ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΣΑΛΟΥΚΟΣ

Τα Ξύλινα Σκαλιά

Ξέχνα το τρίξιμο στην ξύλινη σκάλα
Δεν υπάρχουν άλλες ξύλινες σκάλες να ανέβεις
Μόνο στην εξώπορτα ρίξε
Κάμποσο θυμαρίσιο μέλι
Ρίξε και λίγο παραπάνω μπρούσκο στο αμπαζούρ
Νωχελικά στον καναπέ ξαπλώσου
Δυο δάχτυλα φως άφησε για την καρδιά
Άφησε και άλλα τόσα για τον νου
Μασκάρεψε σε ξόβεργα αιθεροβάμονων το κορμί σου
Μα ξέχνα
Ξέχνα για πάντα τα ξύλινα σκαλιά. 

Νίκος Ζαννής

Βράδυ 17 Νοέμβρη 1985

 

Πάλι αυτό το όνειρο...

Στέκεις βουβός περιμένοντας

το ξέσπασμα τ’ ουρανού

Μνήμες περνούν βιαστικά από μπροστά σου

χορεύοντας στην φθινοπωρινή βροχή

Της κρατάς σφιχτά το χέρι

σα να φοβάσαι πως θα χαθεί

στον τόπο της ανασφάλειας

Καθώς περπατάτε γοργά

το πρόσωπο της λάμπει

κάτω από το δάκρυ του φεγγαριού

Τα μαλλιά της ανεμίζουν στον παγωμένο αέρα

θαρρείς και γίνονται λάβαρο

για την εξέγερση της νύχτας

ενάντια στην καθημερινή κόλαση

Γελάτε δυνατά

Αντίδραση σε όλα τα απολιθωμένα στόματα

που σας περιβάλουν

και προσπαθούν να κρύψουν απ’ τον κόσμο

πως ακόμη σκοτώνουν τα παιδιά

Όσα δεν πίστεψαν τις ιστορίες τους

για τιμή

πεπρωμένο

και δόξα

Όσα είναι ερωτευμένα με τη ζωή

Όσα είναι ερωτευμένα μ’ ένα τραγούδι

και δυο μάτια που ακτινοβολούν

Πυρ...

Μια ξαφνική λάμψη

και το γέλιο γίνεται θάνατος

Έλα κοντά μας φιλαράκι

Ξάπλωσε αναπαυτικά δίπλα μας

είσαι νεκρός τώρα

Οργή...

Σκουπίδια της ζωής οι τύρρανοι

κάθονται αναπαυτικά σπίτι τους

κι απολαμβάνουν τα άβουλα «παιχνίδια» τους

να σκορπούν θλίψη

Αγανάκτηση...

Μήπως περιμένουν

να τους αντιμετωπίσουμε με σεβασμό;

Έκρηξη...

Να προσθέσουμε χρώμα

στη μαυρίλα της ψυχής

που πουλούν για κανονικότητα

αλλιώς θα συνεχίσουν

να σκοτώνουν τα παιδιά

Ξέρεις

ήταν μόλις 15 χρονών... 

ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Κενοτάφιο.

Βρέθηκα σε ένα μέρος που, σαν σε τάφο ομαδικό,
στοιβαγμένες άτακτα , υπάρχουν άδειες αγκαλιές.
Πήγα πιο κοντά...
κάθε μια αγκαλιά έχει πάνω της καρφιτσωμένο ένα,άλλοτε έντονο,και άλλοτε, δυσδιάκριτο αντίο.
Υπάρχουν μικρές και μεγάλες...αγάπης...τα δάκτυλα δεμένα σφιχτά...
Το απόκοσμο θέαμα με κάνει να ριγήσω.
Μα θέλω να κατανοήσω , και με το θάρρος μιας δεύτερης ματιάς , ξεκινώ ένα μακάβριο έργο αναγνώρισης.
Τόσες άδειες αγκαλιές...
Τόσα πολλά αντίο...
Το απρόσμενο είναι πως , υπάρχουν και κάποιες με κενό ταμπελάκι.
Άραγε να είναι ένας οιωνός για αυτές που θα αδειάσουν...
Κάθε αγκαλιά μοναδική, σα ρυτίδα , σα βλέμμα.
Αναγνωρίζω μια που κάτι μου θυμίζει...
Η σήμανσή της αχνή.
Προσπαθώ να θυμηθώ αν είναι δική μου.
Μάταια...
Το αντίο χάνεται μπρος στα μάτια μου.
Δε θυμάμαι τίποτα...
Νέες άδειες αγκαλιές έρχονται από παντού...με έντονη γραφή...
Εδώ αργοσβήνουν...
Αγκάλιασε με...