Το μπαλκόνι
Ώρες κοιτάζω το απέναντι μπαλκόνι.
Κάγκελα υψώνονται μπροστά μου.
Κάγκελα στο μπαλκόνι μου,
κάγκελα στο απέναντι μπαλκόνι.
Μια φυλακή κατάντησε η ζωή μας.
Βράδιασε κι ακόμα περιμένω.
Απέναντι κοιτάζω συνεχώς,
μέσα απ’ τα κάγκελα,
γυρεύω μια ματιά σου
ν’
απελευθερωθώ.
Τι φταίει
Ψάχνεις να βρεις τι φταίει
κι όλα χάθηκαν.
Ιδέες που ξέφτισαν,
φθαρμένα ιδανικά.
Όλοι οι φίλοι σε παράτησαν,
έπρεπε λίγο να σκεφτούν για το καλό τους.
Έμεινες μόνος σου να σκέφτεσαι,
μη διάλεξες το λάθος μονοπάτι.
Όχι, δεν είναι λάθος η συνείδηση.
Δώσε τη μάχη σου,
τίμα το ιδανικό σου.
Αλλάζει ο κόσμος.
Φτιάξε τη γη που ονειρεύτηκες.
Γιατί δεν είναι λάθος η συνείδηση,
γιατί δεν κάνει λάθος η
καρδιά σου.
Εξαιρετικό... Μου άρεσε ιδιαίτερα που ξέφυγες από το μετανεωτερικό ερωτικό-αισθησιακό κομμάτι της ποίησης και προσπαθείς να σκιαγραφήσεις τούτο τον κόσμο που βιώνουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι βέβαια, ο υπαρξισμός του νέου ποιητικού αιώνα πάντα περιλαμβάνει το "όνειρο", τη "μοναξιά του αστικού τοπίου" (κλπ).
"Όλοι οι φίλοι σε παράτησαν,
ΑπάντησηΔιαγραφήέπρεπε λίγο να σκεφτούν για το καλό τους."
Και όσοι δεν το έκαναν ακόμα, ετοιμάζονται! χεχε Ωραία ποιήματα, περνούν μηνύματα.
Κύρο για σένα χτυπά η καμπάνα; Ο αληθινός επαναστάτης βαδίζει πάντα κόντρα στο ρέμα!
Διαγραφή