ΝΙΚΟΛΑΣ ΚΟΥΤΣΟΔΟΝΤΗΣ

Στο δωμάτιο

Δάγκωνε τα παράθυρα ο άνεμος

τρόμαζε τις σκιές του ο τοίχος

μούγκριζε η νύχτα τη σιωπή

κι εγώ περίμενα

με το τσιγάρο να μιλά στα φώτα

που καίγανε την απουσία σου

κι εγώ περίμενα

στα πόδια μου ο σκύλος

έψαχνε για χάδι.

Τρομάζω στον ιδρώτα του μεσονυχτίου. 

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ

                   ΣΠΗΛΙΑ

Έλα να φτιάξουμε τη σπηλιά

Εκεί που ναυαγούν τα κορμιά των αιώνων

Σε κορμιά

Εκεί που ακούγεται το κύμα σαν τρώει τα βράχια

Εκεί που κοιμούνται γυμνά δέρματα

Ξαπλωμένα στα χάδια

Ποτέ κανένα σπήλαιο δεν θα της μοιάσει

Αυτοδίδακτοι χτίστες κι εξερευνητές

Τρυφερές κρούσεις που στριμώχνονται ανάμεσα στα βότσαλα

Πάσσαλοι πάθους

Έλα να φτιάξουμε τη σπηλιά

Ένα σώμα συν ένα σώμα  

Κι όσα δίπλα τολμούνε να τριφτούν

Βράχια

Σύμπλεγμα κοίμησης των φόβων μας

Ασφάλεια

Κι η τριβή να στάζει αλάτι

Και νερό

Κλεψύδρα πρόσθεσης

Φώναξε κόσμο στη σπηλιά μας

Φωτογράφους 
Χορευτές

Ποιητές

Μαγείρους

Πολιτικούς

Επιστήμονες

Γοργόνες

Ξωτικά

Τέρατα

Όλοι αξίζουν μιαν ακινησία σφιγμένων σωμάτων

Άσε την ανθρωπότητα να συγκεντρωθεί

Καθοδήγησέ τους

Μάθε τους

Σαν σε μαθαίνω

Δοχείο μου συγγενές και πρωτόγνωρο

Μικρέ μου βράχε

Έλα να κάνουμε τη σπηλιά

Να χωρέσει όσα παίρνει μακριά το μελτέμι

Κι αν μάθαν στις πετσέτες τους να βάζουν πέτρες

Ως να τις βρέξει το νερό

Γίνε πέτρα

Να γίνω ύφασμα 
Να ζηλέψει το κύμα 
Βραχάκι μου.

Έλα να κάνουμε τη σπηλιά 
Φέρε το σεντόνι του κρεβατιού στο πάτωμα 
Κάνω σταυροπόδι ανάσκελο 

Βάζω το σκελετό

Βάλε τη ζέστη

Αντέχουμε 

Χωράμε

ΛΙΛΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Μ' αγαπάς; 

Ο ανεμιστήρας κάνει έναν διαολεμένο θόρυβο.

Και μου πες ότι τελείωσαν τα παγάκια.

 Και μου λες να σταματήσω επιτέλους να ζητάω τα πάντα.

Έχεις δίκιο.
Συνέχεια ζητάω.
Ζητιανεύω.

Δροσιά,
τα παγάκια,
εσένα.

Σου ζητάω συνέχεια να κάνουμε έρωτα.
Πιο πολύ έρωτα.
Πιο βαθύ έρωτα.
-κι άλλο, κι άλλο-

Και σε κουράζω
γιατί είμαι μικρή
-και αχόρταγη, λες-
και ασήμαντη για σένα
ενώ εσύ για μένα είσαι τα πάντα.

Και σε ξυπνάω τα βράδια
με κλάματα
και σου ζητώ να με διαβεβαιώσεις
πως μ'αγαπάς.

Και σου ζητάω συγνώμες
που σε αναγκάζω να το λες τόσο συχνά,
ενώ εσύ ούτε να το πεις θες
μα ούτε και να το νιώσεις.

Κι εσύ το λες
και προσπαθείς να με κοιτάς στα μάτια
και όταν το καταφέρνεις
γίνεται αλήθεια.

Κι έτσι λύνεται ο κόμπος στο στήθος μου.

Και ξέρω πως κάνεις ό,τι μπορείς.

Και νιώθεις λίγος
γιατί ξέρεις πως δε μου ‘ναι αρκετό
και πως αύριο θα σου ζητήσω
κι άλλη αγάπη
και όλη σου την προσοχή.

Και εσύ,
κουρασμένος απ τη ζωή σου κι από μένα,
θα μου τα δώσεις
-θα δώσεις ό,τι μπορείς-

Κι έτσι οι αγωνίες μου θα ξεκουραστούν
και θα μπορώ να χαμογελάω μέχρι να ρθει το βράδυ.

Όπου
πάλι
θα σου ζητώ να κάνουμε έρωτα
και θα νιαουρίζω για την αγάπη σου
μέχρι να σε κουράσω τόσο
ώστε να ενδώσεις
πάλι.

Ξανά
και
ξανά.

Συγνώμες.
Σάλια.
Αγάπη χυμένη μέσα σου και μέσα μου.
Κι εσύ να στάζεις ανάμεσα στα δυο μου πόδια.

Κι είναι όλα όμορφα,
έτσι δεν είναι;

Και αυτή την ομορφιά θα την ξέρουμε
μόνο
εγώ
κι
εσύ.

Κουρασμένοι.
Αλλά πάντα μαζί.

Ο ανεμιστήρας κάνει έναν διαολεμένο θόρυβο.

Φέρε μου λίγα παγάκια. 

ΔΑΦΝΗ ΤΣΙΟΛΚΑ

Τα κομμάτια ενώνονται 
Το ένα ακολουθώντας το άλλο

Αργά

Νωχελικά 
Όντας διάσπαρτα αλληλοαναζητώνται

Με απόγνωση

Και μια ελπίδα κάπου στο βάθος

Να αχνοφέγγει

Μην γνωρίζοντας κάποιον άλλον σκοπό

Κάποιον άλλον τρόπο

Πέρα από το να τρέφει την ισχνή καρδιά μου

Πεινάει και αυτή

Μην ξέροντας τι ορέγεται

Σε κλειδώνει μέσα της

Για να έχει αποθέματα,

Για να γεμίσεις μερικά κενά

Πριν αδειάσει από σένα 

ΕΛΕΝΗ Σ

Άτιτλο. 

Συγχώρα με που είμαι μπουρδελο. Τουλάχιστον δεν μοιάζω με αυτές που πηδάς για να καλύψεις το κενό μεσα σου. Τουλάχιστον δεν μοιάζω με αυτές στις οποίες προσπαθείς να επιβληθείς για να το παίξεις άντρας, μα εν τέλει καταλήγεις να αποκαλείς πουτανες. Η μήπως μοιάζω; Άσε με να γίνω το απωθημένο σου. Άσε με να γεμίσω εγώ το κενό που άφησε καθετί που σε έκανε να μη πιστεύεις πια στον έρωτα. Καπνίζεις το τσιγάρο σου και σκέφτομαι κάθε δυνατό τρόπο για να μπορέσω να του μοιάσω. Να γίνω κι εγώ κάτι που αποζητάς με απελπισία κι ας ξέρεις πολυ καλα ότι θα σε καταστρέψει. Δε ξέρω ποιος θα καταστρέψει ποιον σε μια αρρωστημένη γεμάτη τοξικότητα σχέση. Σταμάτα να με κοιτάς. Ξέρεις ότι νιώθω άβολα. Συγνώμη που δεν ανταποκρίνομαι. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως φταίει που το πρώτο ανδρικό μου πρότυπο ήταν ένας τύπος που με πλάκωνε στο ξύλο γιατί μιλούσαν τα ψυχοφαρμακα κι όχι αυτός. Ίσως να φταίει που δεν ξέρω τι μιλάει αντί για σένα. Ίσως να φταίει που δεν μπορώ να καταλάβω εσένα,ίσως να φταίει που δε μπορώ να καταλάβω ούτε καν εμένα. Έλα μη με κρίνεις. Υπόσχομαι την επόμενη φορά να είμαι καλύτερη. Υπόσχομαι ότι θα σε κάνω να με ερωτευτείς τόσο, που στο τέλος να με μισήσεις. Γιατί θα σε έχω κάνει κι εσένα μπουρδέλο. Γιατί ήσουν το μόνο άτομο που προσπάθησε να πνίξει τους δαίμονές μου. Μα να που τελικά κατάφερε μονάχα να πνιγεί. 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΕΠΙΘΕΤΗ

έχω ένα τετράδιο
γεμάτο απ’ τις αποτυχημένες μου προσπάθειες για ποίηση
και ένα κουτί
μεγάλο
γεμάτο δυσανάγνωστα, εφηβικά
στιχάκια
με μια κάποια υποψία ελπίδας
για κάτι
απροσδιόριστο,
στο μέλλον.

τώρα περιμένω στην ησυχία του δωματίου,
με τα φώτα
κλειστά
και την πόρτα αμπαρωμένη.
περιμένω
και σήμερα
το νανούρισμα απ’ τα σκουπιδιάρικα.
2:53 π.μ.
4:19 π.μ.
κοιμάσαι.

οι γάτες νιαουρίζουν
πανικόβλητες.
οι πόρτες χτυπάνε.
θα χαλάει ο καιρός. 

ΝΤΙΝΑ ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

                                     ΑΠΡΟΣΠΟΙΗΤΑ

                              ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΒΑΚΧΙΚΟΝ»

       Πριν από λίγο καιρό διαβάσαμε την ποιητική συλλογή της Ντίνας Γεωργαντοπούλου «Απροσποίητα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Βακχικόν» και διαπιστώσαμε ότι η πένα της ποιήτριας είναι πραγματικά απροσποίητη ακόμα και όταν μας βάζει να αντικρύσουμε πικρές αλήθειες και οικεία κακά. Τα ποιήματα της συλλογής είναι λιτά και πραγματικά «απροσποίητα» αφού η Ντίνα Γεωργαντοπούλου γράφει απλά και δεν καταφεύγει σε σύνθετα νοήματα και δαιδαλώδεις λαβυρίνθους.

       Τα περισσότερα ποιήματα της συλλογής «Απροσποίητα» είναι ερωτικά. Έτσι έχουμε την πολύ όμορφη εικόνα ενός ηλίανθου, που σκύβει να φιλήσει μια παπαρούνα στο πρώτο ποίημα της συλλογής, ενώ σε άλλο ποίημα η Ντίνα Γεωργαντοπούλου γράφει: «σου πέρασα στα χέρια κλωστές. / Αν μ’ αγαπάς θα γίνουν ροδοπέταλα.»

       Όμως, ο δρόμος του έρωτα δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Ο έρωτας δεν είναι μόνο καρδούλες και λουλούδια, κάτι, που η ποιήτρια το γνωρίζει καλά, όπως και το ότι πέρασε πια ο καιρός, που τα κορίτσια περίμεναν τον ιππότη του παραμυθιού. Ο ιππότης είτε δεν ήρθε ποτέ, είτε πέρασε κι έφυγε αφήνοντας πίσω του συντρίμμια. «Νιώθω μικρή στη μοναξιά του κόσμου», γράφει η Ντίνα Γεωργαντοπούλου συνοψίζοντας σε ένα στίχο όλη την απογοήτευση, που μπορεί να συναντήσει κανείς στο δρόμο του έρωτα.

       Μέσα στην ποιητική συλλογή της Ντίνας Γεωργαντοπούλου υπάρχουν και ορισμένα υπαρξιακά ποιήματα, που δεν τους λείπει απαραίτητα το ερωτικό στοιχείο, αλλά υπάρχει μόνο ως υπολανθάνον, που απλά συνοδεύει τις ανησυχίες της ποιήτριας. Έτσι, έχουμε το γράμμα, που δεν φτάνει ποτέ στον παραλήπτη του και τη σχισμή της πόρτας, που το περιμένει και το νιώθει. Το γήρας παρομοιάζεται με σκουριά κι εδώ η ποιήτρια μας δίνει μερικούς συγκλονιστικούς στίχους: «Μα βγαίνω και ας φοβάμαι / σκέφτομαι συναρπαστικό πως είναι / να δίνεις την ανάσα σου στα σκουριασμένα.» Οι αναμνήσεις είτε καλύπτονται επιμελώς: «Η καρέκλα με το πλαστικό κάλυμμα / προστατευμένη από των ιστοριών την αφήγηση.», είτε πληγώνουν: «η λαιμόκοψη αφήνει σημάδια / σαν κολάρο που φοράνε στο σκύλο / στη βόλτα.»

       Θα μπορούσαμε να γράψουμε κι άλλα, καθώς τα ποιήματα της συλλογής της Ντίνας Γεωργαντοπούλου «Απροσποίητα», είναι αρκετά, όμως, θα αρκεστούμε στα παραπάνω και θα αφήσουμε τον αναγνώστη να ανακαλύψει τις υπόλοιπες αρετές του βιβλίου, κάνοντας μόνο μια προτροπή προς την ποιήτρια: Να διατηρήσει την ποίησή της απροσποίητη.

                                                  

ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ