ΔΑΝΑΗ ΧΡΥΣΑΦΩ

6 Π.Μ.

Προσοχή στο κενό.

Όχι μεταξύ συρμού και αποβάθρας
το κενό του κυριακάτικου απογεύματος

Κάπου μετά το δειλινό μαζί σου

Κολυμπάω στο τσιμέντο

Και ξεδιψάω με τη βροχή

Τρώω για πρωινό τα κατακάθια του χρόνου,

Για μεσημέρι λίγο ουρανό 

Και το βράδυ σιωπή

Καμιά φορά με πείραζαν στο στομάχι.

Τώρα τα συνήθισα.

Το μόνο που δε χωνεύω είναι η ρουτίνα,
Έτσι ξερνάω δύστυχους στίχους

Κι αυτό φοβάμαι πως είναι ρουτίνα.