ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ 

Καλά είμαι 

Καλά είμαι 
μειώνοντας το παράπονο 
έπαψε να σαπίζει τα κόκαλά μου το φθινόπωρο. 
Καλά είμαι 
έβαλα πίσω στο συρτάρι 
επιθυμίες και πια δεν θέλω. 
Καλά, καλά είμαι 
κουλουριασμένη στο κρεβάτι 
τσαλακώνω όνειρα, 
έτσι θα πάψουν επιτέλους. 
Καλά είμαι 
κι ο τοίχος δίπλα μου 
κι αυτός έπαψε να παραπονιέται 
με τόσα χάδια τρυφερά 
που του χαρίζω 
καλά είμαι. 
Οι επισκέπτες καθόλου δε λιγόστεψαν
κι αλήθεια να 'ξερες πόσες φορές 
μου χάλασαν τον ύπνο 
υπονομεύοντας την άδεια μου γαλήνη 
λέγοντας πως, τελικά, όλοι είμαστε μόνοι. 
Καλά είμαι 
γέμισε ο τοίχος δαχτυλιές 
τα τζάμια ράγισαν από τις αγκαλιές 
και τα ποτήρια απ' τα φιλιά τα παθιασμένα. 
Με τόσα χάπια πως να μην υποκύψει η χαρά; 
Είμαι καλά, σου είπα, γιατί τρέμεις; 
Ναι, τέλειωσε το πετρέλαιο, 
πάρε κουβέρτα. 
Δεν ήξερα πόσο ευαίσθητες 
είναι στο κρύο, οι αναμνήσεις. 

Από την ποιητική συλλογή: "Η τελειότητα της απόστασης"