ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ

Στον Ναζίμ Χικμέτ

Πυρόξανθε γαλανομάτη γίγαντα
φλόγες ξανατυλίγουν τους λαούς που αγαπάς
κι η θάλασσα π” αρμένισες μέσα στα αίματα
πετρέλαιο μυρίζει ακόμη και θανή.

Περικόκλαδο η Ειρήνη μεταξύ τους
ένας λαβύρινθος πριν απ” τα χρόνια σου φερμένος
που συνεχίζει ν” αυγαταίνει, να τρομάζει, να υφαίνει
πάπλωμα ατελείωτο με συμφέροντα κι αίμα.

Της ποίησης σου η καρδιά η πονεμένη
σχίζει των λεωφόρων μας την διάβαση
φέροντας τον έναν στον άλλον
απ” όλες τις συνοριακές μεριές των δήθεν αντιμαχόμενων ανθρώπων
που τίποτα όπως τότε δεν έχουν να χωρίσουν.

Γιούργια λοιπόν μωρέ καρντάση
Αέρα και προχώρα
πιλάλησε το αστικό θεριό
κι η γλώσσα του πήχες ξεδίπλωσε εφτά
ντού κι αντεπίθεση μωρέ ασίκη
και να η Ειρήνη πάνω από Τουρκία κι Ελλάδα
να τσακίζει τους εχθρούς της!