Νίκος Ζαννής

Βράδυ 17 Νοέμβρη 1985

 

Πάλι αυτό το όνειρο...

Στέκεις βουβός περιμένοντας

το ξέσπασμα τ’ ουρανού

Μνήμες περνούν βιαστικά από μπροστά σου

χορεύοντας στην φθινοπωρινή βροχή

Της κρατάς σφιχτά το χέρι

σα να φοβάσαι πως θα χαθεί

στον τόπο της ανασφάλειας

Καθώς περπατάτε γοργά

το πρόσωπο της λάμπει

κάτω από το δάκρυ του φεγγαριού

Τα μαλλιά της ανεμίζουν στον παγωμένο αέρα

θαρρείς και γίνονται λάβαρο

για την εξέγερση της νύχτας

ενάντια στην καθημερινή κόλαση

Γελάτε δυνατά

Αντίδραση σε όλα τα απολιθωμένα στόματα

που σας περιβάλουν

και προσπαθούν να κρύψουν απ’ τον κόσμο

πως ακόμη σκοτώνουν τα παιδιά

Όσα δεν πίστεψαν τις ιστορίες τους

για τιμή

πεπρωμένο

και δόξα

Όσα είναι ερωτευμένα με τη ζωή

Όσα είναι ερωτευμένα μ’ ένα τραγούδι

και δυο μάτια που ακτινοβολούν

Πυρ...

Μια ξαφνική λάμψη

και το γέλιο γίνεται θάνατος

Έλα κοντά μας φιλαράκι

Ξάπλωσε αναπαυτικά δίπλα μας

είσαι νεκρός τώρα

Οργή...

Σκουπίδια της ζωής οι τύρρανοι

κάθονται αναπαυτικά σπίτι τους

κι απολαμβάνουν τα άβουλα «παιχνίδια» τους

να σκορπούν θλίψη

Αγανάκτηση...

Μήπως περιμένουν

να τους αντιμετωπίσουμε με σεβασμό;

Έκρηξη...

Να προσθέσουμε χρώμα

στη μαυρίλα της ψυχής

που πουλούν για κανονικότητα

αλλιώς θα συνεχίσουν

να σκοτώνουν τα παιδιά

Ξέρεις

ήταν μόλις 15 χρονών...