Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017




             
                 

                               ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑΔΕΙΣΑΝΟΥ
                         ΤΑ ΓΥΑΛΙΝΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΨΑΡΙΩΝ
                              ΕΚΔΟΣΕΙΣ: “VAKXIKON.GR” 






       Έχει γίνει συνήθεια, σε αρκετούς νέους ποιητές να καταπιάνονται με τις υπαρξιακές αναζητήσεις και τον κοινωνικό σχολιασμό. Ιδιαίτερα στην κοινωνική ποίηση μπορούμε να μιλάμε για νέα τάση. Όμως, πολλοί καταφεύγουν σε κοινοτοπίες και αρκετές φορές γίνονται ιδιαίτερα κραυγαλέοι ξεχνώντας πως γράφουν ποίηση. Λίγες ποιητικές συλλογές καταφέρνουν να ξεχωρίσουν με την πρωτοτυπία τους. Μια ποιητική συλλογή, που εντυπωσιάζει ευχάριστα με την πρωτοτυπία της είναι: «Τα γυάλινα μάτια των ψαριών» της Ειρήνης Παραδεισανού, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Vakxikon.gr”.
       Από τα πρώτα ποιήματα της συλλογής, η ποιήτρια δεν διστάζει να τα βάλει με την σύγχρονη κοινωνία με το ιδιαίτερο προσωπικό της ύφος: «Άνθρωποι / συνεπιβάτες μου / δίχως ντροπή κλέψατε τα γυάλινα μάτια των ψαριών». Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε και το πολύ εύστοχο ποίημα «Καθήκον ποιητού», όπου η Ειρήνη Παραδεισανού με τραγική ειρωνεία αναφέρεται στην παρακμή της ποίησης και της τέχνης γενικότερα, που ταιριάζει με την γενική κοινωνική παρακμή: «Μουτζούρα καμία / αστοχία καμία / αλήθεια καμία. / Μονάχα στρογγυλά, καθαρά, τακτοποιημένα γράμματα. / Ποιήματα καθωσπρέπει. / Έτσι ως ταιριάζει / στους σκάρτους καιρούς μας.»
       Σε ορισμένα ποιήματα, ο κοινωνικός προβληματισμός της Ειρήνης Παραδεισανού αποκτά αντιπολεμικό χαρακτήρα, πάλι, όμως, χωρίς να κραυγάζει: «Κοιμήσου εν ειρήνη / κι άσε για μας τη φρίκη του πολέμου.» Η ποιήτρια δεν θα διστάσει να πάρει το μέρος του Θερσίτη, που ονειρεύεται κάποιον, που θα έχει αξιώματα και δεν θα είναι δύσμορφος σαν κι αυτόν, αλλά θα έχει την ίδια επιθυμία: Να τελειώσει ο πόλεμος και οι στρατιώτες να γυρίσουν πίσω.
       Αρκετό ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι υπαρξιακές αναζητήσεις της ποιήτριας. Στο ποίημα «Πενθέας» το μοιραίο παρουσιάζεται ως άδικο. Η Ειρήνη Παραδεισανού θα αναρωτηθεί: «Μα τι το φυσικό έχουν οι πράξεις των Θεών;» Συγκλονιστικό είναι, επίσης και το ποίημα «Εαρινό», όπου η γερασμένη και άρρωστη μητέρα γυρεύει να βρει στο πρόσωπο της κόρης της, τη δική της μάνα. Αξίζει, όμως, να σταθούμε και στο τελευταίο άτιτλο ποίημα της συλλογής. Εδώ, η ποιήτρια συγκλονισμένη από τη ματαιότητα, που νιώθει, θα χαρακτηρίσει τον εαυτό της ως: «Μονάχα μια κραυγή / πετρωμένη στην κόχη της πένας.»
       Συμπερασματικά, η ποιητική συλλογή της Ειρήνης Παραδεισανού «Τα γυάλινα μάτια των ψαριών», καταφέρνει να συγκλονίσει και να συγκινήσει. Ίσως, κάποιες φορές και να αφυπνίσει, όπως, χαρακτηριστικά αναφέρει η ίδια στο τέλος κάποιου ποιήματος: «Κι είμαι / εγώ / μοναχά / που ταράσσω τη θάλασσα του ύπνου / με το ποίημα.» Την προτρέπουμε, λοιπόν, να συνεχίσει να ταράζει τον ύπνο μας με την ποίησή της.



ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ