Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2018

ΔΑΝΑΗ ΧΡΥΣΑΦΩ


6 Π.Μ.

Προσοχή στο κενό.
Όχι μεταξύ συρμού και αποβάθρας
το κενό του κυριακάτικου απογεύματος

Κάπου μετά το δειλινό μαζί σου
Κολυμπάω στο τσιμέντο
Και ξεδιψάω με τη βροχή

Τρώω για πρωινό τα κατακάθια του χρόνου,
Για μεσημέρι λίγο ουρανό 
Και το βράδυ σιωπή

Καμιά φορά με πείραζαν στο στομάχι.
Τώρα τα συνήθισα.

Το μόνο που δε χωνεύω είναι η ρουτίνα,
Έτσι ξερνάω δύστυχους στίχους

Κι αυτό φοβάμαι πως είναι ρουτίνα. 


Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2018

ΒΟΥΛΑ ΧΟΥΡΔΑΚΗ


         Βρες τις διαφορές

Εγώ δεν έκλεινα ποτέ τα συρτάρια
αλλά εκείνος έβαζε λουκέτο.
Εγώ έβαζα πάντα τελεία
αλλά εκείνος αποσιωπητικά.
Εγώ έλεγα ναι και στα όχι
αλλά εκείνος όχι και στα ναι.
Εγώ διάβαζα μόνο Ρίτσο
αλλά εκείνος διάβαζε μόνο εμένα.

                        

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2018

ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΠΑΒΕΡΑΣ

Κορδέλα

Η κυριαρχία ψιθυρίζεται 
η ομορφιά απορροφάται.

Αισθαντικές οι διαδρομές στα πόδια σου.

Μας δένει ακόμη 
αυτή η πλατιά κορδέλα
που διακρίνεται
είτε πολύ αργότερα
είτε απ’ αλλουνού ματιά. 


Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2018

ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ

23 (διηγήματα)
εκδόσεις "Ρώμη" 

 



Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης 




       Δεν χρειάζονται πολλά λόγια και φιλοσοφίες για να εκφράσει κάποιος τις ιδέες και τις ανησυχίες του ή μάλλον, και για να είμαστε περισσότερο ακριβείς, δεν χρειάζονται πολλά στολίδια και φλυαρίες που κουράζουν κι ενίοτε αποθαρρύνουν τον συνομιλητή. Όπως λέει άλλωστε η γνωστή λαϊκή έκφραση «τα πολλά λόγια είναι φτώχεια». Και αν αυτό ισχύει μία φορά στον προφορικό λόγο, άλλο τόσο και περισσότερο, ισχύει στη λογοτεχνία. Αποτελεί σίγουρα προτέρημα για τον λογοτέχνη να μπορεί με συντομία να επικοινωνήσει τον τρόπο που αυτός αντιλαμβάνεται τον κόσμο και την ρευστή πραγματικότητα, άσχετα σε ποια μικρή ή μεγάλη φόρμα επιθυμεί αν εκφράζεται.
       Σε αυτή ακριβώς την λογική, της περιεκτικής λιτότητας που λέει πράγματα χωρίς να κουράζει, κινείται με χαρακτηριστική άνεση το πρόσφατο βιβλίο του ποιητή και συγγραφέα Νίκου Βαρδάκα, η συλλογή διηγημάτων «23» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ρώμη. Το βιβλίο περιλαμβάνει εικοσιτρία διηγήματα, που το μεγαλύτερο σε έκταση δεν υπερβαίνει τις δύο σελίδες. Τα θέματα που προσεγγίζει ο συγγραφέας δεν είναι άλλα από κείνα που αποτελούν μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας και της σκληρής πραγματικότητας, που κάποτε μας γεμίζει ελπίδες για κάτι το διαφορετικό και που τις περισσότερες φορές οικτρά μας διαψεύδει.
       Στο βιβλίο αυτό θα βρούμε ιστορίες όπου η λογική και το συναίσθημα βρίσκονται αντιμέτωποι σε σκληρή μονομαχία μεταξύ τους, εξυπηρετώντας τις δικές τους ανάγκες και προτεραιότητες, ενώ δεν είναι λίγες οι στιγμές που αυτοί οι δύο άσπονδοι φίλοι, συμμαχούν μπροστά σε κινδύνους ή καταστάσεις που δεν  προβλέπονται και που χρειάζεται ολόκληρο το είναι του αναγνώστη/συνομιλητή ή και του τυχαίου περαστικού για να αντιμετωπιστούν. Οι ιστορίες στο «23» δεν είναι τίποτα άλλο από πράγματα και καταστάσεις που καθημερινά συναντάμε γύρω μας, που είτε μας απωθούν, το πιθανότερο, είτε μας ελκύουν, δεν παύουν να είναι στοιχεία της αντιφατικής πραγματικότητας. Από αυτή την άποψη πρωταγωνιστής του βιβλίου δεν είναι ούτε ο συγγραφέας, ούτε η έμπνευση του αλλά το γύρω μας ανθρώπινο και κοινωνικό περιβάλλον που δεν μένει κι αυτό με τη σειρά του ανεπηρέαστο από τις δικές μας πράξεις κι επιλογές.
       Η μελαγχολία πλανιέται πάνω και μέσα στα διηγήματα αυτής της συλλογής αλλά είναι μια μελαγχολία δημιουργική που δεν παραχωρεί τη θέση της στην απογοήτευση και κατά συνέπεια στην ήττα (αν και οι μικρές καθημερινές ήττες δεν είναι καθόλου ανύπαρκτες) αλλά που αγωνίζεται να πραγματοποιήσει τα όνειρα και τις ανάγκες της κόντρα σε κάθε κοινωνικό συμβιβασμό, στης εργασίας την σκληρή αλλοτρίωση, διεκδικώντας τη φυγή στο άγνωστο, έστω και για λίγο, «να προσφέρει ελπίδα που τόσο γοητεύει» (Show, σελ. 7), ζητώντας μια «ανθρώπινη πόλη» (Στην κορυφή του δέντρου, σελ. 40) καθώς «στην άκρη του κόσμου, τα όνειρα είναι μύθοι με φτερά» (Στην άκρη του κόσμου, σελ. 38).
       Θα κλείσουμε αυτή την παρουσίαση σημειώνοντας πως αφενός έχει έντονο συμβολικό χαρακτήρα, εύκολα κατανοητό κι αφετέρου ότι ο υποψιασμένος αναγνώστης καθώς διαβάζει το «23» θα εντοπίσει μια στενή συγγένεια με τον κινηματογραφικό κόσμο του Φελίνι, τουλάχιστον στις εικόνες που περιέχονται, κάποιοι τίτλοι και κάποιες γραμμές μέσα στα κείμενα εύκολα δείχνουν αυτή τη συγγένεια (ακροβάτες, κλόουν, μάγοι) που είτε είναι συνειδητή επιλογή, είτε όχι, είτε ακόμα αποτελεί δημιούργημα της φαντασίας μας, δεν παύει να μας ταξιδεύει στο αγαπημένο παρελθόν και στο άγνωστο μα ελπιδοφόρο μέλλον κι ανιστορώντας ιστορίες του παρόντος παρέα με την Τζάνις Τζόπλιν και τον Τζιμ Μόρισον (Club 27, σελ. 46), γνωρίζοντας κατά βάθος πως «οι ωραιότερες στιγμές που βιώνουμε, είναι γωνίες στο χρόνο που δε χάνονται ποτέ» (Πλανόδιος μουσικός, σελ. 36).