ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ

Το φέγγος της σιωπής σου

Ανυπόδητος ενσαρκώνομαι
το φέγγος της σιωπής σου
πατώντας στ' αστρικά σου μονοπάτια
σαν μέγας κοσμοναύτης.
Το πολύτιμο κρυστάλλινο βάζο της ψυχής σου
γεμάτο άνθη του καλού
βλαστολογιέται σε τοίχους & νταμάρια τ' ουρανού σου.
Ήσυχο το βράδυ,προσμένει την ματιά σου
εσπέρια,καθαρή,να μεταλάβει αγέρι.
Η ανάσα του σύμπαντος,σου ζητάει βοήθεια
ξαπλωμένη σε συννεφοκρέβατο να βλέπει εφιάλτες.
Και τότε, απ' το κεφάλι σου είναι
που βγαίνει απειρόμετρη η σπάθα
και κόβει μέτρα & σταθμά
του γέλιου την περιοχή
με ήλιους να πυργώσει.