ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΓΛΟΥ

Εθισμοί

Σκυφτός κάτω απ την αψίδα της παραίσθησης
βράζω με χέρια τρεμάμενα την πούλβερη ψευδαισθήσεων
Δεν είμαι πλέον περίλυπος , γεμίζω τις φλέβες
Με βιομηχανοποιημένη χαρά
Ένα μπουκάλι λησμονιάς σφηνωμένο στα χείλη
Γομώνει την αδειανή μου υπόσταση
Ρέει άφθονο βυθίζοντας άσχημες σκέψεις
Ξεχασμένες στην επιφάνεια
Μπρος μου καρέ και φλος περνούν ξυστά
Φορτίζοντας με ατυχία την κακοδαιμονία
Ας είχα φύλλο για την παρτίδα της ζωής να το ριχνα
Ας είχα γούρικη ζαριά για μια φορά και έπειτα ας έχανα
Μα κι όταν τρυπιέμαι ψάχνοντας χαρά
Κι όταν τρεκλίζω απ το πολύ οινόπνευμα
Όταν ρεφάρω την τελευταία παρτίδα
Σε κάθε τέτοια ρεβάνς
νιώθω πλέον εθισμένος στο να μου λείπει η αγάπη