ΒΕΝΕΤΙΑ ΜΑΚΡΥΝΩΡΗ 

"-Ψυχή της ψυχής μου...
Όπως ένα όνειρο που φοβήθηκε να ξυπνήσει...
Όπως ξεντύνεται η ελπίδα στο φως για να ντυθεί βιαστικά στο σκοτάδι... 
Ρισκάροντας να τσακιστώ στον απέραντο έρωτα 
και στο τίποτα της αβύσσου 
-πιστεύοντας ζω τώρα μόνο-
Πως όσα χάνω τη νύχτα μας 
το πρωί η καρδιά μου τα βρίσκει..."