Σαν τα σύννεφα που φέρνουν βροχή
Κοιμόμαστε με τον φόβο,
ξυπνάμε με την αγωνία
και στο ενδιάμεσο λέμε ότι
ζούμε
μήπως και το πιστέψουμε
Μαζευόμαστε στη γωνιά μας
και τη ζωή όλο την
αναβάλλουμε
Κι είναι κάτι στιγμές που η
ψυχή μας
θέλει να ξεχυθεί στους
δρόμους
και να ξαναδώσει νόημα στις
λέξεις
μα πάντα κάτι την κρατάει
Ανασαίνουμε εγκλωβισμένοι σ’
έναν κόσμο
που οι άνθρωποι κοιτάζουν το
κενό
και δεν γελούν ποτέ Να τους φοβάστε αυτούς που δεν γελούν ποτέ
μπορεί η πίκρα τους
μια μέρα να σας πνίξει.
