Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017



                                  ΜΑΡΙΑ ΣΤΡΙΓΚΟΥ
                                       ΤΥΡΚΟΥΑΖ
                      ΕΚΔΟΣΕΙΣ: “VAKXIKON.GR” 





       Έχει χρώμα ο έρωτας και αν ναι, τότε ποιο είναι το χρώμα του; Πολλοί θα πουν, το κόκκινο, όμως, υπάρχουν και κάποιοι, που έχουν διαφορετική άποψη.
       Τέτοιες σκέψεις μας έρχονται στο νου, διαβάζοντας την ποιητική συλλογή της Μαρίας Στρίγκου «Τυρκουάζ», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις: “Vakxikon.gr”. Πρόκειται για πεζοποιήματα γραμμένα με μεγάλη φαντασία. Ερωτικές εικόνες, που περιγράφονται με πολύστιχα κείμενα, δίνοντας την ιδέα ενός ερωτικού παραληρήματος. Και όμως! Η ποιήτρια δεν χάνεται ποτέ στους δαιδαλώδεις λαβύρινθους του κάθε ποιήματός της και είναι έτοιμη πάντα να μας εντυπωσιάσει με εύστοχα συμπεράσματα.
       Παρακάτω, θα σταθούμε σε κάποια πολύ μικρά αποσπάσματα, ίσα για να πάρουμε μια ιδέα, για το πως βλέπει η ποιήτρια τον έρωτα: «Μας τρόμαζε, βλέπεις, το να μπορούν δρόμοι παράλληλοι να / συναντιούνται. Πόσο μάλλον να ερωτεύονται.», γράφει η Μαρία Στρίγκου για το φόβο του σύγχρονου ανθρώπου να ερωτευτεί, ενώ αλλού, θα βρίσκει παντού τον αγαπημένο της, που απουσιάζει: «Παντού Σ’ έβρισκα, στους δρόμους που περνούσα, στο / φλυτζάνι του καφέ μου που ξεχνούσα στο τραπέζι, / στο βιβλίο / που με ορμήνευε, στο μαξιλάρι που μεταχειριζόμουν γι’ / αντίσκηνο.», ενώ πιο κάτω θα γράψει: «Ερωτεύομαι θα πει κινδυνεύω. / Μην ψάχνεις για διαβήτες και μοιρογνωμόνια. / Αυθαίρετα θα χτίσουμε και φέτος.» Σε άλλα ποιήματα, η Μαρία Στρίγκου γίνεται πιο τολμηρή: «Οι νύχτες κρύβουν μυστικά. Και λόγια που δεν προλάβαμε να πούμε. / Ακόμα.» και αλλού: «Τι χάσιμο χρόνου είναι τα λόγια όταν υπάρχουν ακόμα τα φιλιά!» Αρκετά ενδιαφέρουσες είναι και οι αναφορές στον Ηλία Βενέζη και στον Αργύρη Εφταλιώτη, που θα συναντηθούν στο ίδιο ποίημα, ενώ, σε μια αποστροφή της γραφίδας της, η ποιήτρια θα γράψει: «εγώ δεν είμαι ποιητής. / Είμαι μονάχα ερωτευμένος.»
       Ξεκινήσαμε αυτή την ιχνηλασία στην ποιητική συλλογή της Μαρίας Στρίγκου «Τυρκουάζ», θέτοντας το ερώτημα: Έχει χρώμα ο έρωτας και αν ναι, τότε ποιο είναι το χρώμα του; Η Μαρία Στρίγκου με τη συγκεκριμένη ποιητική συλλογή και με τον δικό της ξεχωριστό και πρωτότυπο τρόπο, μας απάντησε: Ο έρωτας έχει χρώμα και είναι τυρκουάζ.


ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 


  



Τρίτη 25 Απριλίου 2017

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΦΑΙΗΣ ΡΕΜΠΕΛΟΥ

Κλείνω τις αισθήσεις μου 
να τις προφυλάξω 
απ' τη βοή του κόσμου, 
απ' τις σειρήνες της πόλης, 
απ' τις ενοχλητικές ερωτήσεις των θαμώνων 
των μέσων μαζικής μεταφοράς, 
από τον θόρυβο που παρεμποδίζει την επικοινωνία, 
από την επικοινωνία. 
Από τα αδηφάγα βλέμματα των περαστικών, 
από την απόγνωση της κενότητας των ανθρώπων 
στις πυκνοκατοικημένες και άδειες μεγαλουπόλεις. 
Ακούω από το ραδιόφωνο του κινητού μου 
την αγαπημένη μου μουσική. 
Έξω σιωπή. 
Επιβεβλημένη σε όλους. 
Μόνο ο θόρυβος πρέπει να ακούγεται. 

Επιλέγω την απομόνωση. 
Επιλέγω να μη νιώθω τίποτα. 
Να μη νιώθω τίποτα. 
Να μη νιώθω τίποτα. 
Δε νιώθω τίποτα. 

ΦΑΙΗ ΡΕΜΠΕΛΟΥ 
 

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017




             
                 

                               ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑΔΕΙΣΑΝΟΥ
                         ΤΑ ΓΥΑΛΙΝΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΨΑΡΙΩΝ
                              ΕΚΔΟΣΕΙΣ: “VAKXIKON.GR” 






       Έχει γίνει συνήθεια, σε αρκετούς νέους ποιητές να καταπιάνονται με τις υπαρξιακές αναζητήσεις και τον κοινωνικό σχολιασμό. Ιδιαίτερα στην κοινωνική ποίηση μπορούμε να μιλάμε για νέα τάση. Όμως, πολλοί καταφεύγουν σε κοινοτοπίες και αρκετές φορές γίνονται ιδιαίτερα κραυγαλέοι ξεχνώντας πως γράφουν ποίηση. Λίγες ποιητικές συλλογές καταφέρνουν να ξεχωρίσουν με την πρωτοτυπία τους. Μια ποιητική συλλογή, που εντυπωσιάζει ευχάριστα με την πρωτοτυπία της είναι: «Τα γυάλινα μάτια των ψαριών» της Ειρήνης Παραδεισανού, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Vakxikon.gr”.
       Από τα πρώτα ποιήματα της συλλογής, η ποιήτρια δεν διστάζει να τα βάλει με την σύγχρονη κοινωνία με το ιδιαίτερο προσωπικό της ύφος: «Άνθρωποι / συνεπιβάτες μου / δίχως ντροπή κλέψατε τα γυάλινα μάτια των ψαριών». Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε και το πολύ εύστοχο ποίημα «Καθήκον ποιητού», όπου η Ειρήνη Παραδεισανού με τραγική ειρωνεία αναφέρεται στην παρακμή της ποίησης και της τέχνης γενικότερα, που ταιριάζει με την γενική κοινωνική παρακμή: «Μουτζούρα καμία / αστοχία καμία / αλήθεια καμία. / Μονάχα στρογγυλά, καθαρά, τακτοποιημένα γράμματα. / Ποιήματα καθωσπρέπει. / Έτσι ως ταιριάζει / στους σκάρτους καιρούς μας.»
       Σε ορισμένα ποιήματα, ο κοινωνικός προβληματισμός της Ειρήνης Παραδεισανού αποκτά αντιπολεμικό χαρακτήρα, πάλι, όμως, χωρίς να κραυγάζει: «Κοιμήσου εν ειρήνη / κι άσε για μας τη φρίκη του πολέμου.» Η ποιήτρια δεν θα διστάσει να πάρει το μέρος του Θερσίτη, που ονειρεύεται κάποιον, που θα έχει αξιώματα και δεν θα είναι δύσμορφος σαν κι αυτόν, αλλά θα έχει την ίδια επιθυμία: Να τελειώσει ο πόλεμος και οι στρατιώτες να γυρίσουν πίσω.
       Αρκετό ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι υπαρξιακές αναζητήσεις της ποιήτριας. Στο ποίημα «Πενθέας» το μοιραίο παρουσιάζεται ως άδικο. Η Ειρήνη Παραδεισανού θα αναρωτηθεί: «Μα τι το φυσικό έχουν οι πράξεις των Θεών;» Συγκλονιστικό είναι, επίσης και το ποίημα «Εαρινό», όπου η γερασμένη και άρρωστη μητέρα γυρεύει να βρει στο πρόσωπο της κόρης της, τη δική της μάνα. Αξίζει, όμως, να σταθούμε και στο τελευταίο άτιτλο ποίημα της συλλογής. Εδώ, η ποιήτρια συγκλονισμένη από τη ματαιότητα, που νιώθει, θα χαρακτηρίσει τον εαυτό της ως: «Μονάχα μια κραυγή / πετρωμένη στην κόχη της πένας.»
       Συμπερασματικά, η ποιητική συλλογή της Ειρήνης Παραδεισανού «Τα γυάλινα μάτια των ψαριών», καταφέρνει να συγκλονίσει και να συγκινήσει. Ίσως, κάποιες φορές και να αφυπνίσει, όπως, χαρακτηριστικά αναφέρει η ίδια στο τέλος κάποιου ποιήματος: «Κι είμαι / εγώ / μοναχά / που ταράσσω τη θάλασσα του ύπνου / με το ποίημα.» Την προτρέπουμε, λοιπόν, να συνεχίσει να ταράζει τον ύπνο μας με την ποίησή της.



ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ