ΣΟΦΙΑ ΠΙΠΕΡΟΥ 

Μπαλκόνι

Μπαλκόνι ,
Οδός Αντιφίλου αριθμός το δώδεκα
Και επάνου το φεγγάρι σε συμμετρία με μένα
Δεν έχει αριθμούς
Πόσο ελεύθερο να νιώθει χωρίς τη μαθηματική παραπλάνηση ότι ανήκει κάπου
Χωρίς συνείδηση δε ξέρει ότι μόνο αυτό ελπίζει να βρει παρηγοριά στο κενό που έχει γύρω του
Δε ξέρει να μετρά ίσως παραπάνω από το ένα
Αλλά και αυτό φορές το αγνοεί
Ή το ξεχνά μπροστά στον κόπο να γεννήσει την ημέρα
Να φωτίσει το ένα μισό της γης και το άλλο να το φυλακίσει σε ένα ακατάστατο δωμάτιο
Με όλα τα θνητά αντικείμενα τριγύρω
Αυτά όλα που μας θέλουν ντυμένους
Και συ με το ένδυμα φτηνό γιατί την πόρτα μου χτυπάς σε συγκεκριμένο δρόμο
Αυτά δεν είναι του φεγγαριού καμώματα
Και γω πόσο θέλω να ξεχάσω το μέτρημα  και να γεννήσω με κόπο την ημέρα