Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΜΑΡΑΚΗΣ

Βιογραφικό Σημείωμα

Γεννήθηκα Οκτώβρη
ταλαιπώρησα τη μητέρα μου
σαν μπολσεβίκος σε άγρια απεργία
πρώτη φορά περπάτησα Νοέμβρη
σαν φοιτητής που κάνει βήματα προς την ελευθερία
τον Μάη ερωτεύτηκα πρώτη φορά
τον Αύγουστο πρόδωσαν την αγάπη μου
τη μια φορά σαν απεργός εργάτης στη Θεσσαλονίκη
κι ως εξόριστος στον Άη Στράτη η δεύτερη
τέλος, Δεκέμβρη σκότωσαν την αθωότητά μου
ξυπνώντας μέσα μου μια υποταγμένη συνείδηση
πέρασαν τα χρόνια, ούτε ηλικιωμένος, ούτε παιδί
βαδίζω στον δρόμο της εξέγερσης μαζί σας
κι αν χάνω τα πάντα στον Έρωτα
τα κερδίζω στην Επανάσταση.




Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΒΑΣΩ ΠΑΠΠΑ*

Ακόμη υπάρχουν άνθρωποι.. που στάζουν καθημερινά αγάπη

Επιμέλεια: Βάσω Β. Παππά.
O Hλίας Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στην Δεσφίνα Φωκίδος και αποφοίτησε από το Λύκειο Άμφισσας. Αγαπά την  ποίηση, την πεζογραφία, την ζωγραφική και την μουσική. Γράφει ποιήματα και τραγούδια ήδη από την σχολική ηλικία. Λάτρης των ταξιδιών συλλέγει με δίψα εικόνες και συναισθήματα, γνωρίζοντας ανθρώπους, τόπους και πολιτισμούς. Είναι ένας άνθρωπος με αξιόλογο συγγραφικό έργο στο ενεργητικό του, από ποιήματα, πεζά, τραγούδια και με τις καλύτερες κριτικές για τις δουλειές που ήδη έχουν εκδοθεί. Σήμερα τον έχουμε κοντά μας με αφορμή την έκδοση της ποιητικής του συλλογής που φέρει τον τίτλο “Πρόσθεσε Αφαιρώντας”papakonstantinou
-Κύριε Παπακωνσταντίνου, ποιες είναι οι κινητήριες δυνάμεις έμπνευσής σας;
Οι δυνάμεις που βρίσκονται στ’ αδύναμα, ακόμη, τη γλώσσα που εικονίζεται στις σελίδες, πλάθουν τα βιώματα και η εξωτερίκευση ενός ηρωικού συναισθήματος που φοράει μάτια αλήθειας.
-Την ποιητική συλλογή “Πρόσθεσε Αφαιρώντας” την αφιερώνετε στον ποιητή και Άνθρωπο Θεόδωρο Σαντά. Υπάρχουν άνθρωποι που αισθανθήκατε ότι ευεργετηθήκατε από κάποιον ή ότι σας έχει επηρεάσει πάρα πολύ;
Πιστεύω πως ευεργέτες δεν υπάρχουν, τουλάχιστον σήμερα, όμως, ακόμη υπάρχουν άνθρωποι.. που στάζουν καθημερινά αγάπη στα λιμνάζοντα εγώ μας, που δεν προσηλυτίζονται στα νέα επαγγελματικά ήθη κι ούτε προκαλούν ναυμαχίες της στεριάς για τα τέσσερα πόδια μια καρέκλας. Ένας πολύ μεγάλος άνθρωπος λοιπόν, εκτός από μεγάλος ποιητής, είναι ο Θεόδωρος Σαντάς, ένας εξολοθρευτής του μίσους, που καθημερινά με επηρεάζει η ανθρωπιά του! Η ποίηση που γράφουμε μπορεί να είναι διαφορετική, αλλά, σ’ ένα σημείο πνοής της, είναι ακριβώς ίδια.. ότι έρχεται μέσα από το κόκκινο της καρδιάς. Στη γραφή πιστεύω πως έχω μια δική μου καθαρά εσωτερική διαδρομή.
-Ειρήνη – Ελευθερία ένα από τα θέματά σας στην ποιητική συλλογή:
“Τη στιγμή που θα λάβει ο χρόνος/ τις δύο αρετές πρέπει να φυτέψουμε
κι όμως την κρίσιμη εποχή που ζούμε οι διαφορές και οι ιδιαιτερότητες των κρατών και των εθνών (πολιτισμικές, πολιτικές κοινωνικές και άλλες) αποτελούν αφορμές για άγονη αντιπαράθεση και βίαιες συγκρούσεις και όχι παράγοντες για ειρήνη, πρόοδο και ευημερία της ανθρωπότητας. Κατά τη γνώμη σας πώς θα μπορούσαν αυτές οι διαφορές να λειτουργήσουν γόνιμα και δημιουργικά;
Χωρίς ένωση και δημιουργία δεν θα υπάρξει το αύριο που ονειρεύεται ο καθένας μας. Τα προκατασκευασμένα συστήματα διατηρούν την εύθραυστη ισορροπία στον πλανήτη, αυτές οι λέξεις (ειρήνη, πρόοδος, ευημερία) παραμένουν κενές νοήματος περιμένοντας την ουσιαστική βαθύτερη πραγμάτωσή τους. Το θέμα είναι να μη τρέχουμε να προλάβουμε τη ζωή, αλλά, να τρέχει εκείνη να μας προλάβει. Ο τρόπος και το εμπρός, είναι το στοίχημα. Η χώρα μας που ανασαίνει με δυσκολία πρέπει να ξαναβρεί και μάλιστα γρήγορα τα ηλιόπηχτα χαμόγελα και τα αετίσια βλέμματα, γι’ αυτό είμαστε υπεύθυνοι όλοι.
-Ένα άλλο θέμα της ποίησής σας είναι το Όνειρο. “Στα καλοκαιρινά μάτια/ της άπειρης αξίας του ονείρου φλέγομαι”. Το όνειρο είναι προϋπόθεση ευτυχίας ή όχι; Και τι είναι όνειρο για σας;
Το όνειρο αποτελεί προϋπόθεση της ανθρώπινης ύπαρξης, της ίδιας της ζωής, όμως, πιστεύω πως δεν πρέπει να μένει όνειρο, να ενσαρκωθεί μέσα στην καθημερινότητα, να περάσει στην πράξη. Ευτυχία δεν υπάρχει, μόνο τεχνητά υποκατάστατά της.
-Μες από Μισοπεθαμένα κονιάματα το σώμα φτάνει “στη χαμογελαστή/ ύπαρξη της αιωνιότητας”. Ο Νοστογιέφσκι είπε: “Το μυστικό του ανθρώπου δεν είναι απλώς να ζει, αλλά να βρει ένα λόγο ύπαρξης”. Στις σημερινές συνθήκες είναι εύκολο να βρει κάποιος ένα λόγο ύπαρξης;
Λόγος ή λόγοι ύπαρξης πάντα θα υπάρχουν, όπως γράφω στο ποίημα ‘’θαύματα’’, ‘’Θαύματα ρέουν πλειάδες κι ανυπομονούν ποιο θα πρωτοβγάλει τις δερμάτινες μάσκες που οι ίδιοι ράβουμε στα πρόσωπά μας’’, το θέμα είναι, αν έχουμε την ικανότητα, άσχετα με πόσους τοίχους στεριώνει το αιμάτινο συμφέρον, να δούμε αυτά τα θαύματα, κι αν ναι, οι λόγοι ύπαρξης θα έχουν μια κατοικία στα βλέφαρα και στη ψυχή μας.
-Ποιο πιστεύετε ότι είναι το μέλλον της ελληνικής ποίησης στην Ελλάδα; Και που είστε εσείς σ’ αυτό το μέλλον;
Στην Ελλάδα, οι μισοί γράφουμε.. βέβαια το τι γράφουμε είναι το θέμα. Πιστεύω πως αν στέρευε κάποτε η ποίηση απ’ τον κόσμο, εδώ ακόμη θα γράφαμε, είναι σαν μια μηχανή παραγωγής λόγου με γρανάζια από καρδιά, δεν την φοβάμαι την Ελλάδα στο λόγο.. τον αληθινό λόγο όμως ποιος θα τον πει; Στις πράξεις είμαστε ανίσχυροι. Όμως δεν πρέπει να εξαντληθούμε από τις επαναλήψεις, μια άρνηση στους κανόνες θα ήταν, ίσως, το βότανο που περιμέναμε. Μια άλλη αντίληψη των ποιητικών και πνευματικών παραμέτρων, χωρίς τους παλιούς θεσμούς με την παγιωμένη έκφραση, πρόκειται για μια λογοτεχνική ελευθερία δίχως όρια. Μια εξερεύνηση και μια φυγή του μυαλού χωρίς την εποπτεία των κύκλων της πολιτείας, χωρίς φλύαρους λόγους, αλλά, σηματοδοτημένα άλματα της σκέψης σε μια αργοτελετουργική ωρίμανση που θα κάνει τα αδιέξοδα έξοδο, διηθύζοντας στην ουσία του τίποτα που μ’ έναν αυτοματισμό που σβήνει τις προτεραιότητες, μηδενίζει τις ιεραρχίες.. γιατί το μηδέν είναι επώαση διαφυγής προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο ρομαντισμός θα είναι στο κύτταρο του νου παγιωμένος, χωρίς μετρήσεις και κολακείες, δεν θα ‘ναι το παρωχημένο σχήμα στη σκέψη για ένα μετέωρο βηματισμό και ψεύτικο. Η χειραφέτηση του χρώματος δε θα υπάρχει όσο τα μάτια βλέπουν τις αλυσίδες να σπάνε, η ανθρώπινη ύπαρξη θα υπηρετεί τη λέξη αγάπη που σαν άστρο στολίζει την κορυφή ενός βουνού, αλλά και τις άλλες, οι οποίες αποτελούν τη δύναμη του. Όσο για το ποιητικό μέλλον που είπατε, εγώ δεν διαχωρίζω το μέλλον σε ποιητικό ή μη, αν με απασχολούσε θα ρωτούσα την συμπατριώτισσά μου ‘’ Πυθία’’, δεν με απασχολεί γιατί θα χάσω το παρόν και αν χάσω το παρόν τότε χάνω και το μέλλον.
-Πόσο εύκολο είναι σήμερα για έναν νέο δημιουργό να ελιχθεί και τελικά να ανελιχθεί στους κύκλους των διανοουμένων;
Εγώ θα έλεγα να μην ελιχθεί, αλλά, να εξελιχθεί, ο γραφιάς δεν πρέπει να έχει στο μυαλό του αυτούς τους κύκλους, αλλά να σπάει τους κύκλους μέσα απ’ τη ποίηση ή την πεζογραφία. Ξέρουμε καλά τι συμβαίνει σε πολλούς τέτοιους κύκλους και στα παραμάγαζά τους, όχι σε όλους βέβαια, αλλά ελάχιστοι είναι εκείνοι οι κύκλοι οι οποίοι λειτουργούν προς όφελος του σκοπού αυτού για τον οποίο έχουν ταχθεί. Και αν ο σκοπός ενός ποιητή είναι να εισχωρήσει μέσα στους κύκλους, πιστεύω πως εκεί θα είναι το τέλος, θα εγκλωβιστεί, η ποίηση δεν αποζητά να εισχωρήσει σε κύκλους, παρά μόνο σε νου και καρδιές. Η ποίηση είναι ακριβές σταγόνες ελευθερίας, συναγμένες με ευαισθησία και λεπτότητα στην απόσταξη.. πολλών αιώνων, πρέπει λοιπόν να παράγεται σ’ ένα αφτιασίδωτο σκηνικό της ζωής με σεμνότητα και πάθος.
-Υπάρχουν ποιητές της γενιάς σας που ξεχωρίζετε;
Υπάρχουν καλοί ποιητές της γενιάς μου, αλλά νομίζω δεν πρέπει να μπούμε στη διαδικασία των διακρίσεων, υπάρχουν και πολλοί που αυτοανακηρύσσονται ποιητές, αυτό πιστεύω δείχνει αδυναμία και αυτοπεποίθηση χαμηλής πτήσης. Ο ποιητής γεννιέται δεν ‘’ φτιάχνεται’’, πιστεύω πως το 70% και πάνω είναι το ταλέντο, η έκφραση της εσωτερικής πίεσης, σε ένα μεγάλο ποιητή, ένας που δεν έχει το πηγαίο ταλέντο και αγωνίζεται μέσα από τεχνικές να οικοδομήσει ποιήματα, το ταβάνι του θα φτάσει έως το 30%, κι αυτό δεν είναι μόνο δική μου άποψη αλλά πολλών μεγάλων της διανόησης.
-Τι διαβάζετε; Ποια είναι τα αγαπημένα σας βιβλία;
Αυτήν την περίοδο, τη ΄΄Μνήμη’’, του σπουδαίου και πρώιμα χαμένου (2014) Κωστή Παπαγιώργη, τα ‘’Γραπτά’’ του Καζιμίρ Μάλεβιτς και τα άπαντα της αγαπημένης φίλης και κορυφαίας ποιήτριας Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ. Αγαπημένα μου βιβλία είναι αμέτρητα, αρκεί να υπάρχει χρόνος, η ποίηση όμως, είναι εκείνη που με συγκλονίζει.
-Αν είχατε τη δυνατότητα να επιλέξετε μια εικόνα για την ευτυχία, ποια θα ήταν αυτή;
Όταν τέσσερα μάτια, γίνουν ΕΝΑ.

*Πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα: "Ελληνική Γνώμη": http://www.elliniki-gnomi.eu/akomi-iparchoun-anthropi-pou-stazoun-kathimerina-agapi/



Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ

«Μοιραίες και πικάντικες ιστορίες»

                                          Στο φίλο Διονύση...

-Δημήτριο με λεν’ εμέ κι αυτό στο υπογράφω,
δυο ιστορίες θα σου πω που έμελλε να μάθω,
μα όχι μέσα στο σχολειό, μα ούτε σε θρανίο,
μες στης ζωής γραφτήκανε τ’ απρόβλεπτο βιβλίο!

Τον Μανωλιό τον γνώρισα σα σήμερα πριν χρόνια,
όρκο φιλίας δώσαμε, μας έδενε η ομόνοια,
ντόμπρος, ευθύς και ζόρικος, δυο μέτρα παλικάρι,
μοναδικό του ελάττωμα πως λάτρευε το ζάρι!

Μία φορά τζογάραμε σε άγνωστο τραπέζι,
μαυραγορίτες μπόλικοι και δύο κουβανέζοι,
όλο το βιός του πόνταρε σε μια ζαριά ρημάδα,
τα πάντα έχασε με μιας, τον έπνιξε η ζαλάδα...

Ακόμα ένα γεγονός σαν ένα παραμύθι,
το έζησα με φίλους μου και πέρασε στη λήθη,
μα τώρα δα θυμήθηκα πως ήτανε μια φρίκη,
στο τέλος όμως κέντησα με άσσο στο μανίκι!

Στοιχηματίζανε πολλά, είχαν φτιαχτεί με κέντα,
τρεις άσσους είχα μοναχά, μα έλπιζα στη ρέντα,
ένα άσσο έβγαλα κρυφά απ’ το μανίκι μέσα,
τους νίκησα, τους έγδυσα, μα έχασα τη μπέσα!

-Μου εξομολογήθηκες μοιραίες ιστορίες,
θα σου εξιστορήσω ‘γω για πονηρές κυρίες,
φύκια πουλούσανε πολλά για μεταξωτές κορδέλες,
τις πλήρωσα πανάκριβα, μα έκανα και τρέλες!

Μυρτώ τη λεν’ την πονηρή, μου τό ‘παιζε και νύφη,
στενοχωριόταν εύκολα σαν έσπαγε το νύχι,
της χάρισα ολόχρυσο με λίθους δαχτυλίδι,
το τσέπωσε και έφυγε, την ξέχασα με ξύδι!

Κι άλλο μπουμπούκι μού ‘τυχε, φαινόταν προκομμένη,
σαν αλεπού παμπόνηρη και «πυροβολημένη»,
γαμπρό με προίκα ήθελε, υπάλληλο του ΙΚΑ,
μα τον γαμπρό παράτησε και κράτησε την προίκα!!!

Αυτά που λες Δημήτρη μου κι άλλα να πω μπορούσα,
έσβησε ο Ερωτόκριτος και ποιά η Αρετούσα;
αύριο βράδυ πάλι εδώ, περάσαμε ωραία,
η νύχτα σα βασίλεψε, έπεσε η αυλαία!


Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΠΑΠΠΑ

Πωλείται 

Όλα όσα θέλεις ξεπροβάλλουν μπροστά σου. Ξεπηδούν μέσα από τις στυλιζαρισμένες σελίδες του περιοδικού που κρατάς. Σε καλούν κοντά τους οι γκλάμουρ εικόνες που βλέπεις κάθε βράδυ στην τηλεόραση. Κι όταν πας για ύπνο σκέφτεσαι πως πρέπει να φύγεις απ’ αυτήν την εργατούπολη στην οποία έμειναν κολλημένοι εδώ και χρόνια οι γονείς σου. Θεωρείς το μπαμπά σου σκέτη αποτυχία γιατί στη ζωή του κατάφερε να μην εξαρτάται από κανέναν, να κάνει τη δική του οικογένεια και να ζει αξιοπρεπώς. Εσύ το μόνο που ζήτησες ήταν ένα σπίτι στη Γλυφάδα για να μπορείς να κυκλοφορείς το πλαστικό σου σώμα στις καφετέριες της παραλίας, να κοιτάς και να λυπάσαι τον απλό, φτωχό πληθυσμό των άλλων περιοχών πίσω απ’ τα φιρμάτα γυαλιά σου και ν’ ανοίγεις τα πόδια σου στον κάθε ντοπαρισμένο, μαμόθρεφτο τριαντάρη που έχει μάθει να τρώει από τα έτοιμα. Κι όμως δεν έχεις καταφέρει τίποτα απ’ όλα αυτά ακόμα. Νιώθεις ότι τελειώνοντας τις σπουδές σου η πορεία σου είναι προδιαγεγραμμένη. Προδιαγεγραμμένη και ταυτόσημη μ’ εκείνη των ομοίων του πατέρα σου. Με ένα συμβατικό σπίτι στο Μενίδι, μία συμβατική αγάπη και δύο παιδιά για τα οποία θα θυσιαστείς για να ζήσουν το δικό σου όνειρο.
Δεν μπορείς να διανοηθείς ότι εσύ είσαι πλασμένη για να βυθιστείς σ’αυτήν τη μιζέρια, για να κάνεις την ευτυχισμένη σ’ αυτήν την γλοιώδη παρωδία, για να γίνεις ίδια με τους ομοίους σου. Πρέπει να ξεφύγεις. Κοιμάσαι για να μη σκέφτεσαι όμως το όνειρο της Μυκόνου σε βασανίζει όλη νύχτα. Το πρωί ξυπνάς έτοιμη να πείσεις τον μπαμπά σου να σου πληρώσει την πρώτη σου πλαστική στη μύτη. Εξάλλου στο χρωστάει. Εκείνος φταίει που είσαι αναγκασμένη να ζεις σ’ αυτήν  την άθλια γειτονιά γεμάτη από ανθρώπους κοινούς, φτωχούς και αξιοπρεπείς.
Επιστρατεύεις το κόλπο της κατάθλιψης για δύο λόγους. Πρώτον γιατί είσαι σίγουρη ότι οι γονείς σου σ’αγαπούν τόσο ώστε δεν πρόκειται να σ’ αφήσουν να υποφέρεις. Δεύτερον εύκολα μπορείς να τους πείσεις ότι υποφέρεις απ’ αυτήν. Απλά κοιτάς το πράσινο πάρκο απέναντι απ’ το σπίτι σου, γεμάτο από ευτυχισμένες οικογένειες που παίζουν με τα παιδιά τους.
Χωρίς να χάνεις ούτε λεπτό βάζεις το σχέδιό σου σε δράση. Πέτυχε! Την επόμενη εβδομάδα έχεις χειρουργείο. Επιτέλους θα απαλλαχθείς απ’ αυτήν τη γελοία μύτη, κληρονομιά κι αυτή απ’ το μπαμπά σου.
Μετά την επέμβαση αποφασίζεις ότι πρέπει να γίνεις ξανθιά. Το ξανθό είναι ότι πρέπει γι’ αυτήν τη νέα, καλοφτιαγμένη μύτη.
Σειρά έχει η παρθενιά σου. Στο δικό σου μυαλό φαντάζει αδιανόητη στα δεκαεφτά σου η έλλειψη σεξουαλικής εμπειρίας.
Κι επειδή δεν έχεις πολύ χρόνο διότι το ακαδημαϊκό έτος του Πανεπιστημίου στη Θεσσαλονίκη ξεκινάει από τον Οκτώβρη ξεφεύγεις από τους καθιερωμένους τρόπους εύρεσης εραστή. Σερφάρεις στο ίντερνετ δημοσιεύοντας προκλητικές φωτογραφίες για να προσελκύσεις άντρες. Και να που τσιμπούν αρκετοί. Αποφασίζεις ότι ο Γιώργος συγκεντρώνει όλα τα προσόντα και μετά από δύο μήνες το κάνεις και απολαμβάνεις τα προνόμια του σεξ.
Μόλις ξεκινά το πρώτο εξάμηνο της σχολής αποφασίζεις ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να ξεφορτωθείς το Γιώργο. Ήρθε η ώρα να ανοίξεις τα πόδια σου κι αλλού. Κι αυτό κάνεις, χωρίς συναίσθημα, χωρίς ίχνος ενοχής που καταστρέφεις και καταστρέφεσαι, χωρίς να σε νοιάζει που το κενό μέσα σου μεγαλώνει και σε κατατρώει μέρα με τη μέρα.
Και περνούν έτσι τρία χρόνια. Κι εσύ πηγαινοέρχεσαι Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Αλλά έχεις ριζώσει μόνιμα στον παράδεισό σου. Τώρα πια το σεξ της μιας βραδιάς με άγνωστους από τα μπλοκ του διαδικτύου έχει γίνει καθημερινή ρουτίνα. Δοκίμασες και το τρίο. Έτσι για να έχεις κάτι να διηγείσαι για να καλύπτεις το κενό της ατομικότητάς σου, για να μη βλέπουν οι άλλοι εσένα.
Τον τελευταίο καιρό κάνεις σεξ με έναν τύπο απ΄τη Γλυφάδα. Καλό γαμιά. Σε βαράει σε σημείο που εσύ δεν αντέχεις να κρύβεσαι πίσω από το προσωπείο της πόρνης και πολλές φορές αντιδράς. Απορείς με τον εαυτό σου γιατί πίστευες ότι είχες γίνει η χαζή ξανθιά που πάντα ονειρευόσουν. Σκέφτεσαι ότι μάλλον σου λείπουν κι άλλα πράγματα για να γίνεις και να μην αντιδράς. Αποφασίζεις ότι χρειάζεσαι καινούργιο στήθος και κώλο.
Σε απασχολεί το οικονομικό ζήτημα γιατί αυτή τη φορά οι γονείς σου αποκλείεται να συναινέσουν. Πιάνεις δουλειά σ’ ένα μπαρ. Τα λεφτά είναι καλά αλλά όχι τόσο ικανοποιητικά όσο βγάζουν οι κοινές πόρνες. Στενοχωριέσαι που οι γονείς σου, σου έχουν μεταδώσει κάποια στοιχειώδη ηθική που σε αποτρέπει να ασκήσεις το επάγγελμα. Πόσο ηλίθιοι, σκέφτεσαι μέσα σου ενώ ταυτόχρονα προσπαθείς να κάμψεις τις αντιστάσεις σου. Δεν τα καταφέρνεις ακόμα. Κι έτσι σκέφτεσαι ότι θα δουλεύεις και τα πρωινά.
Όταν τελικά μαζεύεις τα λεφτά νιώθεις μία απίστευτη δυστυχία που δε μάζεψες κι άλλα για περμανάντ βλεφαρίδων και λιποαναρρόφηση. Πού θα πάει, θα τα καταφέρεις.
Το επόμενο πρωί μπαίνεις στο χειρουργείο χωρίς να ξέρουν τίποτα οι γονείς σου, παρά μόνο δυο φίλες σου από το σχολείο που προσπαθούν να σε κάνουν να δεις ότι η μίζερη ζωή τους σου ταιριάζει. Δεν τις παρεξηγείς γιατί ξέρεις ότι δεν το κάνουν με κακή πρόθεση. Θεωρούν ότι ξέρουν το καλό σου. Τους συγχωρείς την άγνοια που τους παρέχει η φτώχεια, η μιζέρια και η αξιοπρέπεια και κλείνεις τα μάτια σου από τη νάρκωση του γιατρού. Όταν ξυπνήσεις θα είσαι μια άλλη.
Κοιτάζεις με περηφάνεια στον καθρέφτη τα πλαστικά εμφυτεύματα. Δε σου έχει μείνει ακόμα πολλή δουλειά με τον εαυτό σου. Αγόρασες και γαλάζιους φακούς επαφής για να γίνει ακόμα πιο πειστική η εικόνα σου.
Σιγά-σιγά κάμπτουν οι ηθικές σου αντιστάσεις όσον αφορά «χορηγίες» από πλούσιους σαραντάρηδες που γνωρίζεις από το ίντερνετ. Η τελευταία μάλιστα χορηγεία από τον Αντρέα σου πλήρωσε τη δεύτερη λιποαναρρόφηση στην κοιλιά. Και με τι αντίτιμο; Μία εβδομάδα μαζί του, ονειρική. Βόλτα με το κότερό του, απίστευτη χλιδή και το βράδυ σεξ πότε μ’ αυτόν πότε με δυο φίλους του. Σιγά. Πηδιέμαι που πηδιέμαι, δεν είναι κακό να επωφεληθώ, λες στον εαυτό σου για να τον ηρεμήσεις κάποιες στιγμές που νιώθει αποπροσανατολισμένος.
Κι επιτέλους τελειώνεις τη σχολή σου και γυρνάς μόνιμα Αθήνα. Οι γονείς έχουν αρχίσει να υποψιάζονται τη «λαμπερή» ζωή σου γι’ αυτό αποφασίζεις να μετακομίσεις. Έχεις μαζέψει αρκετά χρήματα από τις «χορηγίες» εξάλλου. Αποφασίζεις ότι θέλεις να γίνεις τραγουδίστρια γ΄ διαλογής γιατί ξέρεις ότι δεν έχεις ταλέντο. Έτσι ξεκινάς να πηγαίνεις με ένα σωρό γέρους επιχειρηματίες για να σε πάρουν στα μαγαζιά τους. Σιχαίνεσαι τον εαυτό σου γιατί παλιά γούσταρες όσα έκανες τουλάχιστον. Όμως έχεις ορκιστεί να μη γυρίσεις πίσω. Τόσες άλλες πώς το κάνουν, σκέφτεσαι. Θα το κάνω κι εγώ.
Και μια μέρα μετά το κλείσιμο του σκυλάδικου που δουλεύεις κι ενώ προχωράς προς το πολυτελές σου αμάξι σε πιάνει ένας αλλοδαπός να σε βιάσει. Δεν αντιστέκεσαι καν, οι αισθήσεις είναι υπνωτισμένες. Εξάλλου σου φαίνεται πιο όμορφος από το γέρο επιχειρηματία που έχωσε μέσα σου το ζαρωμένο πέος του το απόγευμα. Κάθεσαι και το απολαμβάνεις λοιπόν. Μόνο που όταν τελειώνει ,ο αλλοδαπός τρέχει μακριά από το φόβο του ενώ εσύ ξεσπάς σε κλάματα. Σκουπίζεις τα δάκρυά σου και κατευθύνεσαι προς το αυτοκίνητό σου.
Μέχρι να έρθει το επόμενο βράδυ, σπαράζεις από πόνο χωρίς να ξέρεις το γιατί. Εξομολογείσαι σε μία συνάδελφό σου την αδικαιολόγητη θλίψη σου κι εκείνη σε καθησυχάζει λέγοντάς σου ότι είναι λόγω του κουραστικού ωραρίου της δουλειάς. Για να βγεις στην πίστα σου σκουπίζει τα μάτια και σου δίνει δύο λευκά χάπια για να νιώσεις καλύτερα. Πράγματι τα χάπια λειτούργησαν. Τέρμα ο ανεξήγητος πόνος και το κλάμα. Βγαίνεις στην σκηνή και δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό. Μια γλυκιά θολούρα συνοδεύει όλη τη βραδιά.
Όμως το επόμενο πρωί είσαι χειρότερα από ποτέ. Παίρνεις τη συνάδελφό σου και της λες ότι χρειάζεσαι επειγόντως τα χάπια που σου έδωσε. Σου λέει ότι για την περίπτωσή σου έχει κάτι καλύτερο. Λευκή σκόνη.
Κι έτσι λοιπόν κάθε βράδυ «φτιάχνεσαι» για να βγεις στη σκηνή. Και κάθε πρωί «φτιάχνεσαι» για να βγεις στη ζωή σου. Σου κοστίζει λίγο ακριβά βέβαια αλλά αξίζει.
Τέρμα οι ενοχές, τα δάκρυα, η θλίψη, οι σκέψεις. Τέρμα όλα. Ζεις μόνο για το τώρα. Νιώθεις ότι επιτέλους ζεις. Έχεις βρει και μια σχέση. Έναν πλούσιο εξηντάρη που βγάζει πάνω σου κάθε του διαστροφή. Όταν δε δουλεύεις σε περιφέρει στις καφετέριες της παραλίας αποδεικνύοντας τι μπορεί να αγοράσει κανείς μόνο με μερικά ευρώ. Κι εσύ επιτέλους επιδεικνύεις το πλαστικό σου σώμα, κοιτάς τον κόσμο πίσω από τα πανάκριβα γυαλιά σου κι ανοίγεις τα πόδια σου σε όποια καλή ευκαιρία σου παρουσιαστεί.
Όμως τις μέρες που είσαι νηφάλια το μυαλό σου κάνει περίεργες σκέψεις για τη ζωή που θα ’πρεπε να ζούσες στην εργατούπολη. Δε δίνεις σημασία. Παίρνεις την άσπρη σκόνη σου και συνεχίζεις. Με τους γονείς σου σχεδόν δε μιλάτε γιατί δεν εγκρίνουν τον επαγγελματικό σου προσανατολισμό. Τα άλλα δεν τα ξέρουν και θεωρείς ότι δεν πρέπει να τους τα πεις γιατί θα τους σκοτώσουν.
Δε σε κατάλαβαν ποτέ. Όσο για τις δυο φίλες σου έχετε χαθεί. Έχουν διαφορετικές ζωές. Μίζερες, απ’αυτές που σιχαινόσουν. Απ’ αυτές που καμιά φορά σήμερα στα τριάντα σου ζηλεύεις. Τι ανάγκη έχεις; Ο εξηντάρης φίλος σου, σου παρέχει όλα όσα θες.
Το καλοκαίρι θα πάτε στη Μύκονο, εκεί μπορείς να τον απατήσεις με την άνεσή σου. Βγαίνεις από την κατάθλιψη που είχες περιέλθει. Κάνεις σχέδια για το καλοκαίρι και αναρωτιέσαι πώς οι φίλες σου διαννοούνται διακοπές στη Λούτσα με όλη την οικογένεια. Σου φαίνεται αστείο, ειδικά τώρα που πήρες το φάρμακό σου. Όλα σου φαίνονται αστεία. Η ζωή σου εδώ και δεκατρία χρόνια φαντάζει ένα τεράστιο αστείο. Γελάς μόνη σου στον πανάκριβο καναπέ σου. Πόσο γρήγορα πέρασαν αυτά τα χρόνια αναλογίζεσαι.
Ξαφνικά σε πιάνουν τα κλάματα. Νιώθεις ότι το κενό σου έχει τρυπήσει όλο το κορμί. Το μόνο που υπάρχει είναι απλά το περίγραμμά σου και τίποτα άλλο. Στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη γιατί θέλεις να αντικρύσεις το θέαμα. Γελάς γιατί συνειδητοποιείς ότι έχει μπει κάποιος άλλος στο σπίτι. Τον βλέπεις απ’ τον καθρέφτη. Είναι ένα τέρας ή έτσι σε κάνει η λευκή σκόνη να το βλέπεις. «Ποιος είναι;», φωνάζεις μπροστά στον καθρέφτη και τον γδέρνεις με τα χέρια σου. «Ποιος είναι;», συνεχίζεις σε έξαλλη κατάσταση. Μπήγεις τα νύχια πιο δυνατά στο δέρμα του τώρα. Νιώθεις πόνο στο στήθος. Κοιτάς τα χέρια σου κι έχουν γεμίσει αίμα και σιλικόνη. Κοιτάς τα ερείπια του ακριβοπληρωμένου σου στήθους και συνεχίζεις να γελάς. Πηγαίνεις προς το μπαλκόνι και διακρίνεις το είδωλλό σου μπροστά στην καινούργια τζαμάρια. Πάλι το τέρας μπροστά σου. Πληγωμένο αυτή τη φορά, μέσα στα αίματα. Νιώθεις συμπάθεια γι’ αυτό γιατί πίσω από τη μάσκα του διακρίνεις δάκρυα. Τρέχεις να το αγκαλιάσεις, να το παρηγορήσεις αλλά πέφτεις πάνω στην τζαμαρία. Ανοίγεις τη μπαλκονόπορτα για να το βρεις. Πουθενά. Κοιτάς κάτω στο δρόμο. Ένας γείτονας έχει αφήσει έναν σπασμένο καθρέφτη δίπλα στον κάδο. Να το τέρας. Δίχως να το σκεφτείς πηδάς. Πρέπει να το παρηγορήσεις, να του δείξεις ότι δεν είναι όσο άσχημο νομίζει.
Όμως πριν προλάβεις, προσγειώνεσαι απότομα στο δρόμο και πεθαίνεις.


Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Άδειες βιτρίνες
Άδειες βιτρίνες, σαν ανοιχτές πληγές, μοιάζουν σειρήνες, ραδιενεργές….
Άδειες βιτρίνες χάσκουν θηρίων στόματα, δάκρυα και αίμα , άχρηστα αποκόμματα, θυσία σ ένα ψέμα….
Άδειες βιτρίνες ο εμποράκος έπεσε πλερέζες μαύρες στο φτωχικό, να τον κοιτάζεις ντρέπεσαι στόρι σπαραχτικό…
Άδειες βιτρίνες ξενήτεμα ο γιος, για παραγιός, χάθηκε ο αρραβώνας της πέρδικας, τα όνειρα θάφτηκαν σε τάφους προεκλογικών υποσχέσεων, μαρκίζες κίτρινες... πωλείται…. ενοικιάζεται …ΖΩΗ.


ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΣ

Τα παιδιά της Γάζας 
=================

Δυο μεγάλα μάτια παιδικά,
--------- δυο μαύρα μάτια βουρκωμένα,
μας κοιτούν μέσα απ’ τα συντρίμμια
------------------------------------ κι απορούν

Εκρήξεις και κουρνιαχτός
-- επιμένουν να καλύπτουν το φεγγάρι
Είναι χλωμό απόψε το φεγγάρι
---------------------- μα επιμένει να φωτίζει

Τα παιδιά των ερειπίων
θρηνούν γοερά και οδύρονται
------------------ μα η ζωή τα προσπερνά
Τα παιδιά των ερειπίων της Γάζας
---------------------- αγαπούν πολύ τη ζωή
------------------------ κι ας τα προσπερνά
Γι’ αυτό δεν την ανταλλάσουν
----------------------------------- με υποταγή
---------------------------- και μίζερη ειρήνη

Τα παιδιά της Γάζας απαιτούν
--------------- λευτεριά και δίκαιη ειρήνη
Στα στήθη τους κόκκινα λουλούδια
------------------------------------- οι πληγές
-------------------- παράσημα αντίστασης

Είναι χλωμό απόψε το φεγγάρι
μα επιμένει να φωτίζει
--------------- τις δολοφονίες των αμάχων
Είναι θλιμμένο απόψε φεγγάρι
μα επιμένει να φωτίζει
----------------------- τα ερείπια της Γάζας

Μα πώς θα κοιμηθείς απόψε Άνθρωπε,
όταν τον ύπνο σου στοιχειώνουν
δυο μεγάλα μάτια παιδικά
------------------------------- που σε κοιτούν,
μέσα απ’ τις ρωγμές των τοίχων,
------------------------------------- κι απορούν;

Το δάκρυ τους ένα ποτάμι
μα η Ελευθερία είναι δέντρο
--------------- κι ανθίζει στις πληγές τους. 



ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΛΛΙΔΑΣ

Παλαιστίνη

Ένα δίκιο,
ένα πείσμα,
μια κραυγή.

Αυτό είναι περιπέτεια.
Στο βλέμμα ενός παιδιού,
να πνίγεται
το ψέμα
το χθες
και το ξεχνώ.

Κι ο καναπές σου
γέμισε πρόκες.

Καινούρια
σανδάλια φουλάρι πνοή.
Για μια κοινή σημαία
κι ένα σ’ αγαπώ.

Μία πέτρα
δύο σφαίρες
δυο χαμόγελα.
Ένα για τώρα
κι ένα για το μέλλον.




Σάββατο 14 Ιουνίου 2014

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το λογοτεχνικό Varelaki /Notationes 



σε συνεργασία με το Revolt 

οργανώνει καλοκαιρινή ποιητική

βραδιά στην καρδιά της πόλης


Κυριακή 15 Ιουνίου στις 20:00 μ.μ


 στον φιλόξενο χώρο του Revolt.

       (Κωλέττη 25-27, Εξάρχεια)


Οκτώ νέες γυναίκες δημιουργοί

ενώνουν τις φωνές τους.

Διαβάζουν δικά τους ποιήματα,

καθώς και ποιήματα ποιητών που

αγαπούν.



Συμμετέχουνε αλφαβητική σειράοι ποιήτριες:
 
 Άντυ Αθανασιάδου ,Αγγέλα Γαβρίλη ,Εσμεράλδα Γκέκα, ΛέναΚαλλέργη ,Ελευθερία Κυρίτση, Ασημίνα Ξηρογιάννη, 'Ελενα Πολυγενη,Λένα Σαμαρά

  



ΠΡΟΛΟΓΙΖΕΙ Ο ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

ΜΝΗΜΗ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΚΑΡΑΦΥΛΛΗ

       Η ποιήτρια Δήμητρα Καραφύλλη έφυγε από κοντά μας χτες το βράδυ 3-6-2014. Όμως, δεν θα φύγει ποτέ από τη μνήμη μας. Ως ελάχιστο φόρο τιμής δημοσιεύω ένα ποίημα της: 

Επίπεδη 


Επίπεδη.
Ροζ πέταλο κρυμμένο στις σελίδες πολύτιμου βιβλίου
του βιβλίου μας
που προδίνεται από ελαφρότατο άρωμα
το άρωμά μας.
Ροζ πινελιά στο μάγουλο, στο στήθος, στο λαιμό σου.
Διακριτικό τατού στο αριστερό σου μπράτσο
από τη μέσα μεριά
ξυπνώ τις Κυριακές στο πλάι σου
και βρίσκομαι.

Επίπεδη.
Μωβ πέταλο φυλαγμένο στις σελίδες του βιβλίου μας.
Όταν το άρωμα θα έχει ξεθυμάνει
όταν η ροζ πινελιά θα έχει σχεδόν σβήσει
όταν το μικρό τατού θα έχει ξεθωριάσει
όταν πια δεν θα βρίσκομαι στο πλάι σου
θα με θυμάσαι.


Από την ποιητική συλλογή: "Στο βάθος κήπος". 


Σάββατο 10 Μαΐου 2014

ΑΝΤΡΕΑΣ ΚΟΛΛΙΑΡAΚΗΣ

29/5/2013

Στραμμένο βλέμμα στο νερό
βουνά
τοπία κρύα
τοπία γκρίζα
χειμερινά τοπία
αρχές καλοκαιριού
εφήμεροι έρωτες
χαμόγελα σκάρτα
τραγούδια αγχολυτικά
μαύρα πουκάμισα
κορίτσια με λευκό δέρμα και μαλλιά μαύρα
μια υποψία σάρκας γυμνής
θανατερά τραγούδια
η Κρήτη εντός μου
το Λιβυκό πέλαγος
βουτιές χωρίς ανάσα
η Κρήτη μέσα μου
ξερό χώμα και βρόχινα μάτια
Ρέθυμνο - Τυμπάκι - Χανιά
νυχτερινά άσματα
κοντυλιές
σκέψεις λυρικές
βίαιες σκέψεις
νάρκες
πνευματικές και σάρκινες
πολιτικές κουβέντες κι απώλειες
πέτρες
νοσοκομεία
Παλαιό Φάληρο
αποχαιρετισμοί στο τραμ
ακόμα φοβάμαι να κοιμηθώ τα βράδια χωρίς το φως της τηλεόρασης...