Τρίτη 22 Απριλίου 2014

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΜΕΝΟΥΝΟΥ

Καρτερία 
Την ώρα που το βλέμμα του ήλιου μού έγνεφε αντίο, 
Εγώ στεκόμουν ξαπλωμένη σε στρώμα από σύννεφα 
και χάιδευα τις τελευταίες φωτεινές ακτίνες του δειλινού που έμελλε να έρθει·
Ανήμπορη κάθε σκέψη να με τυραννίσει
Ταξίδευα στο πλάτος του ορίζοντα·
Είχα μια ζεστή καρδιά από αγάπη
Μα κρύο σώμα απ’ τη λησμονιά.

Αντίκρισα το πάθος των αστεριών εκεί ψηλά
Και έμεινα αόρατη, σε μια θάλασσα μαβιά

Κουράστηκα να περιμένω την αυγή, σκέφτηκα
Μα δίχως εκείνη ο χρόνος δεν περνά
Κι έμεινα καταδικασμένη στη βροχή του έρωτα
Να περιμένω …
Να περιμένω …

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου