρυφά να δρασκελίσει 
τις άτεγκτες κορνίζες των πινάκων 
να φτάσει ως το χείλος της αβύσσου μου 
να σβήσει το σταχτί που με στοιχειώνει. 
Αργά, πολύ αργά, αποχωρώ 
τη νύχτα διασχίζω βιαστικά 
στη σαρκοφάγο να κρυφτώ των αισθημάτων μου 
να μην ξεβάψω. 

Από την ποιητική συλλογή "Η διαθήκη" 



 

ΕΛΕΝΑ ΠΑΫΣΑΝΙΔΟΥ

Άτιτλο 

Θα ξαναρθείς.
Τη μια απελπίζομαι που αργείς, την άλλη ξέρω.
Θα ξαναρθείς.

Σαν την Ιθάκη, τελειωμό δεν έχει όλο αυτό 






ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΚΡΑΝΙΩΤΗΣ

Αλφαβητάρι

Έχασα το αλφαβητάρι
της πρώτης δημοτικού
και τώρα
που ψάχνω απεγνωσμένα
να δώσω στην Άννα
ένα μήλο,
γέρασα από αναμνήσεις,
χωρίς διακοπή
για διαφημίσεις,
πίνοντας αναψυκτικό light
και κάνοντας “like”
σε τετράστιχα ημερολογίου.


Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΑΚΑΛΗΣ

Αντάρτικο
 

Η μοναξιά που σε κατέχει
είναι τρέλα, είναι θάνατος
καθημερινά σ' αγκαλιάζει
σφιχτά με τα τεράστια χέρια της
τ' ανήμπορο σώμα σου
συνθλίβεται, καταρρέει
μα πάλι σηκώνεσαι
σιγά -σιγά
στα πόδια σου
αρχίζεις να περπατάς.
Η μοναξιά είναι κατοχή
και θέλει αντάρτικο.


Από την ποιητική συλλογή: "Θαμμένος στην άμμο"

 

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΩΑΔΙΤΗΣ

Στιγμή πέμπτη
 

πότε ακίνητοι
πότε τρεμάμενοι
σε μέρη που λέγονται
χώροι εργασίας
κραυγές αργόσυρτες
φωνές τσαλαπατημένες
έρμαια άνωθεν αποφάσεων
σε προκρούστεια κρεβάτια


Από την ποιητική συλλογή: "Υπολήψεις-απόπειρες"



Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ


 
Μετανάστης

Ά-πολις 
κατάντησε 
κι όμως 
δεν ξέρει 
να σου πει 
πως λέγεται 
αυτό το -α. 
Μα το σώμα του 
ξέρει καλά 
τα στερητικά τα άλφα 
τί σημαίνουν. 

Από την ποιητική συλλογή: "Εποχή μου είναι η ποίηση" 

 
ξΜετανάσης ΜΑ-πολις 
κατάντησε
κι όμως 
δεν ξέρει
να σου πει
πώς λέγεται
αυτό το -α.
Μα το σώμα του 
ξέρει καλά
τα στερητικά τα άλφα
τί σημαίνουν.
- See more at: http://www.korifogrami.gr/poiimata/asiminiaksirogiannimetanastis/#sthash.PyE8aEI5.dpuf

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

ΓΕΣΘΗΜΑΝΗ ΣΙΔΕΡΙΔΗ

Όνειρα… Μπαρόκ


Ερωτευόμασταν στο φως του λύχνου
Πίσω απ’ τις σκιές
Καθώς μας τύλιγε μια υποψία λευκού
Και μια αίσθηση έντονη -Βαθύ ρουμπινί –

Μ’ αγκάλιασες
«Μπαρόκ όνειρα » ψιθύρισες
«κόκκινα» ψιθύρισα

Είδαμε όλες τις αποχρώσεις της φωτιάς
Κι αποκοιμήθηκα στην αγκαλιά σου






Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

ΣΤΑΘΗΣ ΙΝΤΖΕΣ 

Αποτροπιασμός 

Θύματα τροχαίων 
βαριά άρρωστοι 
έγκλειστοι ιδρυμάτων 

όλοι σαστίσανε στη θέα 
της αιμόφυρτης ελιάς 

Από την ποιητική συλλογή "Σεληνάκατος"


Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑΣΑΒΒΙΔΟΥ



ΓΡΑΦΗ – ΠΟΙΗΣΗ και ΚΡΙΣΗ (*)
   
Κυρίες και κύριοι,
    Υπάρχει ένας παλιός,  Σανσκριτικός μύθος που μιλά για την πόλη των ιδεών και την πιο ακριβή της κόρη, την γλώσσα, που αγνή και πεντάμορφη, είχε τοποθετηθεί στα χέρια ποιητών. Άγριος βοριάς λέει φύσηξε και η γλώσσα, αχτίδα του παράδεισου, έπεσε στη γη και δεν άργησε να ξεχάσει… 
   Φίλες και φίλοι,
Η Θέλησή μας να θυμόμαστε είναι η θέλησή μας ν’ αλλάξουμε τον κόσμο... έγραψε η Αμερικανίδα πανεπιστημιακός Τζόαν Νεστλ. Η θέληση μας να συνδέουμε την ποίηση με την πολυώνυμη κρίση είναι η θέληση μας να μην παραδώσουμε την ποίηση σε έναν αντιποιητικό κόσμο. Με άλλα λόγια είναι η θέληση μας να αντισταθούμε στον ίδιον τον σκληρό πυρήνα της κρίσης, που μπορεί να μεταμφιέζεται (ακόμη και ως ποίηση, όταν η τελευταία δρα ως απώτατη αποενοχοποίηση) μα μπορεί και να επιβιώνει.
    Αλλά η ποίηση; Και μάλιστα η ποίηση στην οριακή εποχής μας, τι έχει να αντιπαραθέσει;
   «Στην κοινωνία μας υπάρχει αναμφίβολα, και φαντάζομαι και σ’ όλες τις άλλες με διαφορετική κατατομή όμως, μια βαθιά λογοφοβία, ένα είδος υπόκωφου τρόμου μπροστά σ’ αυτά τα γεγονότα, απέναντι σε τούτη τη μάζα όσων λέγονται, αντίκρυ στο ξεπήδημα όλων αυτών των συμπερασμάτων, μπροστά σε ό,τι βίαιο, ασυνεχές, φιλόμαχο, άτακτο μαζί κι επικίνδυνο, μπορεί να βρίσκεται εκεί, αντίκρυ σ’ αυτόν τον αδιάκοπο και ακατάστατο βόμβο του λόγου» (Φουκώ, Μ. 1970, σελ. 37). Ο Φουκώ στο προηγούμενο απόσπασμα μιλάει γενικά για την γραφή ως κοινωνική πράξη, καθώς αυτή υπήρξε πάντα ένα τρομακτικό πεδίο αντιφάσεων. Για την γραφή που, σε μια πορεία γεμάτη μώλωπες από τον λόγο στη γλώσσα, από το άφατο που δεν μπορεί να εκφραστεί μέχρι την κραυγή του ζώου που το διαπερνάει ως ιερότητα της ζωής, αντιπαρατίθεται διαρκώς απέναντι στο κανονιστικό και στο φαύλο, απέναντι στα «αυτονόητα» των ειδικών και στις μονομέρειες των ισχυρών. Πόσο μάλλον η γραφή που σχετίζεται με τον «άλλον», με την κρίση, με τον εαυτό, με αυτόν τον Απειλητικό Άγριο και τον διαρκώς Επανερχόμενο Μεσσία. Πρώτο καθήκον λοιπόν του λογοτέχνη είναι να προσεγγίζει και να γράφει γι αυτόν τον άλλον, τον άλλον που είμαστε εμείς. 
   Αλλά η γραφή εν μέσω κρίσης πως βιώνεται; «Το ωραίο που ανθίζει ακόμη κάτω από την φρίκη είναι κοροϊδία για τον ίδιο του τον εαυτό», έγραψε ο Αντόρνο στα Μικρά Ηθικά του. Πράγματι, καμιά μετάβαση στο υλικό πεδίο της κοινωνίας, δεν περνά δίχως να εγγραφεί στο ιδεολογικό και στο συμβολικό (βλ. Weber, M. 1968 Gramsci, A. 1970, Bauman, Z. 1992). Αυτό όχι μόνο επηρεάζει επιφανειακά την μορφή, αλλά όπως επισημαίνει ο Lucats (1971, στο Ανθογαλίδου, Θ. 2001, σελ. 71) στην κοινωνιολογία της λογοτεχνίας, αυτό συμβαίνει επειδή «η πραγματικά προξενούμενη επίδραση φαίνεται κοινωνικά». Ή αλλιώς «Όχι ποίηση μετά το Άουσβιτς» που φώναξε  κι ο Αντόρνο κι ο Πάουλ Τσέλαν με τον τρόπο τους, καταγγέλλοντας έναν κόσμο στον οποίον το ωραίο ντυνόταν την φρίκη ακριβώς.
   Όμως η επικοινωνιακή εκροή δεν προκύπτει σε κενό αλλά είναι απόρροια παραγόντων οι οποίοι συνυφαίνονται στο πλαίσιο της διαδικασίας διαμόρφωσης της ταυτότητας. Και κάθε κρίση σκάβει βαθιά, χαράζει με υνί κατεργασμένο στους αιώνες, την ταυτότητα τόσο του άλλου όσο και του εαυτού. Δεύτερο καθήκον λοιπόν του και της λογοτέχνη θα έπρεπε να είναι η δημιουργική φθορά όλων σχεδόν (ποτέ απόλυτα όλων) των κανονιστικών θέσφατων, ποτέ ουδέτερων μα άμεσα εξαρτόμενων από τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτισμικές συντεταγμένες ενός πολύπλοκου σκακιού στο οποίο ο θύτης και το θύμα μπορεί ν’ αλλάζουν όνομα μα η ιεραρχία παραμένει.
   Αλλά επειδή ερευνούμε μια διαδικασία όπως η λογοτεχνία στην οποία συνυπάρχουν τα ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά του ή της δημιουργού και η δημόσια απεύθυνση, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι οι μεταβατικές θεωρίες σε σχέση με τη γραφή παρουσιάζουν επιπλέον (ή εντονότερες) παραμέτρους. Αφού επηρεάζονται από την  επανανοηματοδότηση της σχέσης «δημόσιου/ιδιωτικού» που «συνέβη» υπό το φως των κοινωνικοπολιτισμικών, οικονομικών και τεχνολογικών δεδομένων της ύστερης νεοτερικότητας.
  Σχετικά με αυτήν την επανανοηματοδότηση ο Sennet (1999, σελ. 281, 331) συμπληρώνει ότι η είσοδος της προσωπικότητας στον δημόσιο χώρο του 19ου αιώνα προετοίμασε το έδαφος για την κοινωνία της μιντιακής οικειότητας πείθοντας τους ανθρώπους ότι οι αμοιβαίες σχέσεις στην κοινωνία σήμαιναν αποκάλυψη της προσωπικότητας. Ίσως έτσι εξηγείται, π.χ. (αν ασχολούμασταν με μια κοινωνιολογία της λογοτεχνίας) ότι από τα μυθιστορήματα των εκτεταμένων περιγραφών της αρχής της αναγέννησης φτάσαμε στα τέλη του 19ου και με επίταση στον 20ο αιώνα στα ψυχογραφήματα. Ίσως έτσι εξηγείται ακόμη γιατί ήρωες συλλογικών ψυχογραφημάτων γίνονται περσόνες των μίντια, πρόσωπα ορατά αλλά όχι δημόσια, αφού στο βάθος η δράση τους δεν είναι κοινωνική μα αυτοαναφορική.
   Η τέχνη του Λόγου, του εν αρχή ην, (κι ας το παραβλέπουν οι λογοτέχνες που θέλουν να γίνουν σταρ και οι εκδοτικοί οίκοι που θέλουν να δρουν ως σούπερ μάρκετ) πρέπει να λειτουργεί ως το αντίθετο εντελώς. Σύμφωνα με έναν κλασσικό κοινωνιολογικό ορισμό ο άνθρωπος είναι το πλάσμα εκείνο που έχει διττή σχέση με τα σύμβολα. Μπορεί να τα χειριστεί αλλά μπορεί και να τα δημιουργήσει (Bauman, Z. 1992). Ο «μύθος» της λογοτεχνίας, άλλωστε, συνίσταται σε πολλές παραμέτρους, αλλά η σημαντικότερη ίσως είναι ότι το συνειδητό (η κοινωνία) συγκρούεται με το υποσυνείδητο (τον εσωτερικό κόσμο του συγγραφέα), και τα λογοτεχνικά γεννήματα εμφανίζουν αυτήν την σύγκρουση, την παρατηρούν, δεν την ερμηνεύουν όμως ποτέ. Η προσέγγιση της «ερμηνείας» αποτελεί αντικείμενο διαφόρων θεωρητικών προσεγγίσεων (κοινωνιολογικών, ψυχολογικών, λογοτεχνικών) που αναδεικνύουν την λογοτεχνία ως έναν μεστό συνδυασμό κοινωνιολογικής καταγραφής και ψυχογραφήματος.
   Γιατί «ο καλλιτέχνης τείνει να εκφράσει το ασυνείδητο της δικής του ή της δικής της ψυχής σ' όλες τις δυνατές εκδοχές που του παρέχει η καλλιτεχνική έκφραση» (Baudry, J.L., 1990 σελ. 69). Αλλά μια διαδοχή λέξεων δε σημαίνει κάτι συγκεκριμένο. Δεν υπάρχει «μαγική χώρα νοημάτων» έξω από την ανθρώπινη συνείδηση. Γι’ αυτό και σε οποιαδήποτε ερμηνεία της γραφής πέρα από το αμιγώς κείμενο έχει ιδιαίτερη σημασία και το περικείμενο. Δηλαδή στοιχεία και πληροφορίες έξω από το κείμενο.
   Παρόλα αυτά η (δυναμικά) μεταβαλλόμενη νοηματοδότηση αλλά και ισορροπία μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου, και ο επαναπροσδιορισμός των ηθικών αξιών που έφερε μαζί της, επέφερε και μια σύγκρουση μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού που απεικονίστηκε στους (ενσωματωμένους κυρίως) κύκλους της λογοτεχνικής παραγωγής και της κατανάλωσης.
  Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Bauman (1999, σελ. 64) για την ύστερη νεοτερικότητα, στο «δημόσιο συμφέρον» τείνει να αλλάξει τόσο το «δημόσιο» όσο και το «συμφέρον», αφού το ‘δημόσιο’ μετατρέπεται σε αθροιστική προέκταση του ‘ιδιωτικού’ (των ισχυρών κυρίως προφανώς).
  Επεκτείνοντας την ερμηνευτική προσέγγιση του Sennet για την «πτώση του δημοσίου ανθρώπου», ο Δεμερτζής (2002, σελ. 267-268) εξηγεί ότι στο νέο αστυακό περιβάλλον του 19ου αιώνα, που οξύνθηκε πολύ περισσότερο στον 20ό, αυξάνει η ορατότητα και μειώνεται η κοινωνικότητα. […]
   Αν ο κόσμος του Μεσαίωνα ήταν -λιγότερο ή περισσότερο- συλλογικός η προσπάθεια συσσώρευσης «συμβολικού κεφαλαίου» που επέφερε η «κεντροποίηση» της προσωπικότητας στην κοινωνία και στην γραφή παρήγαγε (εντονότερους) «ήρωες». Φιγούρες που δεν ξέφευγαν φυσικά από τις απαιτήσεις των ηγεμονικών κωδίκων της κοινωνίας που τους παρήγαγε, παρά τις ιδιόμορφες εκδοχές των δημιουργών τους. Στον αστικό κόσμο π.χ. ήταν (πρώτα και κύρια μέσα στο πολύτροπο της γραφής)[1] αρσενικοί, και κατάλληλης εθνικής καταγωγής. Πέρασαν δεκαετίες π.χ. για να δούμε θετικούς κεντρικούς ήρωες και ηρωίδες που ξέφευγαν κάπως από το πρότυπο αυτό και πέρασαν αιώνες πριν η λογοτεχνία στον τόπο μας αποπειραθεί να «δημιουργήσει» κεντρικό ήρωα μετανάστη ή μετανάστρια.  
   Τρίτο καθήκον του και της λογοτέχνη λοιπόν θα ήταν να προσπεράσει τους ατομικούς και συλλογικούς ναρκισσισμούς των εαυτών και των ομάδων μας και να ξανααποκτήσει την διάσταση εκείνη του ανθρώπου που έκανε τον Ευριπίδη να θρηνήσει για τις Τρωαδίτισσες ξεπερνώντας το ομόαιμον και το ομόγλωσσον για να βρει το συμπαντικό. 
   Στον βαθμό που τα γραπτά ξεπερνούν με επάρκεια τα μονοπολιτισμικά χαρακτηριστικά των τόπων καταγωγής ή γένεσης των δημιουργών τους μάλλον προσιδιάζουν περισσότερο
με ό,τι έκανε την τέχνη πανανθρώπινη, δηλαδή μεγάλη. Στον βαθμό που δεν το καταφέρνουν επαρκώς μιλάμε προφανώς για απόπειρα να δομηθεί μια ορατότητα, η οποία όμως δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με αρνητικό πρόσημο αλλά ως ένα απαραίτητο (;) στάδιο προς την αληθινή, πανανθρώπινη κοινωνικότητα. 
    Πανανθρώπινη όσο κι οι κραυγές των παιδιών και των πονεμένων ή των ερωτευμένων. Πανανθρώπινη όσο και οι μύθοι….
   Ας ξαναθυμηθούμε τον μύθο της αρχής λοιπόν. Για τη γλώσσα που εξέπεσε, λέει, απ’ την ουράνια πολιτεία, σπονδή στην επί γης ιεραρχία, και απ' τα χέρια των υπεράνω ποιητών για να προσγειωθεί στα χέρια των άλλων, των «πολλών». Των «άλλων»;; Λες και δεν βλέπουμε τον ξένο και τον δικό μες στον καθρέφτη. Λες και δεν ψεύδεται βαθιά όποιος θαρρεί πως το είδος του, το όποιο είδος του, είναι αποκαθαρμένο. (Αντόρνο) ξεχνώντας πως δεν μπορούμε να ονομάζουμε το ένα πράγμα πιο μικρό και τα άλλο πιο μεγάλο, αφού το κάθετι που συμπληρώνει επάξια όμως τη θέση του στο γραναζάκι του σύμπαντος είναι ολότελα ίσο με οποιοδήποτε άλλο.
Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι,
   Τι μας κληροδοτεί η σχέση ποίησης και κρίσης λοιπόν; 
   Ο Έκο στο η Δύναμη των λέξεων, βάζοντας στο επίκεντρο με έναν βαθιά πολιτικό τρόπο την σχέση λόγου και κρίσης, το είπε καθαρά αναδεικνύοντας μία όχι μοναδική μα βασικότατη πλευρά της: Στην εποχή των μιντιακών τραστ τα αφεντικά της γλώσσας, λέει, έχουν εξορύσσει (και ιδού η ουράνια πολιτεία και πάλι!) τους πολίτες του λόγου. Γι αυτό και η υπεράσπιση του λόγου αποτελεί,  ηθικό και επιστημονικό καθήκον κάθε ανθρώπου. “Σωστά”. Ποιώ σημαίνει, για να παραφράσουμε τον Κάφκα, τον αιώνια διωκόμενο, να μετατρέπεις το ερέθισμα σε χαρακτήρα. Ή αλλιώς να παίρνεις την γλώσσα από τα αθώα χέρια των ποιητών και να την παραδίδεις γυμνή και κατασπαραγμένη στα ανόσια χέρια (όλων και καθενός) των πολιτών.
  Αν κάτι μας δείχνει μέσα στην τρέλα και στις αντιφάσεις της η ποίηση και η εποχή των συλλογικών μα και προσωπικών δραμάτων λοιπόν είναι το πρόταγμα του παλιό φεμινιστικού κινήματος: πως το Προσωπικό είναι Πολιτικό. Το πολύ προσωπικό γίνεται τέχνη.
                                         Σας ευχαριστώ!
    Ελένη Καρασαββίδου


[1] Να θυμίσουμε και την σχετική έρευνα του Kedurie, 1992,  για την τεράστια συμβολή της φιλολογίας (μετά την εφεύρεση της τυπογραφίας φυσικά αφού το δυναμικά εξελισσόμενο χρησιμοποιεί την τεχνολογία της εποχής «του») στην γένεση και παγίωση του εθνικισμού, τουλάχιστον στην κεντρική Ευρώπη.

(*) Πρόκειται για εναρκτήρια ομιλία, που έγινε στο Συμπόσιο Ποίησης 2013 στην αίθουσα της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών στις 18 Μαΐου 2013.
 

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

ΙΩΑΝΝΑ ΑΡΓΥΡΙΟΥ 

Όνειρο;


Θα θελα να σας σβήσω
να μην έχετε όνειρα
να μην τα γράφετε
με μικρές ηλίθιες φρασούλες
στους τοίχους και στα τραίνα,
να χάσετε εκείνο το ηλίθιο
χαμόγελο της αναμονής.

Να έρθει ο θάνατός σας τώρα.

Και ας λιώνετε τα πόδια σας στην γη
και ας ακουμπάτε τα χάρτινα ντουβάρια.

Τέλεψε η ώρα μου και πρέπει να σωθώ.

Σαλέψτε τώρα τα άβαθή σας μάτια.

Μήπως και δείτε το πέταλο της ανατολής
μη και προλάβετε τα θραύσματα της γυάλας.
 
 
 

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ 

 

ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΛΦΑΒΗΤΑ
                 ( απόσπασμα )

α. Είθε
είθε να μετράς τις ρωγμές στο χρόνο
και να βγαίνεις όχι λιγότερος
από τον υπέροχο άνθρωπο που είσαι!



από την ποιητική συλλογή "Ιχνηλάτες ανέμων" 




 

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΑΚΑΛΗΣ 

ΑΝ ΦΟΒΗΘΟΥΜΕ

Στις μέρες που θα έρθουν,
αν φοβηθούμε,
θ’ αναζητήσουμε ατομικά καταφύγια
μα θα’ ναι η καταστροφή μας,
στις μηχανές που θα στείλουν
θα είμαστε εύκολη λεία
και τα σώματά μας θα γίνουν βορά
των κρεατομηχανών,
αν φοβηθούμε
και σκορπίσουμε άτακτα
δεν θα γλυτώσει κανείς,
θα γίνουμε λάδι μηχανών
στις φάμπρικες τους,
σήμα στις σημαίες τους
που θα κρατάμε με σφιγμένα χείλη,
ύφος αγέρωχο,
στάχτη στο στόμα,
αν φοβηθούμε
ο ήλιος θα σβήσει για πάντα
και καρδιές μεταλλικές
θα χτυπούν στα στήθια μας.


Σάββατο 18 Μαΐου 2013

ΤΖΟΥΤΖΗ ΜΑΝΤΖΟΥΡΑΝΗ

Άτιτλο 

Μικρό αγόρι, 
παραδομένο στον ύπνο
μετά τον έρωτα...
Όμορφο στέρνο, 
που λίγο πριν λαχάνιαζες 
από τον πόθο.
Τώρα ανασαίνεις ήρεμα
και ρυθμικά.
Μια πάνω, μια κάτω, 
τα σκεπάσματα,
το όμορφο κορμί
καλύπτουν,
καθώς τα χέρια της
με τα μακρυά δάχτυλα
και τα κόκκινα βαμμένα νύχια,
χαϊδεύουν απαλά
τα χείλη που
λίγο πριν
της έκαιγαν το στόμα...

Σάββατο 11 Μαΐου 2013

ΑΝΤΡΕΑΣ ΚΟΛΛΙΑΡΑΚΗΣ 

Άτιτλο

να αμφισβητείς
να αγνοείς
να ξεχνάς
να αθωώνεις τη φρίκη στις οθόνες και τα βλέμματα
χορός μοναχικός και πένθιμος
πώς αποδίδει κανείς την "blues" διάθεση στα ελληνικά;
απλά "χάλια";
να φτύνεις σάλια και βρισιές στην άσφαλτο
να ξεδιψάς με νερό από το ψυγείο
να διεκδικείς περισσότερο οξυγόνο για τα πνευμόνια σου
με άδειες τσέπες να γυρνάς τα ξημερώματα στους δρόμους
στο κέντρο, στη Γλυφάδα, στη θάλασσα
χωρίς παρέα
χωρίς αντοχές
χωρίς μικρές ανατροπές να σε εξυψώνουν συμβατικά
σκυλιά που γαυγίζουν
υγρασία στα φύλλα των φυτών και των δέντρων
ανεργία
ανέχεια
και μοναξιά
να βαδίζεις σταθερά και μόνιμα στη μεγάλη λεωφόρο που οδηγεί στην επανάσταση
με ένα τραγούδι να γυρίζει συνεχώς στο μυαλό σου
για αυτούς που έχεις βαρεθεί
για αυτούς που έχεις σιχαθεί
για ποιητές με υγρά χέρια
και για κρύες γυναίκες που δε σε χαϊδεύουν πια
ανοίγω μια αγκαλιά ικανή να χωράει τον κόσμο ολάκερο
χορός μοναχικός και πένθιμος
σα μπλουζ ή σαν ζεϊμπέκικο παλιό

Κυριακή 28 Απριλίου 2013

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΒΑΓΙΑ ( ΜΑΝΟΛΟ ) ΣΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΧΑΡΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
..28/4/13Ο ποιητής Θεοχάρης Παπαδόπουλος του Ποιητή Αντώνη.
{άνθρωποι που με γεμίζουν δέος}
Εδώ θα παρουσιάσω ένα ποιητή, τον Θεοχάρη Παπαδόπουλο, γιο του ποιητή Αντώνη, και δεν θα πώς πως “όπου πηδάει η κατσίκα πηδάει και το κατσίκι”, ή “το μήλο θα πέσει κάτω από την μηλιά”.
Με αυτό μου το σημείωμα, θέλω να δείξω το πόσο κακό κάνουν οι γονείς στα παιδιά τους που όλες τις ελεύθερες ώρες τους τις περνούν μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης, παρακολουθώντας ποδόσφαιρο, και μάλιστα πολλοί γονείς φανατίζουν τα παιδιά τους με την ομάδα που υποστηρίζουν, δημιουργώντας μελλοντικούς χούλιγκαν από την παιδική τους ηλικία.
Για όσους δεν γνωρίζουν την λέξη χούλιγκαν τους πληροφορώ πως είναι αγγλική λέξη και σημαίνει ταραχοποιός.
Για μένα είναι αδιανόητο και δεν θα μπορούσα να δω την ζωή μου έξω, και μακριά από τις τέχνες και τα γράμματα, δεν είναι ότι τα γουστάρω απλώς γιατί τα γουστάρω, ή από κάποιο φανατισμό, αλλά γιατί με κάνουν να βλέπω την ζωή σφαιρικά. Και όχι μονόπλευρα και μονόφθαλμα, και κυρίως με τον φανατισμό, που επιβάλει στην ανθρώπινη συνείδηση ο αθλητισμός.
Αντίθετα από τους πάση φύσεως αθλητισμούς που δημιουργούν ανταγωνισμούς και από την φύση τους φανατισμούς, και περισσότερο το ποδόσφαιρο, όχι γιατί δημιουργεί περισσότερο φανατισμό από τα άλλα αθλήματα αλλά γιατί αυτό το άθλημα τα παρακολουθούν περισσότεροι φίλαθλοι. Και το πλήθος τον οπαδών είναι που δημιουργεί και το μεγάλο κακό και δεν είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο που δημιουργεί περισσότερο φανατισμό από τα άλλα αθλήματα.
Είναι για εμένα πολύ σημαντικό και με κάνει να νιώθω πραγματικό δέος, όταν συνάντησα, γιο και πατέρα να ασχολούνται και οι δύο με την ποίηση.
Με τα ποιήματα του Θεοχάρη είχα πάντα σκοπό να ασχοληθώ κάποια στιγμή με αυτά.
Γιατί ακόμα αντηχεί μέσα μου ο στοίχος από ένα του ποίημα, που διάβασε στον χώρο του ASIN ART και λέει:
Πόρτα που δεν ανοίγει την σπας.
Και από τι στιγμή που άκουσα τον στίχο αυτό η επιθυμία μου να ασχοληθώ με την ποίησή του έγινε ακόμα πιο έντονη.
Τον Θεοχάρη ως ποιητή τον γνωρίζω από την προ εφηβική του ηλικία, και από τότε έχω παρουσιάσει ποιήματά του δε διάφορες ποιητικές εκδηλώσεις που εγώ διοργάνωνα,.
Από τα παιδικά του χρόνια λοιπόν ποιητής ο Θεοχάρης, και χωρίς καμία ποιητική ανάπαυλα από τότε, σήμερα έχει να παρουσιάσει ένα μεγάλο σε όγκο και σοβαρό σε ποιότητα έργο, άξιο να βρει την θέσει που του ταιριάζει άξια στη θέση των Ελληνικών γραμμάτων και ιδικά της λογοτεχνίας αφού ως γνωστό η ποίηση είναι το πιο καθαρό είδος λογοτεχνίας και ο Θεοχάρης ουσιαστικά και επάξια κατέχει αυτό τον όρο “καθαρή ποίηση”. Ας την δούμε με μία πιο βαθιά ματιά, ποια είναι αυτή:
Πρόκειται πάνω από όλα για ποίηση φιλοσοφημένη που αντλεί τα θέματά του ο ποιητής από τις προσωπικές του προσεγγίσεις με την καθημερινότητα διαγράφει τις απορείς του ανέβασα στις κοινωνικές διαβαθμίσεις κατευθύνει τις σκέψεις του αλλά οι αυθόρμητες στίμες του είναι αυτές που δημιουργούν τα ποιήματά του, επιχρισμένα από τις κοινωνικές καταστάσεις που ζει στις διαφορές συναναστροφές του, αλλά και άλλες του υποχρεώσεις στην καθημερινή του ζωή και τα ενδιαφέροντά του. Που μπορεί μεν όλα αυτά να μην μετατρέπονται σε ποίηση, αλλά πολλά από αυτά παίρνουν μορφή ποιητική πάνω στα χαρτιά που κρατάει επάνω του ο Θεοχάρης,
Αν υπήρχε αντικειμενικότητα στην ποίηση θα έπρεπε να μας εξασφάλιζε ένα είδος σκέψης που να ξεκινά από μία αφετηρία από την οποία θα κατέληγε ο ποιητής στους συγκεκριμένου ποιητικούς του σκοπούς που επιθυμίες. Το ότι δεν υπάρχει αντικειμενικότητά στην ποίηση είναι σίγουρο, και αυτό τα συναντάμε και στην ποίηση του Θεοχάρη, Αλλά δεν είναι καθόλου δύσκολο να αντιμετωπίζεται έτσι η ποίησή του, από τους τίτλους, αλλά και τα θέματα που επιλέγει για να γίνει δημιουργός των έργων του.
Παίρνουν όμως στην συνέχει την ποιητική μορφή, και αυτό το αντικειμενικό από όπου ξεκινούν τα ποιήματά του, από τον τίτλο ειδικά, αυτό σιγά - σιγά σβήνει, και την θέση του, παίρνει το ποιητικό στοιχείο, και τα έργα του καταλήγουν σε μια αυθόρμητη φιλοσοφική σκέψη, δυνατή και επαναστατική που ξαφνιάζει τον αναγνώσει, πρόκειται για πολύ ενδιαφέροντα απόφθεγμα τα οποία αποτυπώνονται δυνατά και για πάντα σε αυτόν που θα έχει την τύχη να τα διαβάσει ή να τα ακούσει.
Οι αναγνώστες από την ανάγνωση των ποιημάτων του σίγουρα, θα έχουν να αντλήσουν πολλά ενδιαφέροντα θέματα που μπορούν να εξεταστούν με ποιητικούς όρους και να επισημανθούν ανάλογα με τις σκέψεις και τις εμπειρίες, του κάθε αναγνώστη χωριστά, και να αποδώσει το προσωπικό τους στοιχείο πάνω στην ποίηση του Θεοχάρη, και τέλος θα αντιληφθούν πως από αυτή την ποίηση απέκτησαν ακόμα μια επιπλέον εμπειρία. Ποίηση μορφής και σχέσης άμεσης του περιβάλλοντος, του δημιουργού με ανάμεικτους ψυχικούς του ατομικούς συναισθηματισμούς.

Βάγιας Εμμ. {ΜΑΝΟΛΟ}