ΤΟΝΙΑ ΚΟΣΜΑΔΑΚΗ

 

Πώς

 

Ξύπνησα ξαφνικά στις 5 το πρωί

με πετσοκομμένο στόμα

με βρεγμένα σεντόνια

Ένα υγρό άγχος

είχε απλωθεί σε όλο το πάτωμα

Θα φουσκώσει το ξύλο, σκέφτηκα

Αυτό το σπίτι θα με φάει στο τέλος, σκέφτηκα

Τότε είδα τα χέρια σου

να κρέμονται από το ταβάνι

Φοβήθηκα τόσο πολύ

Αυτό το σπίτι θα με φάει, φώναξα

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου

κι ευτυχώς είχαν χαθεί

Άντε τώρα να πας στην κουζίνα

Κι αν κρέμονται τα μαλλιά σου από το ταβάνι εκεί;

Κι αν βγουν από τον τοίχο;

Θεέ μου, θα πάθω έμφραγμα

Πήγα τελικά

τίποτα δεν κρέμονταν από πουθενά

έφτιαξα καφέ βρίζοντας

Πονούσε το δέρμα μου

μια προδοσία με γύριζε

σαν αρρώστια

Σήκωσα το νυχτικό μου και τα είδα

Μικρά αγκάθια φύτρωναν πάνω μου

Ήμουν κακιά

Τόσο κακιά

Μισούσα τα παιδιά

Μισούσα τα σκυλιά

Θα σκοτώσω τον ουρανό, σκέφτηκα

Θα πνίξω την θάλασσα, σκέφτηκα

Θα σφάξω τα λουλούδια

Θα τα σκοτώσω όλα, είπα

Κι έπεσα κάτω

Σωριάστηκα

σαν πύργος από τραπουλόχαρτα

Κι άρχισα να κλαίω

Τόσο κλάμα

Μα τόσο κλάμα που είχα

Τόσο καιρό, ενηλικιώνονταν μία λίμνη μέσα μου

Βγήκε έξω κι αφάνισε όλη μου την κακία

Μετά, μπήκαν οι μπάτσοι στην κουζίνα

Δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκα, θα ξυπνήσω

Συλλαμβάνεστε, μου λέει ο ένας

Ήταν δύο

Συλλαμβάνομαι, του απαντώ

Τι έχω κάνει;

Έχετε κάνει τόσα εγκλήματα

Δεν μίλησα, μου φόρεσε χειροπέδες

Κι αν έχω κάνει; μονολόγησα

Λίγο πριν με βάλουν στο περιπολικό

σκεφτόμουν πώς κάναμε έρωτα