Πέμπτη 21 Ιουνίου 2018

ΛΙΛΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Μ' αγαπάς; 

Ο ανεμιστήρας κάνει έναν διαολεμένο θόρυβο.

Και μου πες ότι τελείωσαν τα παγάκια.

 Και μου λες να σταματήσω επιτέλους να ζητάω τα πάντα.

Έχεις δίκιο.
Συνέχεια ζητάω.
Ζητιανεύω.


Δροσιά,
τα παγάκια,
εσένα.


Σου ζητάω συνέχεια να κάνουμε έρωτα.
Πιο πολύ έρωτα.
Πιο βαθύ έρωτα.
-κι άλλο, κι άλλο-


Και σε κουράζω
γιατί είμαι μικρή
-και αχόρταγη, λες-
και ασήμαντη για σένα
ενώ εσύ για μένα είσαι τα πάντα.


Και σε ξυπνάω τα βράδια
με κλάματα
και σου ζητώ να με διαβεβαιώσεις
πως μ'αγαπάς.


Και σου ζητάω συγνώμες
που σε αναγκάζω να το λες τόσο συχνά,
ενώ εσύ ούτε να το πεις θες
μα ούτε και να το νιώσεις.


Κι εσύ το λες
και προσπαθείς να με κοιτάς στα μάτια
και όταν το καταφέρνεις
γίνεται αλήθεια.


Κι έτσι λύνεται ο κόμπος στο στήθος μου.

Και ξέρω πως κάνεις ό,τι μπορείς.

Και νιώθεις λίγος
γιατί ξέρεις πως δε μου ‘ναι αρκετό
και πως αύριο θα σου ζητήσω
κι άλλη αγάπη
και όλη σου την προσοχή.


Και εσύ,
κουρασμένος απ τη ζωή σου κι από μένα,
θα μου τα δώσεις
-θα δώσεις ό,τι μπορείς-


Κι έτσι οι αγωνίες μου θα ξεκουραστούν
και θα μπορώ να χαμογελάω μέχρι να ρθει το βράδυ.


Όπου
πάλι
θα σου ζητώ να κάνουμε έρωτα
και θα νιαουρίζω για την αγάπη σου
μέχρι να σε κουράσω τόσο
ώστε να ενδώσεις
πάλι.


Ξανά
και
ξανά.


Συγνώμες.
Σάλια.
Αγάπη χυμένη μέσα σου και μέσα μου.
Κι εσύ να στάζεις ανάμεσα στα δυο μου πόδια.


Κι είναι όλα όμορφα,
έτσι δεν είναι;


Και αυτή την ομορφιά θα την ξέρουμε
μόνο
εγώ
κι
εσύ.


Κουρασμένοι.
Αλλά πάντα μαζί.


Ο ανεμιστήρας κάνει έναν διαολεμένο θόρυβο.

Φέρε μου λίγα παγάκια. 




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου