ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Πεπεισμένος και σηκωτός.
Ανασαίνω ακόμα απέναντι στο γυαλί.
Που με ενώνει με τα γεγονότα.
Της χαρακωμένης ελευθερίας μας.
Κρύος, οικείος, γελείος, με πληρωμένη συνείδηση, ο έξω απ' τον άνθρωπο κόσμος.
Με τρομάζουν τα παιδιά...
Για την ακρίβεια μου γεννούν Δέος.
Είναι θεοί σε εγκλωβισμένα μικροσκοπικά κορμιά.
Μα εγώ δεν τα πάω καλά με τους Θεούς! Μου γεννούν ένα τσουβάλι ερωτήσεις κάθε τόσο.
Στις μέρες μας, επανάσταση σημαίνει επιδείνωση του καιρού.
Να πηγαίνεις με κόντρα τον Άνεμο.
Να μην κρατάς ομπρέλα στη βροχή.
Να μην ρίχνεις κάτι πάνω σου.
Ο άνδρας, σημαίνει επιβήτορας.
Η γυναίκα έρμαιο της ζυγαριάς και της βλεφαρίδας.
Πορσελάνη στα δόντια, για σκέψου...
Κάποτε την βγάζαμε μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα απ' το σερβαν να φάει το σόι και να φαγωθεί ευχαριστημένο.
Σήμερα την χτίζουμε στα χαμόγελα μας.
Οι άνθρωποι ανοίγουν το στόμα και κλείνουν τα μπούτια...
Ή αντιστρόφως ανάλογα.
Ανοίγουν τα μπούτια και κλείνουν το στόμα...
Μέσα σε όλες τις απώλειες η γόνιμη αυθαιρεσία , απώλειας της ανθρώπινης επιθυμίας.
Βουρκώνω σαν βροχή...
Όταν συναντήσω πλέον κάτι αυθεντικό.
Κάτι που μέσα στην βλασφημία του ή την αφέλεια του, εμπεριέχει " ορούς αληθείας".
Προχωράμε λοιπόν...
Λαβωμένοι και μεταλλαγμένοι.
Προχωράμε.
Προχωράμε μέσα στη βία σε δρόμους λασπωμένους σε κατάσταση αγρυπνίας.
Στα αβέβαια βήματα.
Δίποδα γουρούνια εκσπερματώνουν....
Παραβλέποντας ανθρώπινα κυλιόμενα, ανθρώπινα "κουφάρια".
Παντού πέφτουν υπογραφές, για κάτι, για κάποιον. Γλοιώδεις υπογραφές..
Οι άνθρωποι του " πνεύματος" ακολουθούν την οσμή του οινοπνεύματος.
Στάζουν τα μάτια αίμα...
Η βροχή, σκληρό rock με το αγέρι.
Μπουμπουνίζει..Μπαρούτι.
Και η Ζωή μας. Παραγραφή εκτάκτου καιρικού φαινομένου.