ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΕΠΙΘΕΤΗ

𝒍𝒊𝒌𝒆 𝒑𝒖𝒍𝒍𝒊𝒏𝒈 𝒕𝒆𝒆𝒕𝒉

για να βγάλεις το ποίημα,
πρέπει καμιά φορά να πάρεις την καρδιά σου
και να της μπήξεις τα νύχια σου,
καμιά φορά να νομίσεις πως θα πεθάνεις
αν δεν το γράψεις τώρα, τώρα, τώρα,
ή να παριστάνεις για λίγο τον Durden
και να σου ρίξεις
το πιο δυνατό σου κροσέ στα μούτρα.
και καμιά φορά, ακόμα κι όταν εκτελέσεις
κάθε μαγικό σου τρικ με μαθηματική ακρίβεια,
το ποίημα δεν θα βγει
και οι λέξεις θα αποτύχουν.
και δεν είναι προδοσία,
κάθε άλλο,
απλά καμιά φορά
προτεραιότητα θα πρέπει να 'ναι
πρώτα, να βγει η μέρα. 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΓΛΟΥ

Εθισμοί

Σκυφτός κάτω απ την αψίδα της παραίσθησης
βράζω με χέρια τρεμάμενα την πούλβερη ψευδαισθήσεων
Δεν είμαι πλέον περίλυπος , γεμίζω τις φλέβες
Με βιομηχανοποιημένη χαρά
Ένα μπουκάλι λησμονιάς σφηνωμένο στα χείλη
Γομώνει την αδειανή μου υπόσταση
Ρέει άφθονο βυθίζοντας άσχημες σκέψεις
Ξεχασμένες στην επιφάνεια
Μπρος μου καρέ και φλος περνούν ξυστά
Φορτίζοντας με ατυχία την κακοδαιμονία
Ας είχα φύλλο για την παρτίδα της ζωής να το ριχνα
Ας είχα γούρικη ζαριά για μια φορά και έπειτα ας έχανα
Μα κι όταν τρυπιέμαι ψάχνοντας χαρά
Κι όταν τρεκλίζω απ το πολύ οινόπνευμα
Όταν ρεφάρω την τελευταία παρτίδα
Σε κάθε τέτοια ρεβάνς
νιώθω πλέον εθισμένος στο να μου λείπει η αγάπη 

ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ

Το φέγγος της σιωπής σου

Ανυπόδητος ενσαρκώνομαι
το φέγγος της σιωπής σου
πατώντας στ' αστρικά σου μονοπάτια
σαν μέγας κοσμοναύτης.
Το πολύτιμο κρυστάλλινο βάζο της ψυχής σου
γεμάτο άνθη του καλού
βλαστολογιέται σε τοίχους & νταμάρια τ' ουρανού σου.
Ήσυχο το βράδυ,προσμένει την ματιά σου
εσπέρια,καθαρή,να μεταλάβει αγέρι.
Η ανάσα του σύμπαντος,σου ζητάει βοήθεια
ξαπλωμένη σε συννεφοκρέβατο να βλέπει εφιάλτες.
Και τότε, απ' το κεφάλι σου είναι
που βγαίνει απειρόμετρη η σπάθα
και κόβει μέτρα & σταθμά
του γέλιου την περιοχή
με ήλιους να πυργώσει. 

ΑΝΔΡΙΑΝΑ ΜΠΙΡΜΠΙΛΗ

Η Επανάσταση θα έρθει!

Η επανάσταση φίλε θα έρθει από κάτι χασικλήδες ονειροπόλους

και από κάτι πειρατές θαλασσοπόρους!

Η Επανάσταση θα έρθει από τα παιδιά

και τους γέρους που ξέχασες!

Θα έρθει από αυτούς που έφτυσες!

Τρανς, Γκέι και Λεσβίες

που κάποτε έκραζες!

Θα έρθει από τα ζώα

που κάποτε στα σκουπίδια πέταξες!

Θα έρθει από την φύση

που με το χέρι σου έκαψες!

Θα έρθει από τους άστεγους

που κάποτε προσπέρασες!

Θα έρθει από τους πρόσφυγες,

που ποτέ στο σύνολο δεν ένταξες!

Θα έρθει από όλους εμάς

που κάποτε για ένα κομμάτι ψωμί εξευτέλιζες!

Θα έρθει από όλους όσους περιγέλασες!

Σύστημα τρέμε τώρα!

Και μην μας το παίζεις

πώς για τίποτα εσύ δεν έφταιξες! 

ΚΛΕΟΜΕΝΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

Θλιβερή ιστορία

'Ήταν καλός χτίστης, ήξερε πολύ καλά να χτίζει, ήξερε πολύ καλά να χτίζει τοίχους. Μα δεν γνώριζε, ούτε μπορούσε με σιγουριά να πει,

αν αυτό αποτέλεσε αιτία του αποκλεισμού του.

Γραμματείς και εισαγγελείς τον έσυραν στην έρημο και τον

απομόνωσαν στο κέντρο του κύκλου.Τα όρια του κύκλου θέσπισαν 

ως μέτρο ελευθερίας και εκείνος τ΄αποδέχτηκε ως είχαν.

Γύρω απ' το όριο  στήθηκαν μεγάφωνα πολλά, που ανελλιπώς του

έκραζαν στρατιωτικά εμβατήρια,

ενώ την τάξη από κοινού κρατούσαν σταθερά, τέσσερα έφιππα

χτικιά, φρουροί του νέου συνόρου.

Ο χτίστης φοβήθηκε και άρχισε να χτίζει,

χωρίς να ξέρει επ΄ουδενί τι του ‘ μελε να πάθει.

Χτίστηκε μονάχος του σε έναν πελώριο θόλο,

με μέτρα πολλά στο πλάτος του, το ύψος μα και το βάθος, δίχως

πόρτες, παράθυρα, ανοίγματα  ή πύλες, ούτως ώστε τίποτα να μην

 περνάει τα  όρια.

Μα η γαλήνη δεν κράτησε ούτε για μια στιγμή. Το χώρο του

κατέκλυσαν έρεβος και σκοτάδι και ο χτίστης, μη ξέροντας τι άλλο

πια να κάνει,αφέθηκε στην τρέλα του , τη δίχως γυρισμό.

Πάνω σε πλαίσια ομόκεντρα συνέχισε να χτίζει  και ο χώρος του

λιγόστευε όλο και πιο πολύ.

Στο τέλος, λένε, κλείστηκε μες σ΄έναν κόκκου άμμου και  έπειτα,

εξέπνευσε μονάχος στη σιωπή.