ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ

                   ΣΠΗΛΙΑ

Έλα να φτιάξουμε τη σπηλιά

Εκεί που ναυαγούν τα κορμιά των αιώνων

Σε κορμιά

Εκεί που ακούγεται το κύμα σαν τρώει τα βράχια

Εκεί που κοιμούνται γυμνά δέρματα

Ξαπλωμένα στα χάδια

Ποτέ κανένα σπήλαιο δεν θα της μοιάσει

Αυτοδίδακτοι χτίστες κι εξερευνητές

Τρυφερές κρούσεις που στριμώχνονται ανάμεσα στα βότσαλα

Πάσσαλοι πάθους

Έλα να φτιάξουμε τη σπηλιά

Ένα σώμα συν ένα σώμα  

Κι όσα δίπλα τολμούνε να τριφτούν

Βράχια

Σύμπλεγμα κοίμησης των φόβων μας

Ασφάλεια

Κι η τριβή να στάζει αλάτι

Και νερό

Κλεψύδρα πρόσθεσης

Φώναξε κόσμο στη σπηλιά μας

Φωτογράφους 
Χορευτές

Ποιητές

Μαγείρους

Πολιτικούς

Επιστήμονες

Γοργόνες

Ξωτικά

Τέρατα

Όλοι αξίζουν μιαν ακινησία σφιγμένων σωμάτων

Άσε την ανθρωπότητα να συγκεντρωθεί

Καθοδήγησέ τους

Μάθε τους

Σαν σε μαθαίνω

Δοχείο μου συγγενές και πρωτόγνωρο

Μικρέ μου βράχε

Έλα να κάνουμε τη σπηλιά

Να χωρέσει όσα παίρνει μακριά το μελτέμι

Κι αν μάθαν στις πετσέτες τους να βάζουν πέτρες

Ως να τις βρέξει το νερό

Γίνε πέτρα

Να γίνω ύφασμα 
Να ζηλέψει το κύμα 
Βραχάκι μου.

Έλα να κάνουμε τη σπηλιά 
Φέρε το σεντόνι του κρεβατιού στο πάτωμα 
Κάνω σταυροπόδι ανάσκελο 

Βάζω το σκελετό

Βάλε τη ζέστη

Αντέχουμε 

Χωράμε