ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Κενοτάφιο.

Βρέθηκα σε ένα μέρος που, σαν σε τάφο ομαδικό,
στοιβαγμένες άτακτα , υπάρχουν άδειες αγκαλιές.
Πήγα πιο κοντά...
κάθε μια αγκαλιά έχει πάνω της καρφιτσωμένο ένα,άλλοτε έντονο,και άλλοτε, δυσδιάκριτο αντίο.
Υπάρχουν μικρές και μεγάλες...αγάπης...τα δάκτυλα δεμένα σφιχτά...
Το απόκοσμο θέαμα με κάνει να ριγήσω.
Μα θέλω να κατανοήσω , και με το θάρρος μιας δεύτερης ματιάς , ξεκινώ ένα μακάβριο έργο αναγνώρισης.
Τόσες άδειες αγκαλιές...
Τόσα πολλά αντίο...
Το απρόσμενο είναι πως , υπάρχουν και κάποιες με κενό ταμπελάκι.
Άραγε να είναι ένας οιωνός για αυτές που θα αδειάσουν...
Κάθε αγκαλιά μοναδική, σα ρυτίδα , σα βλέμμα.
Αναγνωρίζω μια που κάτι μου θυμίζει...
Η σήμανσή της αχνή.
Προσπαθώ να θυμηθώ αν είναι δική μου.
Μάταια...
Το αντίο χάνεται μπρος στα μάτια μου.
Δε θυμάμαι τίποτα...
Νέες άδειες αγκαλιές έρχονται από παντού...με έντονη γραφή...
Εδώ αργοσβήνουν...
Αγκάλιασε με...